ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

 

 

Η Νορβηγία διεξάγει τον πρώτο λογιστικό έλεγχο χρέους ως πιστωτής

 

Gina Ekholt, Μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για το Χρέος και την Ανάπτυξη (Eurodad) -Νορβηγικός Συνασπισμός για τη διαγραφή του χρέους (SLUG)

Η 15η Αυγούστου ήταν μια ιστορική ημέρα για τη διεθνή δικαιοσύνη όσον αφορά το χρέος, καθώς η Νορβηγική κυβέρνηση ξεκίνησε τον πρώτο στον κόσμο λογιστικό έλεγχο που ανατέθηκε από πιστωτή, ο οποίος αποτιμά το χρέος που οφείλουν οι αναπτυσσόμενες χώρες στη Νορβηγία. Στην έκθεση διαπιστώνεται ότι τέσσερις από τις 34 συμβάσεις δεν ήταν σύμφωνες με τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. «Ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση θα δώσει συνέχεια στη σημαντική αυτή έκθεση, ακυρώνοντας το παράνομο χρέος βάσει της συνυπευθυνότητας του πιστωτή,» λέει η διευθύντρια του Νορβηγικού Συνασπισμού για τη διαγραφή του χρέους (SLUG), Gina Ekholt.

Ανίσχυρες Συβάσεις

Το 2012 η Νορβηγική κυβέρνηση παρήγγειλε έναν επίσημη έλεγχο για να αξιολογηθεί κατά πόσο το τρέχον χρέος αναπτυσσόμενων χωρών προς τη Νορβηγία οφείλεται προέκυψε από ανεύθυνο δανεισμό. Για την αξιολόγηση των απαιτήσεων πληρωμής, στον έλεγχο χρησιμοποιήθηκαν οι αρχές για την προώθηση υπεύθυνης χορήγησης και λήψης δανείων που παρουσιάστηκαν και τέθηκαν σε ισχύ πρόσφατα από τη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (Αρχές UNCTAD) as well as the Norwegian Export Credit Agency’s (GIEK) καθώς και οι ισχύουσες κατευθυντήριες γραμμές του Νορβηγικού Οργανισμού Εξαγωγικών Πιστώσεων (GIEK).

Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στο Όσλο τη 15η Αυγούστου, η εταιρεία συμβούλων Deloitte παρουσίασε τα αποτελέσματα της αναφοράς του ανεξάρτητου ελέγχου που πραγματοποίησε αυτό το καλοκαίρι. Η εφαρμογή των Αρχών των Ηνωμένων Εθνών για τα παλαιά δάνεια δείχνει ότι τέσσερις από τις 34 συμβάσεις που εξετάστηκαν δεν ήταν σύμφωνες ούτε με τις ισχύουσες κατευθυντήριες γραμμές ούτε με τις Αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή ήταν η περίπτωση για τα δάνεια προς το Πακιστάν, την Ινδονησία, τη Μιανμάρ και τη Ζιμπάμπουε, και η νορβηγική κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι θα εξετάσει αυτά τα χρέη.

Από τις θεωρητικές αρχές στην πράξη

Η πρωτοβουλία της Νορβηγίας έδειξε επίσης πως οι Αρχές UNCTAD  μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη, και η έκθεση κάνει πολλές προτάσεις σχετικά με το πώς να ενισχυθεί η εφαρμογή τους. «Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, διότι οι Αρχές UNCTAD εξυπηρετούν δυνητικά τόσο αναδρομικές περιπτώσεις όσο μελλοντικούς σκοπούς. Μπορούν να παρέχουν ένα μέσο για τον έλεγχο προηγούμενων χρεών, καθώς και έναν οδηγό για την πρόληψη μελλοντικού παράνομου δανεισμού» λέει η Ekholt.

Οι λογιστικοί έλεγχοι χρέους που διενεργούνται από τους πιστωτές χρησιμοποιώντας τις Αρχές UNCTAD παρέχουν ένα πρακτικό μέσο για να διαπιστωθεί αν τα χρέη είναι στην πραγματικότητα παράνομα και πρέπει να ακυρωθούν. Η εφαρμογή των Αρχών των Ηνωμένων Εθνών και η ανάληψη λογιστικών ελέγχων του χρέους μπορεί να είναι καθοριστικές για τις αναπτυσσόμενες χώρες που παλεύουν υπό τις συνθήκες άδικου, απεχθούς και παράνομου χρέους.

Άτυπη έκθεση ΜΚΟ: Περισσότερα βρώμικα χρέη

Παράλληλα με τον επίσημο έλεγχο, ο Νορβηγικός Συνασπισμός για τη διαγραφή του χρέους (SLUG) έχει κάνει μια άτυπη έκθεση που διερευνά τα δάνεια στην Ινδονησία, την Αίγυπτο και τη Μιανμάρ. «Το πρόγραμμα στην Ινδονησία άφησε τον πληθυσμό της περιοχής με χρέη από έργα που δεν απέδωσαν ποτέ κάποια αναπτυξιακά οφέλη, και η σύμβαση γι αυτό έγινε από το παράνομο καθεστώς του Σουχάρτο», λέει η συγγραφέας της έκθεσης Μαρία Dyveke Styve.

«Η έκθεση μας δείχνει ότι η σύμβαση με την Ινδονησία αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα ανεύθυνου δανεισμού, και η Νορβηγία πρέπει τώρα να αναλάβει την ευθύνη του πιστωτή για το χρέος της Ινδονησίας και να το ακυρώσει μονομερώς και άνευ όρων,» τονίζει η Ekholt. Αυτό θα ήταν σύμφωνο με το προηγούμενο που διαμορφώθηκε όταν η Νορβηγία ανέλαβε την ευθύνη πιστωτή για το χρέος που προήρθε από ένα αποτυχημένο σχέδιο ανάπτυξης – την Καμπάνια Εξαγωγών Πλοίων κατά από τα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Σύνοψη των συστάσεων του Νορβηγικού Συνασπισμού για τη διαγραφή του χρέους (SLUG) προς την κυβέρνηση της Νορβηγίας:

• Ακύρωση των οφειλών που προέρχονται από ανεύθυνο δανεισμό. Αυτό περιλαμβάνει τα χρέη της Ινδονησίας και της Αιγύπτου.
• Εφαρμογή των Αρχών UNCTAD σε όλες τις μορφές δανεισμού, συμπεριλαμβανομένων των δανείων μέσω της αγοράς κρατικών ομολόγων.
• Προώθηση των Αρχών UNCTAD διεθνώς, και παρακίνηση συζήτησης σχετικά με την καλύτερη δυνατή ερμηνεία τους.
• Προώθηση των επίσημων λογιστικών ελέγχων χρέους διεθνώς και μοίρασμα της εμπειρίας της Νορβηγίας.
• Χρησιμοποίηση της συμμετοχή της σε πολυμερείς τράπεζες ανάπτυξης για να προωθήσει τη συμμόρφωσή τους με τις αρχές της υπεύθυνης χρηματοδότησης.

 

Μετάφραση Ελένη Δημητριάδου

πηγή : Eurodad-European Network on Debt and Development

 

 

 

 

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 2011

Δημοσιεύθηκε ο ισολογισμός 2011 που αναφέρει και το χρέος μέχρι 31.12.2011. Στον υπολογισμό του πίνακα δεν περιλαμβάνονται τα δάνεια από το ESFS και το ΔΝΤ με το Μνημόνιο 2, το κούρεμα χρέους, η επαναγορά χρέους, οι κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών και ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός του 2012. Αναρείται μετά από 4 μήνες το προσχέδιο του προϋπολογισμού του Στουρνάρα σχετικά με το δημόσιο χρέος. Ενώ είχε υπολογιστεί 355 δις, τελικά είναι 390 δις. Από 163% σε 182 % του ΑΕΠ.Μπορείτε να βρείτε τον πίνακα του προϋπολογισμού στην ίδια σελίδα παρακάτω.

03.03.2013

Γιώργος Πάσογλου

 

 

Ιστορίες με χρέη

Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν ‘σοβαρές’ οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.

 

Μια χώρα με τεράστια χρέη 

Τον Νοέμβριο του 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία συνθηκολόγησε με την Αντάντ. Ο γερμανικός θρίαμβος επί του Τσάρου στο Ανατολικό Μέτωπο το 1917 που είχε ανοίξει τον δρόμο για τους Μπολσεβίκους, αποδείχθηκε προσωρινός. Η Γερμανία, αν και ο στρατός της στεκόταν ακόμη στα πεδία των μαχών, ήταν ηττημένη κατά κράτος. Μετά τέσσερα χρόνια σφαγών με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στους λασπότοπους του Βελγίου και της Γαλλίας, ο πραγματικός νικητής ήταν η ανερχόμενη δύναμη των ΗΠΑ.

 

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών τον επόμενο χρόνο υπαγορεύτηκε όμως από τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες, που έκαναν στο πλάι τους ‘αφελείς και ιδεολόγους’ Αμερικανούς. Οι όροι της πολλοί και επαχθείς. Ο επαχθέστερος ήταν να αποδεχθεί η Γερμανία την ευθύνη του πολέμου, να δεχθεί ληστρικές παραχωρήσεις και να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τα ποσά εκφρασμένα σε χρυσά γερμανικά μάρκα ήταν εξωπραγματικά (περίπου 225 δις). Δύο χρόνια μετά, οι μεγάθυμοι νικητές μείωσαν την αρχική απαίτηση στα 130 δις, δηλαδή πάνω από 300% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι πληρωμές για τόκους, χρεωλύσια και έξοδα κατοχής θα έφταναν το 10% του γερμανικού ΑΕΠ ετησίως. Η Γερμανία είχε βουλιάξει στα χρέη.

 

Οικονομική πραγματικότητα και θεωρία

Δεν υπήρχε απολύτως καμία περίπτωση να μπορέσει η γερμανική οικονομία, που είχε συρρικνωθεί κατά 20% στον πόλεμο, να αντιμετωπίσει τέτοιο άχθος. Δεν ήταν επίσης δυνατό να σηκώσει το βάρος του χρέους μετά την παραχώρηση των ανθρακωρυχείων της στη Γαλλία και τη δυσκολία εξαγωγών στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Μόνο αν οι αποζημιώσεις ήταν σαφώς μικρότερες και παράλληλα υπήρχε ανάπτυξη με άνοδο των εξαγωγών θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπίσει την «ειρήνη των νικητών».

 

Αυτό περίπου ήταν το σκεπτικό του νεαρού Τζον Μέιναρντ Κέυνς, ενός από τους οικονομολόγους που συνόδευαν τη βρετανική αντιπροσωπεία στις Βερσαλλίες. Είχε το θάρρος να το δηλώσει δημόσια στο βιβλίο του Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης, ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει. Δεν έπεισε τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά η παρρησία του και η τετράγωνη λογική του εντυπωσίασαν τον Λένιν.

 

Τα επιχειρήματα του Κέυνς δεν είχαν καμία τύχη ούτε στη Γαλλία. Για τους γαλλικούς κύκλους εξουσίας, η Γερμανία έπρεπε να εξουθενωθεί και ο Κέυνς ήταν ένας επικίνδυνος λογοκόπος. Η δυσπιστία προς τον κεϋνσιανισμό κράτησε για δεκαετίες στη Γαλλία. Δεν είναι τυχαίο ότι μεσούντος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ετιέν Μαντού έγραψε τις Οικονομικές Συνέπειες του κ. Κέυνς, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι το σκεπτικό του Κέυνς υπέσκαψε τις προσπάθειες να ελεγχθεί η Γερμανία και φέρει μέρος της ευθύνης για την χιτλερική λαίλαπα.

 

‘Σοβαρή’ αντιμετώπιση του χρέους και κοινωνική καταστροφή

Ότι συνέβη στη Γερμανία τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν απόρροια των όρων της ειρήνης που επιβλήθηκε. Στην ουσία η γερμανική οικονομία δεν ανέκαμψε παρά μόνο όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία και ξεκίνησαν πρόγραμμα επανεξοπλισμού και εκτενέστατης κρατικής παρέμβασης.

Τα πρώτα χρόνια μετά τις Βερσαλλίες η Γερμανία υποχρεώθηκε να καταβάλει τεράστια ποσά επιτείνοντας τις συνθήκες μεταπολεμικής εξαθλίωσης του πληθυσμού. Τα κρατικά έσοδα στηρίζονταν κυρίως στους έμμεσους φόρους και το γερμανικό δημόσιο κατέφυγε σε έκδοση χάρτινου μάρκου οδηγώντας σε τρομακτικό υπερπληθωρισμό έως το 1923. Η συνεχιζόμενη αδυναμία πληρωμής των αποζημιώσεων έφερε θρασύτατη γαλλική και βελγική κατοχή του Ρουρ. Φτώχεια, ανεργία, υπερπληθωρισμός και ξένη κατοχή αποτέλεσαν εκρηκτικό μείγμα στη γερμανική πολιτική ζωή.

 

Μέχρι το 1933 η οικονομική πολιτική της Βαϊμάρης ήταν μια αγωνιώδης προσπάθεια να ελεγχθεί η τάση πληθωρισμού, να υπάρξει ανάπτυξη, να μειωθεί η ανεργία, να πληρώνεται το χρέος και να επιχειρείται η μείωσή του με τη συναίνεση των δανειστών. Η συμπαράσταση στον γερμανικό λαό ήρθε από τη Σοβιετική Ένωση, ενώ οι ΗΠΑ έδειξαν πολύ μεγαλύτερη σοφία από τους Αγγλογάλλους για το τι πραγματικά διακυβεύονταν.

 

Το 1924 η Γερμανία εισήγαγε νέο νόμισμα βασισμένο σε υποθηκευμένη αγροτική και βιομηχανική περιουσία, μειώνοντας έτσι την τάση πληθωρισμού. Η κεντρική τράπεζα διέκοψε την προεξόφληση κρατικών χαρτιών, περιορίζοντας τον όγκο του χρήματος στην κυκλοφορία. Υιοθετήθηκε το Σχέδιο Ντόουζ, βασισμένο σε νέα αμερικανικά δάνεια, που ελάφρυνε το βάρος των ετήσιων πληρωμών της Γερμανίας. Σύντομα όμως έγινε αντιληπτό ότι το Σχέδιο δε θα έφερνε ταχύρρυθμη ανάπτυξη, ούτε θα επέτρεπε στη Γερμανία να αντιμετωπίσει σε μόνιμη βάση το βάρος των χρεών της. Μετά από μακρόχρονες διαπραγματεύσεις, το 1929 υιοθετήθηκε το Σχέδιο Γιάνγκ, πάλι με αμερικανική πρωτοβουλία, που μείωσε κι άλλο τον όγκο του χρέους, ενώ ελάφρυνε περαιτέρω τις ετήσιες πληρωμές. Η σημασία του αποδείχθηκε μικρή, καθώς το 1929 ξέσπασαν οι θύελλες που έφεραν την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας την δεκαετία του 1930.

 

Πολιτική τερατογένεση

Η κρίση του Μεσοπολέμου χτύπησε την αδυνατισμένη οικονομικά Γερμανία ιδιαίτερα σκληρά. Η χρεοκοπία της μεγάλης αυστριακής τράπεζας Κρέντιτανσταλτ το 1931 έφερε οξύτατη τραπεζική κρίση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Οι οικονομίες πέρασαν σε ύφεση και εκτοξεύτηκε η ανεργία. Κατέρρευσε το παγκόσμιο εμπόριο και η Γερμανία αντιμετώπισε αδυναμία πληρωμών στο εξωτερικό. Η ταχύτατη άνοδος του Χίτλερ αποτελείωσε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, έστειλε το σχέδιο Γιάνγκ στα αζήτητα και έβαλε τη γερμανική οικονομία σε άλλη βάση.

 

Η πολιτική άνοδος του φασισμού ήταν σε μεγάλο βαθμό, απόρροια των Βερσαλλιών. Η συνθηκολόγηση του 1918 έφερε επαναστατικές συνθήκες στο Βερολίνο, αλλά το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν κατόρθωσε την κατάληψη της εξουσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η ειδεχθής δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, με την ηθική αυτουργία του δεξιού τμήματος της Σοσιαλδημοκρατίας. Ο επαναστατικός αναβρασμός συνεχίστηκε μέχρι το 1921 και μετά άρχισε να καταλαγιάζει. Τότε άρχισε να ενισχύεται η ναζιστική άκρα δεξιά, αντλώντας κυρίως από το λαϊκό αίσθημα οικονομικής κατάρρευσης, κοινωνικής διάλυσης και εθνικής ταπείνωσης.

 

Οι κυβερνήσεις της Βαϊμάρης κυριαρχήθηκαν από τα ‘σοβαρά’ αστικά κόμματα που συνήθως δεν είχαν αρκετή ισχύ για αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Στα ‘σοβαρά΄ κόμματα συμμετείχαν ασμένως και οι Σοσιαλδημοκράτες. Το καταλυτικό στοιχείο για την πολιτική αδυναμία της Βαϊμάρης δεν ήταν όμως ούτε η εξουθένωση των αστικών κομμάτων, ούτε ο συμβιβασμός και η δειλία των Σοσιαλδημοκρατών. Ήταν ο λυσσαλέος πόλεμος ανάμεσα στους Κομμουνιστές και τους Σοσιαλδημοκράτες που αποδυνάμωσε τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις και τελικά επέτρεψε στους φαιοχίτωνες να κυριαρχήσουν. Τα αστικά στρώματα της Γερμανίας συμβιβάστηκαν με τους ασυνάρτητους και γελοίους ιδεολόγους του Χίτλερ, η Αριστερά συντρίφτηκε και η ναζιστική Γερμανία προχώρησε πλησίστια προς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την καταστροφή της.

 

Δύο εξέχοντα του δράματος πρόσωπα

 

Ρούντολφ Χίλφερντινγκ

Στο ιστορικό αυτό δράμα δύο πρόσωπα ξεχωρίζουν από πλευράς οικονομικής πολιτικής. Το πρώτο ήταν ο Ρούντολφ Χίλφερντινγκ. Γεννημένος στη Βιέννη, εβραϊκής καταγωγής, είχε τη βαθιά κουλτούρα της κεντρικής Ευρώπης, που ο Χίτλερ έπληξε αδυσώπητα δολοφονώντας τους εβραϊκούς πληθυσμούς. Ανήκε στην εξαιρετική γενιά των νέων διανοητών των αρχών του 20ου αιώνα που βρήκαν στον Μαρξισμό την απάντηση για το κοινωνικό πρόβλημα του βιομηχανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη.

 

Ο Χίλφερντινγκ ήταν από τους γνωστότερους οικονομολόγους και στελέχη της προπολεμικής γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, πριν η κήρυξη του Ά Παγκοσμίου Πολέμου τη διασπάσει ανάμεσα στην επαναστατική Αριστερά, που τελικά διαμόρφωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα, και στους υπόλοιπους Σοσιαλδημοκράτες. Ρηξικέλευθος διανοητής, προχώρησε την ανάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πολύ πιο πέρα από τον Μαρξ, ισχυριζόμενος ότι ο καπιταλισμός της εποχής του βασίζονταν στο ‘χρηματιστικό κεφάλαιο’. Αυτήν την έννοια δανείστηκε ο Λένιν για να διαμορφώσει την θεωρία του περί ιμπεριαλισμού που έγινε σημείο αναφοράς για τους Μαρξιστές του 20ου αιώνα. Ο Χίλφερντινγκ πίστευε επίσης στην ιδέα του ‘οργανωμένου καπιταλισμού’. Στο ότι δηλαδή, τα μεγάλα μονοπώλια μπορούσαν πλέον να οργανώσουν την παραγωγή και το εμπόριο αποφεύγοντας τις κρίσεις. Για τον Χίλφερντινγκ, ο Μαρξισμός ήταν ένα επιστημονικό εργαλείο που μπορούσε αντικειμενικά να διαγνώσει την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Τα πολιτικά συμπεράσματα ήταν κάτι άλλο.

 

Ο Χίλφερντινγκ ξαναμπήκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα την δεκαετία του ’20 και παρέμεινε πολέμιος του Κομμουνιστικού Κόμματος και επικριτικός προς τη Σοβιετική Ένωση. Γρήγορα εξελίχθηκε σε στυλοβάτη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και χρημάτισε δύο φορές υπουργός Οικονομικών (1923 και 1928-9). Η επιλογή του, χαρακτηριστική του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ήταν να διαχειριστεί την κατάσταση συναινετικά, χωρίς ακραίες, μονομερείς επιλογές. Για παράδειγμα, να δοθεί λύση στον υπερπληθωρισμό μέσω της εισαγωγής του νέου μάρκου το 1923, αλλά να προστατευθούν ΄λελογισμένα’ οι εργαζόμενοι από την αλλαγή. Να γίνει μεν η νέα δανειοδότηση που ήταν απαραίτητη για το Σχέδιο Γιάνγκ, αλλά με ευνοϊκότερους όρους για τη Γερμανία δε. Βασικό του μέλημα ήταν να ληφθούν μέτρα για τη βελτίωση της απασχόλησης και την ενίσχυση της παραγωγής.

Το αποτέλεσμα ήταν να ταυτιστεί το όνομα του με τις αποτυχίες και την οικονομική δυστοκία της Βαϊμάρης, χωρίς καν να μπορέσει να πετύχει τις ΄λελογισμένες’ βελτιώσεις που επεδίωκε. Όταν επικράτησε ο Χίτλερ, ο Χίλφερντινγκ εξαναγκάστηκε σε εξορία στην Πράγα, μετά κυνηγημένος στη Γαλλία, όπου το καθεστώς του Βισύ τον παρέδωσε στην Γκεστάπο και μέσα σε λίγες μέρες ήταν νεκρός, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Το τραγικό τέλος του Χίλφερντνινγκ απεικονίζει τη συνολική αποτυχία της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση της χώρας και την άνοδο του φασισμού. Η πολιτική της συναίνεσης είχε εξωκείλει τελείως.

 

Χιάλμαρ Σαχτ

Το δεύτερο πρόσωπο που ξεχωρίζει ήταν ο Χιάλμαρ Σαχτ. Γόνος αστικής οικογένειας, με γερμανικές και δανέζικες καταβολές, σπούδασε οικονομικά και δούλεψε στον τραπεζικό τομέα πριν και μετά τον πόλεμο. Συντηρητικός και αντικομμουνιστής, δεν είχε ιδιαίτερες θεωρητικές και πνευματικές ανησυχίες. Ήταν ίσως ο κορυφαίος τεχνοκράτης της εποχής του, έξυπνος, καλά μορφωμένος και αδίστακτος. Γρήγορα αναδείχθηκε σε συντηρητικό στυλοβάτη της Βαϊμάρης. Ως διοικητής της κεντρικής τράπεζας ήρθε σε σύγκρουση με τον Χίλφερντινγκ για τον έλεγχο του πληθωρισμού και επιβλήθηκε. Συγκρούστηκε ξανά με τον Χίλφερντινγκ για τους όρους δανειοδότησης του Σχεδίου Γιάνγκ.

 

Δύο πράγματα έκαναν τον Σαχτ να διακριθεί στην άσκηση οικονομικής πολιτικής στη Βαϊμάρη. Πρώτον, η ανασύσταση της κεντρικής τράπεζας και μαζί η σκληρή περιοριστική πολιτική που πρόκρινε για τον έλεγχο του πληθωρισμού, παρά το κόστος για τα εργατικά στρώματα. Δεύτερον και πολύ σημαντικότερο, η βαθμιαία συνειδητοποίηση από την πλευρά του ότι η συναινετική στάση, η πολιτική της προσαρμογής στις απαιτήσεις των δανειστών, έφερνε αδιέξοδο. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’20, μετά από χρόνια χρέους, χαμηλής ανάπτυξης και κοινωνικής αποσάθρωσης, ο Σαχτ είχε καταλήξει: η Γερμανία ποτέ δε θα ανακτούσε την εθνική της ισχύ, ούτε η κοινωνία της θα έμπαινε σε πορεία ευμάρειας σε αυτήν τη βάση. Χρειαζόταν παρεμβατική κρατική πολιτική για εκβιομηχάνιση, επιθετική πολιτική ως προς το χρέος και επανεξοπλισμός.

 

Ακριβώς αυτά υποσχόταν και ο Χίτλερ, τον οποίο ο Σαχτ στήριξε ανοιχτά. Όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία ο Χίτλερ του ανέθεσε ουσιαστικά την ευθύνη της οικονομικής πολιτικής. Ήδη το Ναζιστικό Κόμμα είχε αρνηθεί το γερμανικό χρέος και τις πολεμικές αποζημιώσεις. Το χρέος της Γερμανίας δεν τακτοποιήθηκε παρά το 1953, μέσω παραγραφής και ευνοϊκών όρων. Ο Σαχτ προχώρησε σε πρόγραμμα δημοσίων έργων και στήριξη της ιδιωτικής βιομηχανίας με στόχο την μείωση της ανεργίας. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, είχε παρόμοιες οικονομικές επιπτώσεις. Το πρόγραμμα του Σαχτ ήταν πολύ αποτελεσματικότερο του Νιου Ντιλ του Ρούζβελτ στις ΗΠΑ. Σε μικρό χρονικό διάστημα η ανεργία υποχώρησε και η οικονομική παραγωγή ανέκαμψε. Η σύγκριση με τις αποτυχίες της Βαϊμάρης ήταν καταλυτική και πρόσφερε νομιμοποίηση στο Ναζιστικό Κόμμα.

 

Ο Σαχτ δεν ήταν ο ίδιος Ναζί. Εξέφραζε εκείνο το κομμάτι της αστικής τάξης της Γερμανίας που αντιλήφθηκε ότι, αν δεν λαμβάνονταν δραστικά μέτρα, η χώρα ήταν καταδικασμένη μέσα στο πλαίσιο των Βερσαλλιών. Οι Ναζί ήταν το χρήσιμο εργαλείο που θα μπορούσε να πετύχει αυτόν τον στόχο, τσακίζοντας παράλληλα την Αριστερά και τις εργατικές οργανώσεις. Όταν η βαρβαρότητα και η εγκληματικότητα των ορδών του Χίτλερ φάνηκε καθαρά, ο Σαχτ φρόντισε να πάρει αποστάσεις και κατόρθωσε να περιβληθεί τον μανδύα του αντιστασιακού, γιατί συνελήφθη μετά την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ το 1944. Μετά τον πόλεμο δικάστηκε στη Νυρεμβέργη, αλλά κατάφερε να αθωωθεί. Συνέχισε τις τραπεζικές του δραστηριότητες και πέθανε σε βαθιά γεράματα.

 

Το (ηθικό) δίδαγμα;

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα πολεμικών αποζημιώσεων, αλλά έχει τεράστιο χρέος και μηδαμινές προοπτικές ανάπτυξης. Το πρόγραμμα της τρόικα δεν είναι φυσικά η Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά δημιουργεί πλήρες αδιέξοδο για τη χώρα και τον λαό της. Υπάρχει απτή αίσθηση οικονομικής κατάρρευσης, κοινωνικής διάλυσης και εθνικής ταπείνωσης. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση έχουν την αντιστοιχία τους με τη Βαϊμάρη. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν βέβαια, ούτε Χίλφερντινγκ, ούτε Σαχτ, πόσο μάλλον τα υπόλοιπα πρόσωπα του γερμανικού δράματος. Υπάρχουν όμως τα βαλκανικά τους κακέκτυπα. Τα λοιπά συμπεράσματα δικά σας.

 

Κώστας Λαπαβίτσας

 

πηγή

 

 

 

Έκθεση Ευρωπαϊκής Επιτροπής: Μυστικά και ψέμματα… (Επίκαιρα 27/12/12-2/1/13)

Πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις κρύβει η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ελληνική οικονομία που δόθηκε στη δημοσιότητα την προηγούμενη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου. Μια προσεκτική της ανάγνωση και σε συνδυασμό με άλλες αξιόπιστες πηγές αποκαλύπτει ανεπίτρεπτες λαθροχειρίες στα νούμερα, που μεταφράζονται σε ασύστολα ψεύδη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επίσης στις σελίδες της βρίσκονται καταχωνιασμένες όλες οι λεπτομέρειες της λεηλασίας της Ελλάδας από τους πιστωτές της.

Στατιστικές αλχημείες

Ασφαλώς αν υπάρχει μια πηγή που θεωρείται αποδεδειγμένα αναξιόπιστη, μιας και σε ό,τι έχει προβλέψει την τελευταία τριετία έχει διαψευσθεί, είναι η Τρόικα και τα «συστατικά της μέρη»: ΕΕ και ΔΝΤ. Οι αλλεπάλληλες αστοχίες τους προφανώς δεν έκρυβαν τεχνικά λάθη αλλά ένασυγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό, που αποτελεί επιβαρυντικό κι όχι ελαφρυντικό στοιχείο. Οι Βρυξέλλες κυρίως αλλά και οι Μνημονιακές κυβερνήσεις στην Ελλάδα με τα κόμματα που τις υπηρέτησαν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να αναλάβουν το πολιτικό κόστος που θα απέρρεε από μια δήλωση η οποία θα έλεγε λίγο πολύ τα ακόλουθα: «ξέρετε, εφαρμόζουμε τώρα το πρώτο Μνημόνιο και σε λίγα χρόνια θα έρθει δεύτερο και τρίτο, ενώ αφού θα έχουν οι μισθοί σας μειωθεί κατά 40% το δημόσιο χρέος σας θα αυξηθεί στο 180% του ΑΕΠ, ενώ ακόμη θα χρεοκοπήσετε επισήμως παραπάνω από μία φορά». Προφανώς το 2010 θα γινόταν εξέγερση αν ακούγονταν όλα αυτά. Η Τρόικα επομένως συνειδητά έλεγε ψέματα ότι η ύφεση θα κρατήσει μέχρι το 2011 ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2012, κοκ.

Το ίδιο πράττει και τώρα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιουργεί το κολοσσιαίο κοινωνικό κόστος των πολιτικών κανιβαλικής λιτότητας που επιβάλει υποβαθμίζει τις συνέπειές τους και ειδικότερα τις επιπτώσεις στην μεγέθυνση του προϊόντος και την ανεργία. Μόνο που τώρα, με διαφορά μιας μέρας, δόθηκαν στη δημοσιότητα οι προβλέψεις για την Ελλάδα του Γερμανικού Κέντρου Προγνώσων για την Παγκόσμια Οικονομία οι οποίες αποκλίνουν σημαντικά των αντίστοιχων ευρωπαϊκών και φυσικά προς το χειρότερο… Για παράδειγμα για το 2014 η Επιτροπή προβλέπει αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,6%, ενώ οι Γερμανοί προβλέπουν νέα μείωση της τάξης του -1%, που σημαίνει ότι η ύφεση θα συνεχιστεί για έβδομη χρονιά! Πηγές μάλιστα από τραπεζικούς κύκλους επιμένουν ότι το 2013 η ύφεση θα κυμανθεί πολύ βαθύτερα από τις προβλέψεις και των δύο οργανισμών που την τοποθετούν στο 4%. Η δική τους εκτίμηση είναι ότι η ύφεση τον 2013 θα κυμανθεί γύρω στο 7%, εκεί δηλαδή που θα κλείσει φέτος κι εκεί που ήταν και πέρυσι, το 2011!

Για να φανεί η φαιδρότητα των προβλέψεων της Τρόικας όπου συμπεριλαμβάνονται κι οι αργυρώνητοι τεχνοκράτες της ΕΕ να θυμίσουμε ότι το 2010 προέβλεπαν ότι το φέτος, το 2012, η οικονομία θα μεγεθυνθεί κατά 2,1%, το 2013 κατά 2,8% και το 2014 κατά 3,1%. Τόση αναξιοπιστία…

Εξ ίσου ανεδαφικές είναι κι οι προβλέψεις για την εξέλιξη της ανεργίας. Ενώ η Επιτροπή προβλέπει ότι το 2013 η ανεργία θα σταθεροποιηθεί στο 24% και το 2014 θα μειωθεί στο 22,2%, οι προβλέψεις των Γερμανών κινούνται σε ενετλώς αντίθετη κατεύθυνση, προβλέποντας επιδείνωση του προβλήματος. Έτσι, για το 2013 την εκτιμούν στο 29,3% και το 2014 στο 31%…

Χρεωνόμαστε για να τους ξεχρεώνουμε

Αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την δεινή θέση στην οποία βρίσκονται εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και μεσαία στρώματα είναι οι πιστωτές μας: πλέον το ΔΝΤ και η ΕΕ οι οποίοι πλημμυρίζουν την Ελλάδα με χρήμα μόνο και μόνο για να τους ….ξεχρεώνουμε.

Τα στοιχεία που περιλαμβάνονται σε έναν πίνακα της έκθεσης της Επιτροπής στη σελίδα 60, τον οποίο δημοσιεύουμε μεταφρασμένο, είναι αποκαλυπτικά. Τυπικά, όπως φαίνεται στον πίνακα, οι ανάγκες της Ελλάδας για την τριετία 2012-2014 ανέρχονται σε 173,9 δισ. ευρώ. Αν αθροίσουμε όλες τις κατηγορίες που αφορούν εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, δηλαδή Α1 (Πληρωμές τόκων στο συνολικό έλλειμμα: 20 δισ. ευρώ), Β4 (Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας: 2,3 δισ. ευρώ), Γ (Πληρωμή χρέους που λήγει: 46,5 δισ. ευρώ) και Δ (Κόστος PSI και επαναγοράς χρέους: 94 δισ. ευρώ) το άθροισμα ανέρχεται σε 162,8 δισ. ευρώ. Δηλαδή το 94% των χρηματοδοτικών αναγκών της ελληνικής οικονομίας αφορά την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Ενός δημόσιου χρέους μάλιστα που αποτελεί κλάσμα, είναι δηλαδή πολύ μικρότερο των οφειλών της Γερμανίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προς την Ελλάδα κι επίσης βρίθει παρανομιών και αντισυνταγματικοτήτων που το καθιστούν απεχθές: από την μη κύρωση της πρώτης δανειακής σύμβασης από την Βουλή, μέχρι άρθρα που αντιβαίνουν στο Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το διεθνές δίκαιο, κ.λπ. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να το εξυπηρετούμε κανονικά…

Χρηματοδοτικό πρόγραμμα: Χρηματοδοτικές ανάγκες ανά τετράμηνο και δόσεις επίσημης βοήθειας 2012 – 2014
(ποσά σε δισ. ευρώ)
ΑΝΑΓΚΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ
Α. Συνολικό έλλειμμα	20,2
1. Πρωτογενές έλειμμα	0,2
2. Πληρωμές τόκων	20
Β. Άλλες ανάγκες της κυβέρνησης για ρευστό	13,2
1. Εκτιμώμενες προσαρμογές σε ρευστό	1,5
2. Ληξιπρόθεσμες Οφειλές	8
3. Απόθεμα ρευστού	1,5
4. Κεφάλαιο στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας	2,3
Γ. Πληρωμή χρέους που λήγει	46,5
1. Ομόλογα και δάνεια μετά την ανταλλαγή	37,3
1.1 Ομόλογα μετά την ανταλλαγή	27,8
1.2 Άλλα, περιλαμβανομένων δανείων	9,5
2. Πληρωμές σε ΕΕ	0
3. Πληρωμές σε ΔΝΤ	9,1
4. Βραχυχρόνιος δανεισμός	0
Δ. Κόστος PSI και επαναγοράς χρέους	94
1. Προκαταβολή μετρητών για PSI	34,6
2. Επανακεφαλαιοποίηση τραπεζών	48,2
3. Μετρητά για επαναγορά χρέους	0
Ε. Σύνολο χρηματοδοτικών αναγκών (Α+Β+Γ+Δ)	173,9
ΠΗΓΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ
Ζ. Ιδιωτικοί χρηματοδοτικοί πόροι	4,5
1. Χρηματοδότηση από την αγορά	0
2. Ιδιωτικοποίηση	4,5
Η. Επιπρόσθετοι χρηματοδοτικοί πόροι (ANFA, SMP)	5,5
Θ. Ανάγκες χρηματοδότησης ανά τετράμηνο	163,9
Ι. Δόσεις επίσημης βοήθειας	163,8
Συμμετοχή ΔΝΤ	19,1
Συμμετοχή ΕΕ	144,7

Πηγή: European Economy, The Second Adjustment Programme for Greece First Review – December 2012. European Commission.

Εντελώς …τυχαία οι χρηματοδοτήσεις για την τροιετία 2012 – 2014 από την μεριά του ΔΝΤ (19,1 δισ. ευρώ) και της ΕΕ (144,7 δισ. ευρώ) ανέρχονται στα 163,8 δισ. ευρώ. Σχεδόν συμπίπτουν δηλαδή με τα χρήματα που πρέπει να πληρώσουμε στους πιστωτές μας (162,8 δισ. ευρώ). Έτσι φαίνεται πεντακάθαρα ότι οι περίφημες δόσεις που περιμένουμε σαν μάννα εξ ουρανού κάθε τρεις και λίγο δεν λύνουν κανένα πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Δεν πάνε για συντάξεις, ούτε για αμοιβές γιατρών και δασκάλων. Το πρόβλημα των πιστωτών μας λύνουν, καθώς με αυτά τα χρήματα εξυπηρετούμε το δημόσιο χρέος κι όχι τις ανάγκες του κοινωνικού κράτους. Φαίνεται επίσης ότι οι εκβιασμοί των πιστωτών στερούνται περιεχομένου. Τους ασκούν γιατί ξέρουν πως από τον Οκτώβριο του 2009 έχουν απεναντί τους κυβερνήσεις ασπόνδυλων, πρόθυμων να δεχτούν κάθε αίτημα ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν κλίμα φόβου στην κοινωνία. Επομένως μια άρνηση να δεχτούμε  τις δόσεις, μόνο στους πιστωτές μας θα προκαλούσε ζημιά.

Και τα υπόλοιπα μάλιστα 10 δισ. ευρώ που συγκροτούν το άθροισμα των χρηματοδοτικών πόρων κάθε άλλο παρά χάρισμα αποτελούν για την ελληνική κοινωνία. Τα 4,5 δισ. ευρώ θα προέλθουν από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και τα υπόλοιπα 5,5 δισ. από την ανακύκλωση χρέους στην οποία θα προβούν εθνικές κεντρικές τράπεζες. Επομένως κανένα όφελος από πουθενά: Μόνο φτώχεια, υποδούλωση, υπερχρέωση…

Λεωνίδας Βατικιώτης

πηγή : http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

 

 

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ 2008-2013

Με το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού που κατατέθηκε από τον Γ. Στουρνάνα στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή καταφαίνεται η αύξηση του Δημόσιου Χρέους κατά τη περίοδο της κρίσης από το 2008 μέχρι το 2013.  Τεράστια επιφύλαξη για την εγκυρότητα των στοιχείων που παραθέτει ο Στουρνάρας με αφορμή το PSI. Δυστυχώς και ο προϋπολογισμός αποτελεί κατάπτυστη προπαγάνδα. Δείτε στα νομικά κείμενα  τα σχετικά  κρατικά έγγραφα για την ανταλλαγή ομολόγων που διαψεύδουν τον Στουρνάρα.

 

Το παρελθόν της Λατινικής Αμερικής παρέχει μαθήματα για το χρέος, αλλά νοιάζονται καθόλου γι’ αυτά οι υπουργοί της ΕΕ;

Μια γυναίκα ζητιανεύει στην Αθήνα. Η ιστορία της κρίσης χρέους της Λατινικής Αμερικής υποδεικνύει ότι μια ελληνική στάση πληρωμών δεν θα ήταν απαραιτήτως καταστροφική. Φωτογραφία: Άρης Μεσσήνης /AFP/Getty Images

Λέγεται ό, τι η Ευρώπη έχει να μάθει πολλά απο τις προηγούμενες κρίσεις χρέους, αλλά τι γίνεται αν οι υπουργοί τα γνωρίζουν και απλά βάζουν τις τράπεζες πάνω από τους λαούς;

Αυτή την εβδομάδα, ενώ συμφωνούσαν στο τελευταίο τους σχέδιο να μη διαχειριστούν την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης θα έπρεπε ίσως να άκουγαν ιστορίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το Ινστιτούτο για τη Μελέτη των Αμερικανικών χωρών και η αναπτυξιακή τράπεζα της Λατινικής Αμερικής διοργάνωσαν ένα συνέδριο σχετικά με τα μαθήματα και τα συμπεράσματα από τις κρίσεις χρέους της Λατινικής Αμερικής. Το συνέδριο προσέφερε ισχυρά παραδείγματα του τι πρέπει να κάνει κανείς σε σχέση πάντα με τα συμφέροντα που υπηρετεί.

Η κρίση χρέους της Λατινικής Αμερικής πρωτοστάτησε στα πρωτοσέλιδα πριν από 30 χρόνια, τον Αύγουστο του 1982, όταν το Μεξικό ανακοίνωσε ότι δε μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος του. Τεράστια ποσά εξωτερικών δανείων είχαν δοθεί στη δεκαετία του ‘70 από τις χρηματιστηριακές αγορές που κολυμπούσαν στη ρευστότητα εξ’ αιτίας της απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την υψηλή τιμή του πετρελαίου. Το γεγονός αυτό τροφοδότησε μια αλματώδη ανάπτυξη, η «φούσκα»  όμως έσκασε όταν η Αμερική αύξησε τα επιτόκια και οι τιμές των προϊόντων κατέρρευσαν.

Οι δυτικές και ιδίως οι αμερικανικές και οι βρετανικές τράπεζες βρίσκονταν ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, ειδικά αν σταματούσαν οι αποπληρωμές του χρέους της Λατινικής Αμερικής. Έτσι το ΔΝΤ και αργότερα η Παγκόσμια Τράπεζα πρόσφεραν τα λεγόμενα δάνεια σωτηρίας / διάσωσης. Η κίνηση αυτή συνιστούσε εξαίρεση. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι χώρες της Λατινικής Αμερικής δεν θα προσέφευγαν στη στάση πληρωμών ως εργαλείου επίλυσης της κρίσης χρέους.

Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Οι οικονομίες συρρικνώθηκαν κατά έναν συνολικό μέσο όρο 7% στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το ποσοστό των λατινοαμερικανών που ζούσαν κάτω από συνθήκες φτώχιας ανήλθε από το 40% το 1980 στο 48% το 1990, και περίπου το 6% του ΑΕΠ της περιοχής χανόταν στο εξωτερικό για την πληρωμή χρεών.

Ο Χοσέ Αντόνιο Οκάμπο, πρώην υπουργός οικονομικών της Κολομβίας, ισχυριζόταν ότι  «ο τρόπος ανταπόκρισης» τη  δεκαετία του 80 «ήταν εξαιρετικός για την αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης των ΗΠΑ και απαίσιος για την αντιμετώπιση της Λατινοαμερικάνικης κρίσης χρέους». Η τρέχουσα εμπειρία από την Ευρώπη δεν καταδεικνύει την αδυναμία μάθησης από αυτή την ιστορική εμπειρία, αλλά ότι οι κυρίαρχοι για μία ακόμη φορά δρουν υπέρ της προστασίας των τραπεζών ανεξαρτήτως των συνεπειών.

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80, οι δυτικές τράπεζες είχαν μειώσει την έκθεση τους στο Αμερικανικό χρέος. Με τις τράπεζες ασφαλείς, η ΗΠΑ επέτρεψαν μια περιορισμένου μεγέθους απομείωση του χρέους. Κύρια συνέπεια υπήρξε η αύξηση του ιδιωτικού δανεισμού της περιοχής, μια βραχυχρόνια βοήθεια αλλά τελικώς μια ακόμη φούσκα που οδήγησε σε περεταίρω κρίσεις όπως αυτής του Μεξικού το 1995, και της Αργεντινής στη στροφή του αιώνα. Η Αργεντινή κήρυξε τελικά χρεοστάσιο το 2001 και έκτοτε έχει μια ακμάζουσα οικονομία.

Άλλες χώρες της περιοχής εξακολουθούν να υπομένουν το άχθος του χρέους που κατά πρώτο λόγο δημιουργήθηκε μετά το ράλι της δεκαετίας του 70. Το Ελ Σαλβαδόρ η Γουατεμάλα και η Παραγουάη ξοδεύουν 10-20% των κρατικών εσόδων στην αποπληρωμή των εξωτερικών χρεών τους.

Η Λατινική Αμερική δεν είναι η μόνη περιοχή που υπέφερε από την άνοδο – πτώση αυτού που η καθηγήτρια Stephany Griffith-Jones βάφτισε «αχαλίνωτο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα». Κατά τις δεκαετίες του ’80, του ’90, όπως και μέσα στη δεκαετία του 2000, μεγάλο τμήμα της Αφρικής βρισκόταν στην πράξη σε ύφεση οφειλόμενη στο χρέος. Τις Ασιατικές χρηματοπιστωτικές κρίσεις στα τέλη της δεκαετίας του 90 ακολούθησαν παρόμοια γεγονότα στη Ρωσία, πριν από τη τρέχουσα Αμερικάνική και Ευρωπαϊκή κρίση.

Ο Ugo Panizza από το συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και τη Ανάπτυξη, έδειξε ότι οι ξένοι δανειστές λειτουργούν σε αρμονία με τη συμβουλή της ανώνυμης πηγής «Βαθύ Λαρύγγι» στο Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου: «Ακολουθούν το χρήμα», δανείζοντας το στους καλούς καιρούς και αποσύροντας  το στους δύσκολους. Η Griffith-Jones ισχυρίστηκε ότι αυτός ο κύκλος της ανόδου και της κατάρρευσης είναι που πρέπει να κάνει τις χώρες ιδιαίτερα προσεκτικές με τον εξωτερικό δανεισμό.

Πάμπολλες προσεγγίσεις για την Ελλάδα εκτιμούν ότι μια στάση πληρωμών θα ήταν καταστροφή. Υπάρχει μια σαφής συσχέτιση σύμφωνα με την οποία οι χώρες προσφεύγουν στη στάση πληρωμών όταν η οικονομία τους δεν πάει καλά. Αλλά ο Panizza έδειξε ποια είναι η κατεύθυνση αυτής της αιτιώδους συσχέτισης. Η οικονομική κατάρρευση οδηγεί πολλές χώρες στη στάση πληρωμών, αλλά μετά απ’ αυτήν οι οικονομίες τείνουν να επανακάμπτουν. Σύμφωνα με ένα σημείωμα της τράπεζας της Αγγλίας από τις αρχές της δεκαετίας του 2000: «Το πρόβλημα ιστορικά δεν εναπόκειται στην υπερβολική προθυμία των χωρών να αθετήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, αλλά στην απροθυμία τους να το πράξουν».

Ο Ισημερινός αποτελεί μοναδικό παράδειγμα προληπτικής στάσης πληρωμών κατά το 2008. Ο πρόεδρος Κορέα εκλέχθηκε υποσχόμενος τη δημιουργία επιτροπής λογιστικού/οικονομικού ελέγχου του χρέους. Η επιτροπή συμπέρανε ότι μεγάλο μέρος του χρέους είναι μη νομιμοποιημένο και παράνομο, ένα εύρημα της επιτροπής που χρησιμοποιήθηκε από τον Κορέα προκειμένου να δικαιολογήσει τη στάση πληρωμών και που τελικά οδήγησε στη μείωση του χρέους κατά 65%. Ο Alessandro Liepold, πρώην αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ, παρουσίασε τον Ισημερινό ως εκείνο το ανορθόδοξο και πιθανό παράδειγμα που και άλλοι μπορεί να ακολουθήσουν. Είναι ιδιαίτερα κρίσιμο το γεγονός ότι η στάση πληρωμών προήλθε μέσα από ένα λαϊκό κίνημα λογιστικού ελέγχου κα ακύρωσης του χρέους.

Από τα μαθήματα της Λατινοαμερικανικής εμπειρίας είναι δύο που παραμένουν στη σκέψη μου. Πρώτον, όταν χτυπήσει η κρίση χρέους, το χρέος πρέπει να μειωθεί άμεσα. Το συνεχώς αποτυγχάνον σύστημα αντιμετώπισης των κρίσεων χρέους (δάνεια σωτηρίας και λιτότητα) είναι εργαλείο προστασίας των δανειστών και μεταβίβασης τους κόστους στις χρεώστριες κυβερνήσεις και στους λαούς τους. Πολλοί ομιλητές πρότειναν έναν μηχανισμό αναδιάρθρωσης του χρέους για τις κυβερνήσεις, ουσιαστικά μια διαδικασία χρεοκόπησης των κρατών, ώστε να γίνεται ευκολότερο για τις χώρες να κηρύσσουν χρεοστάσιο, να μειώνουν τα χρέη, να κατανέμουν τα κόστη και να φέρνουν μια γρήγορη ανάκαμψη.

Δεύτερον, οι κρίσεις χρέους προέρχονται από τον εξωτερικό δανεισμό των «καλών ημερών», είτε από ιδιωτικές εταιρείες, είτε από τον δημόσιο τομέα ή και από τα δύο.  Η αποτροπή των χρηματοπιστωτικών κρίσεων απαιτεί πολύ λιγότερο δανεισμό και χρέος μεταξύ χωρών. Η Griffith-Jones τόνισε ότι μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι τράπεζες και ο χρηματοπιστωτικός τομέας ελέγχονταν από ένα παγκόσμιο σύστημα κανονισμών και σχεδόν δεν υπήρχαν κρίσεις χρέους μέχρι που το σύστημα αυτό κατέρρευσε τη δεκαετία του ‘70.

Ο Liepold χαρακτήρισε τρελό το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν συγκαλούν συνέδρια για να πάρουν μαθήματα από τις εμπειρίες της κρίσης χρέους άλλων λαών. Φοβάμαι ότι ξέρουν καλά το μάθημα αυτών των εμπειριών και ότι έχουν ταχθεί με το μέρος των τραπεζών ενάντια στους ανθρώπους. Η ελπίδα πρέπει, λοιπόν, να προέλθει από τους λαούς που θα ζητήσουν τη μείωση/διαγραφή των χρεών και τον αυστηρό έλεγχο των δανειστών. Ειδάλλως, η τρέχουσα Ευρωπαϊκή κρίση χρέους δεν θα είναι η τελευταία, σύντομα θα επανέλθει κάπου πιο κοντά στη περιοχή σας.

Πηγή:
http://www.guardian.co.uk/global-development/poverty-matters/2012/feb/24/latin-america-past-lessons-debt-eurozone/print?fb=native (Posted by Tim Jones)

 

20 ΕΤΗ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΧΡΕΩΛΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΚΟΥΣ

 

Για το δημόσιο χρέος

  «Επειδή πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τα «λαμόγια» και τους τζαμπατζήδες της Ευρώπης (τον Ελληνικό λαό) , η ελληνική εργατική τάξη έχει πληρώσει πριν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ευρωζώνη (2009) το ποσό των 479,3 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ»

του Βασίλη Πετρόπουλου

Συνολικά σύμφωνα με τις επίσημες απολογιστικές εκθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου μόνο την τελευταία εξαετία (2004-2010) πληρώσαμε ως Ελληνικός λαός- ως εργατική τάξη στους εταίρους, φίλους και προστάτες το ποσό των: 366.6 δις όταν το χρέος μας ήταν 299 δις ευρώ.

Mε βάση τον πίνακα της εισηγητικής έκθεσης του Προϋπολογισμού για το 2012 όπου υπερψηφίστηκε από τα λαμόγια-προδότες και υπηρέτες των τραπεζών και των μονοπωλίων (βουλευτές ΠΑ.ΣΟ.Κ, Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. ) έχουμε πληρώσει εδώ και μια 20ετία ,το ποσό των 479,3 δις ευρώ. Θυμίζω ότι το χρέος μας ήταν 298,8 Δισεκατομμύρια ευρώ στις 31.12.2009 Δηλαδή με βάση τα έγγραφα του Υπουργείου Οικονομικών έχουμε πληρώσει σε τοκοχρεολύσια 480 Δις όταν χρωστούσαμε 300!(πληρώσαμε δηλαδή σχεδόν 200 δις παραπάνω αλλά το χρέος μας όχι μόνο δεν μειώθηκε, όχι μόνο δεν αποπληρώθηκε αλλά αντιθέτως αυξήθηκε… και μας λένε ότι χρωστάμε άλλα τόσα!)!

Όπως αντιλαμβάνεται κάποιος που γνωρίζει στοιχειώδη αριθμητικά το χρέος μας όχι μόνο ΔΕΝ πληρώνεται απλά ανακυκλώνεται.. αφού συνεχώς αυξάνεται παρόλο τα υπέρογκα ποσά που έχουμε πληρώσει ως λαός και ως εργατική τάξη από τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα στους «τοκογλύφους» δανειστές- εταίρους. Θα σας παραθέσω τις επίσημες απολογιστικές εκθέσεις του Ελεγκτικού συνεδρίου για τα έτη 2004-2010.

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ελεγκτικού Συνεδρίου με βάση και το άρθρο 98 του Συντάγματος είναι το αρμόδιο Ανώτατο δικαστήριο όπου επικυρώνει τους προϋπολογισμούς.

Ο απολογισμός για το οικονομικό έτος 2008 αναγράφει το εξής στην σελίδα 262:

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

«Από τα προεκτεθέντα στοιχεία του Κρατικού Απολογισμού, οικονομικού έτους 2008, διαπιστώνεται σημαντική απόκλιση από τις προβλέψεις του Προϋπολογισμού, τόσο ως προς το σκέλος των εσόδων, όσο και ως προς το σκέλος των δαπανών.

Τούτο δεν συνάδει με τις διατάξεις των άρθρων 79 παρ. 2 του Συντάγματος και 5 παρ. 2 και 8 παρ. 2 του ν. 2362/1995, σύμφωνα με τις οποίες όλα τα έσοδα και έξοδα του Κράτους πρέπει να Αναγράφονται στον Προϋπολογισμό και στον Απολογισμό και, σε περίπτωση που τα πραγματοποιούμενα έσοδα ή έξοδα αποκλίνουν σημαντικά από τις προβλέψεις, πρέπει να υποβάλλεται στη Βουλή συμπληρωματικός ή διορθωτικός Προϋπολογισμός προς ψήφιση,

συνοδευόμενος από προσωρινό Απολογισμό του διαρρεύσαντος χρονικού διαστήματος».

Συμπληρωματικός ή διορθωτικός Προϋπολογισμός ουδέποτε ήλθε για ψήφιση στο Κοινοβούλιο (μιας και συχνά γίνεται λόγος για τι είναι το νόμιμο και το παράνομο, το τι είναι Συνταγματικό και το μη Συνταγματικό, από τους βουλευτές της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ κατά της αριστεράς).

Συνολικά σύμφωνα με τις επίσημες απολογιστικές εκθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου μόνο την τελευταία εξαετία (2004-2010) πληρώσαμε ως Ελληνικός λαός- ως εργατική τάξη στους εταίρους, φίλους και προστάτες το ποσό των: 366.6 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ όταν το χρέος μας ήταν στις 31.12.2009 (πριν εισέλθουμε στα μνημόνια και στα μεσοπρόθεσμα 299 ΔΙΣ ευρώ).
Πληρώσαμε στους νταβαντζήδες μας 367 ΔΙΣ ευρώ έως και το 2010, όταν σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού για το 2012 όπου κατατέθηκε και Υπερψηφίστηκε από τα 3 κόμματα – τους συγκυβερνούντες στο ξεπούλημα της χώρας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ) υπολογιζόταν ότι για το τέλος του 2011 θα έκλεινε περίπου στα 365 ΔΙΣ ευρώ (βλ. Σελίδα 110) «Το χρέος της κεντρικής διοίκησης στο τέλος του έτους 2011 εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 364.600 εκατ. ευρώ ή 167,4% του ΑΕΠ, έναντι 340.285 εκατ. ευρώ ή 149,7% του ΑΕΠ το 2010, παρουσιάζοντας αύξηση το 2011 κατά 17,7% περίπου του ΑΕΠ. Το έτος 2012 το ύψος του χρέους της κεντρικής διοίκησης προβλέπεται ότι θα διαμορφωθεί στα 317.400 εκατ. ευρώ ή 149,3% του ΑΕΠ, παρουσιάζοντας μείωση κατά 18,1% του ΑΕΠ έναντι του 2011, εξαιτίας κυρίως της συμμετοχής των ιδιωτών επενδυτών στην εφαρμογή του προγράμματος PSI».

Από ότι βλέπεται σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μόνον τα έξι αυτά χρόνια (2004-2010) έχουμε πληρώσει 366.58 (367) Δισεκατομμύρια ευρώ όταν το χρέος μας για το 2011 – ένα έτος μετά- αναμένεται να ανέλθει στα 364,6 με 365 εκατομμύρια ευρώ ή 167,4% επί του ΑΕΠ.

Η μοναδική λύση είναι ΑΡΝΗΣΗ – και ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ από τον λαό αυτού του τοκογλυφικού και αδύνατου να εξυπηρετηθεί χρέους. Ο λαός μας το έχει πληρώσει διπλό και τρίδιπλο!

Ο λαός οφείλει να αρνηθεί το χρέος και να διεκδικήσει την ίδια την εξουσία.

 

Πηγή: vasilpetrop@hotmail.com και babushkagr.blogspot.gr

 

 

 

 

 

 

JONATHAN SUGARMAN – ΕΝΑΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

Τον Σεπτέμβριο του 2007, δεκατέσσερις μήνες πριν το σχέδιο διάσωσης των Ιρλανδικών τραπεζών, παραιτήθηκα από τη θέση μου ως Εκτιμητής Κινδύνων στην UniCredit Bank Ireland. Το έκανα ώστε να μην ενοχοποιήσω τον εαυτό μου. Έχω περάσει τα τελευταία τρία χρόνια ψάχνοντας για δικαιοσύνη. Τελικά, στις 23 Φεβρουαρίου 2010, είχα την τύχη ο γερουσιαστής David Norris να αναφερθεί στο θέμα στην Ιρλανδική Γερουσία (Seanad Eireann), και να ζητήσει επίσημη απάντηση από τον Υπουργό Οικονομικών, Κο. Brian Lenihan. Ο Γερουσιαστής Norris ολοκλήρωσε την ομιλία του με τα εξής:

«…υπάρχει υπουργική ευθύνη στο θέμα αυτό. Πρόκειται για ένα υπερβολικά σοβαρό θέμα το οποίο έχει καταγγελθεί στην Ρυθμιστική Αρχή. ως αποτέλεσμα, ένας άνθρωπος έχει χάσει τη δουλεία του. Ήταν μια παραίτηση τιμής. Ο βαθμός παραβίασης ήταν 40 φορές παραπάνω από το επιτρεπτό όριο. Αυτό είναι καταστροφικό. Αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το θέμα και το διερευνήσουμε από τη στιγμή που έχει τεθεί ενωπίων της Βουλής, δεν υπάρχει απολύτως καμία ελπίδα για τη διάσωση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και της φήμης του.Έχω κάνει σαφέστατα αιτήματα ως προς την διερεύνηση του θέματος. Πως δύναται η Ρυθμιστική Αρχή να ελέγξει τον ίδιο της τον εαυτό; Πρόκειται για παράβαση ευθύνης. Αυτό είναι το πρώτο θέμα. Το δεύτερο είναι ότι η τράπεζα πρέπει να διωχθεί και να αποκατασταθεί η τιμή του ανθρώπου που συκοφαντήθηκε. Δεν ζητάμε πολλά από το Κοινοβούλιο λέγοντας ότι πρέπει να γίνουν τα παραπάνω. Επιθυμώ η διαδικασία αυτή να ξεκινήσει σήμερα.»http://debates.oireachtas.ie/seanad/2010/02/23/00012.aspΠαρακαλώ κάντε κλικ εδώ για να δείτε τη συνέντευξή μου στο τηλεοπτικό κανάλι ABC στην Αυστραλία: http://www.abc.net.au/foreign/content/2011/s3367080.htm

My e-mail address: Whistleblower.IRL@gmail.com

http://whistleblower-gr.blogspot.gr/2011/06/blog-post_23.html

Πώς καταστρέφεται ο ιστός του χρέους

Να μια καλή ερώτηση. Γιατί δεν έχουμε ακούσει τίποτα στα ΜΜΕ ή στη Βουλή σχετικά με το Ιωβηλαίο Χρέους Ενός Λαού ή Κράτους; Είναι γιατί αυτό αποτελεί μια καλή αλλά ανεφάρμοστη φαντασίωση που επινόησε κάποιος λοξός blogger σαν και του λόγου μου;

Αυτό αναρωτιέμαι. Και μετά, προς απάντηση του άρθρου μου για το Ιωβηλαίο ένας τακτικός σχολιαστής σ’ αυτό το blog, ονόματι Hawkeye, μου πρότεινε να ρίξω μια ματιά στο «Η Μεγάλη Ευρωπαϊκή Διαγραφή Χρέους» (The Great EU Debt Write Off).

Η ιστοσελίδα περιλαμβάνει λεπτομέρειες για μια μελέτη «απόδειξης της έννοιας» πάνω στην ιδέα του Ιωβηλαίου που έκανε ο Καθηγητής Anthony Evans και οι συνάδελφοί του στο ESCP Europe Business School. Στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν ενημερωμένα στοιχεία από το ΔΝΤ και την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ) για να δούμε τι θα γινόταν αν η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Βρετανία, η Ισπανία, η Γαλλία και η Γερμανία απλώς αλληλο-ακύρωναν το μεταξύ τους χρέη –ένα Ιωβηλαίο Διακρατικών Χρεών δηλαδή.

Ο ιστός των αμοιβαίων καταστροφών των χρεών που μελέτησαν μοιάζει περίπου με αυτό. Η εικόνα είναι παρμένη από άρθρο στη New York Times με τίτλο Ο Ευρωπαϊκός Ιστός Χρέους. (Το αρχικό άρθρο περιέχει μια μεγαλύτερη έκδοση)

Δέστε την εικόνα εδώ:

 

 

Ο Καθηγητής Evans είπε ότι αυτό που ανακάλυψε μαζί με τους συνεργάτες του ήταν ‘’εκπληκτικό’’.

Οι χώρες έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν το συνολικό τους χρέος κατά 64% μέσα από αμοιβαίες ακυρώσεις μεταξύ τους χρεών, κάνοντας το συνολικό χρέος να φτάσει από το 40.47% του ΑΕΠ στο 14.58%

Έξι χώρες – Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία – μπορούν να διαγράψουν παραπάνω από το 50% του ανεξόφλητου χρέους τους.

Η Ιρλανδία μπορεί να μειώσει το χρέος της από σχεδόν 130% του ΑΕΠ σε λιγότερο από 20% του ΑΕΠ

Η Γαλλία μπορεί να εξαλείψει ουσιαστικά το χρέος της– να το μειώσει σε μόλις 0.06% του ΑΕΠ

Ανάμεσα στα κράτη ‘οφειλέτες’ το Ιωβηλαίο Χρέους θα σήμαινε ότι η Ιρλανδία μπορεί να μειώσει το φορτίο του χρέους της από 130% του ΑΕΠ σε κάτω από 20%! Αυτό θα εξάλειφε ουσιαστικά τις εξοντωτικές περικοπές που επιβάλλονται στους Ιρλανδούς. Ενώ από την άλλη, ανάμεσα στα κράτη ‘δανειστές’ η Γαλλία θα επωφελούνταν με την σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη του δικού της χρέους. Άρα ο Γαλλικός λαός επίσης θα επωφελούνταν. Το αναπόφευκτο ερώτημα λοιπόν είναι -ποιος κερδίζει από την επιβολή όλων αυτών των χρεών; Κάντε μια υπόθεση.

Βέβαια πάντα μπορεί να υπάρχει ένας διάολος που καραδοκεί στις λεπτομέρειες έτοιμος να χαλάσει το χαρούμενο τέλος, γι’ αυτό επικοινώνησα με τον Καθηγητή Evans και του ζήτησαν να μου μιλήσει για τις μεθόδους του και τα όριά τους.

Το πρώτο πράγμα που τόνισε ήταν ότι στον όρο «Όλο το Ξένο Χρέος» συμπεριλάμβανε ξένα χρέη σε Ιδιωτικές Τράπεζες. Αλλά, όπως επίσης είπε, λαμβάνei υπόψη ότι σε πολλές χώρες ο Φορολογούμενος κατέχει μεγάλα τμήματα των εν λόγω Ιδιωτικών Τραπεζών και άρα η γραμμή μεταξύ πραγματικού κρατικού χρέους και ιδιωτικού τραπεζικού χρέους είναι ήδη θολή. Δυστυχώς μας ‘ανήκουν’ και τα δύο.

Ο Καθηγητής Evans είπε ότι ο βασικός περιορισμός τους ήταν ότι δεν μπορούσαν να καθορίσουν την διάρκεια ή τα επιτόκια των διαφορετικών ομολόγων σε διαφορετικές χώρες. Κι έτσι ακύρωνε χρέη τα οποία αν και είχαν το ίδιο κεφάλαιο όμως θα είχαν διαφορετική αξία λόγω των διαφορετικών επιτοκίων και διάρκειας. Είναι κατανοητό ότι αυτό τον κάνει να είναι συγκρατημένος με τα αποτελέσματα της έρευνάς του. Παρόλα αυτά, συμφώνησε ότι όταν πρόκειται για τόσο μεγάλα ακαθάριστα ποσά οι διαφορές στα επιτόκια και τις διάρκειες θα μπορούσαν να θεωρηθούν αμελητέες. Στο μεγάλο σχέδιο για την επίτευξη μαζικών μειώσεων χρέους οι διαφορές επιτοκίων και διάρκειας μπορούν να είναι δικαιολογημένες -ένα μικρό αντίτιμο για το γενικότερο κέρδος.

Επομένως υπάρχουν λόγοι για να κριτικάρει κανείς τα ευρήματά του. ΑΛΛΑ η κριτική δεν είναι τόσο ευρεία ώστε να εκτροχιάζεται η δύναμη των διαπιστώσεών του. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι ΛΑΟΙ σε όλα αυτά τα κράτη θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Δε θα αντιμετωπίζαμε τραγικές περικοπές λιτότητας, ούτε θα αναγκαζόμασταν να εκποιήσουμε την Εθνική μας κληρονομιά και πλούτο σε τιμές κοψοχρονιά στις ίδιες ακριβώς τράπεζες που αποτελούν την πηγή της κρίσης χρέους, και είναι αυτές πάλι που θα ωφεληθούν από αυτές τις χαμηλές τιμές.

Και επανερχόμαστε στον λόγο για τον οποίο δεν έχει γίνει καμία συζήτηση για το Χρεωστικό Ιωβηλαίο. Η διατήρηση των χρεών ωφελεί μονάχα τις τράπεζες και τους ομολογιούχους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με τη διασφάλιση ότι δεν πρόκειται ούτε καν συζήτηση να γίνει σχετικά με την αμοιβαία ακύρωση χρεών –και άρα κρατώντας τα κρατικά χρέη στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα, δίνουμε σε αυτούς που ανήκουν στην Δεξιά το τέλειο εργαλείο –που πάντα επιθυμούσαν αλλά ποτέ δεν απέκτησαν, για να επιβάλλουν μια πολιτική ατζέντα ιδιωτικοποιήσεων και καταστροφής του κοινωνικού ιστού της πρόνοιας. Μια ατζέντα, για την οποία δεν πήραν ποτέ ουσιαστική εντολή μέσω της κάλπης.

Αυτός είναι ο λόγος που διατηρούνται τα χρέη και δεν συζητιέται καμία εναλλακτική. Οι πολιτικοί μας ‘προστατεύουν’ τα χρέη και αυτούς που θα επωφεληθούν από την αποπληρωμή τους πάνω και πέρα από την ευημερία των ανθρώπων τους οποίους υποτίθεται ότι υπηρετούν.

Οι τραπεζίτες δεν θέλουν να γίνει καμία συζήτηση αμοιβαίας ακύρωσης χρεών γιατί αυτό θα έφερνε την απαραίτητη απομόχλευση. Οι τραπεζίτες δεν θέλουν την απομόχλευση γιατί η μόχλευση είναι το μυστικό του τρόπου με τον οποίο οι τραπεζίτες βγάζουν κέρδος και χωρίς αυτήν δε θα έμοιαζαν τόσο έξυπνοι. Ο λόγος που η ακύρωση των χρεών θα έφερνε απομόχλευση είναι γιατί μεγάλο μέρος του χρέους που θα ακυρωνόταν βρίσκεται επί του παρόντος στα τραπεζικά βιβλία ως ‘περιουσιακό στοιχείο’ που χρησιμοποιείται για να στηρίζει ακόμη περισσότερα δάνεια και χρέη. Άρα, ξεκινήστε να αλληλο-ακυρώνετε χρέη και η τραπεζική πυραμίδα μόχλευσης θα αρχίσει να καταρρέει. Το γεγονός ότι πρέπει να καταρρεύσει για να καταφέρουμε να ανακάμψουμε χωρίς να υποστούμε τις παρενέργειες από την προσπάθεια αποπληρωμής χρεών που είναι αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ δεν αναφέρεται στον τραπεζικό κόσμο.

Ένας δεύτερος λόγος που οι τραπεζίτες δεν αρέσκονται στην ιδέα της ακύρωσης χρεών είναι ότι γρήγορα θα αποκαλυπτόταν ποιες τράπεζες είναι στην ουσία ‘ζωντανοί νεκροί’ που κρατούνται στη ζωή με μεταγγίσεις αίματος από όλους εμάς. Μέχρι στιγμής όλες κρύβουν η μία τα χρέη της αλληνής.

Σκεφθείτε το – όλες θέλουν τα χρέη που οφείλουν η μία στην άλλη να καταβληθούν στο σύνολό τους- αλλά, δεδομένου ότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το βάρος, έβαλαν τους πολιτικούς μας να μας κάνουν ΕΜΑΣ να πληρώσουμε όλα τα χρέη που οφείλουν η μία στην άλλη αντ’ αυτών.

Δεν νομίζω ότι οι κυβερνήσεις μας έχουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον να μας προστατέψουν. Μπορεί να το λένε, και να κάνουν θόρυβο σχετικά με τα ‘απαραίτητα μέτρα’ αλλά μοιάζουν να έχουν κλειστά μάτια σε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική πέρα από αυτά που τους ψιθυρίζουν στο αυτί οι τραπεζίτες. Ορίστε μερικές ιδέες που δε θα αρέσουν ΚΑΘΟΛΟΥ στους τραπεζίτες.

Για αρχή ας πούμε ότι θα εξετάσουμε το ενδεχόμενο να πληρώσουμε μόνο φανερά χρέη. Αυτό που εννοώ είναι ότι τα χρέη που θα κληθούμε να πληρώσουμε θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα και διαφανή. Θα πρέπει να είναι σε ελέγξιμη μορφή και όχι σε μυστηριώδη δομημένα επενδυτικά προϊόντα (SIV) ή σε παράκτιες εταιρίες φορολογικών παραδείσων. Να εμφανίζονται σε ισολογισμούς, όχι να βρίσκονται εκτός αυτών και ‘εντός των ακτών’ ώστε να μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Αυτά είναι απολύτως λογικά και εκτελέσιμα αιτήματα. Εμείς, ο λαός, απλά θέλουμε να σιγουρευτούμε ότι αυτό που μας ζητείται να πληρώσουμε βρίσκεται σε τόπο και μορφή τέτοια που να μπορούμε να επαληθεύσουμε ότι τα χρέη είναι νόμιμα, πάνω από διοικητικά συμβούλια και δικά μας για να τα πληρώσουμε.

Αν οι ομολογιούχοι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν τότε δεν έχουν τίποτα να φοβούνται. Όποιος κάτοχος ομολόγων αρνηθεί και όποιο χρέος παραμείνει εκτός ακτών και μη-ελέγξιμο θα αρνηθούμε να το πληρώσουμε. Ούτε καν θα το λαμβάναμε υπόψη στον συνυπολογισμό χρέους –απλά θα το μηδενίζαμε. Απλά, δίκαια, καθαρά, με διαφάνεια και νομιμότητα.

Το πρώτο πράγμα που θα καταφέρναμε θα ήταν η αποφυγή της φοροδιαφυγής και της αποφυγής πληρωμής φόρων. Κάθε κράτος θα έπαιρνε κολοσσιαία απροσδόκητα έσοδα από φόρους ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΒΛΗΘΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. Αυτό θα βοηθούσε λίγο στη λιτότητα.

Δεύτερον, έχει υπάρξει τόση απάτη, μεγάλο μερίδιο της οποίας είναι πια σαφές και τεκμηριωμένο, που μόνο ένας κρετίνος θα πλήρωνε ‘χρέη’ καλή τη πίστει. Δείξε μου το χαρτί ή εξαφανίσου.

Είναι γεγονός ότι μεγάλο μέρος του παγκόσμιου αποθέματος πλούτου, και συγκεκριμένα πλούτου που υποστηρίζεται από χρέος, βρίσκεται σε παράκτιους φορολογικούς παράδεισους και στη κρυφή τραπεζική δικαιοδοσία. Γιατί; Γιατί να πρέπει να πληρώσουμε εμείς χρέη σε κάποιους που δεν πληρώνουν τους φόρους τους;http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/05/how-to-destroy-web-of-debt.html

 

Greece is a smokescreen to hide the mother of all bank bailouts.    By Nick Dearden of the Jubilee Debt Campaign

Eurozone finance ministers who sat in Brussels and decide Greece’s future last night should have attended yesterday’s well-timed University of London conference on learning lessons from Latin America.

The central lesson is of urgent importance: that the economic policies pushed on Latin America in the early 1980s were an excellent way of helping US banks out of crisis, but an appalling way of resolving Latin America’s debt crisis, instead creating two decades of more debt, poverty and inequality.

Of course, this was the precise purpose of these policies – to shift the burden of financial crisis from the financial system and onto developing nations.

The International Monetary Fund and World Bank lent money to dozens of countries which would otherwise have defaulted, in order to keep the debt repayments flowing back to the banks of the rich world who had created the crisis by their own reckless strategies.

Then, those countries, which benefited not at all from these ‘bail-out’ funds, were told to implement structural adjustment policies which saw industry privatised, money freed from government control and markets ripped open to competition with well-subsidised companies from the US and Europe. Poverty boomed, inequality soared and finance was proclaimed king.

The same logic lies barely concealed behind the Greece ’bail-out’ being agreed by European finance ministers today. There is not even a pretence that Greece’s people will benefit from these funds.

It is recognised that what Greek unions call the ‘barbaric’ additional austerity measures Greece has to implement in order to receive these funds will lead to stagnation and unemployment detrimental to repaying debt. By 2020 Greece’s debts will still represent an unsustainable 120 per cent of the country’s GDP – and that’s if things go very very well.

The slashing of pensions by another 13 per cent and the minimum wage by 22 per cent, and the large reduction in spending with concomitant public sector job losses, can only make the depression longer and deeper. Even the Credit Ratings Agencies have recognised the futility of forcing countries into ongoing stagnation.

So what’s the point of the ‘bail-out’? To keep the money flowing into the European financial system. Indeed the likely creation of an escrow account will mean that Greece’s people are by-passed entirely – money will be lent from European institutions, ultimately tax payers money – and flow out into the coffers of European banks. It is a bank bail-out on a gigantic scale.

But the good news for the banks doesn’t end there. By forcing Greece to speed up its €50 billion privatisation programme, all sorts of goodies – from airports, ports and motorways to water and sewerage systems – will come up for sale to be snatched up by the financiers of the countries imposing the policies.

The ‘bail-outs’, the severe public spending cuts, the onslaught on public ownership – all reflect the experience of the developing world in the 1980s and ’90s. The result was two lost decades of development.

Up until this point it was unusual for countries to go backwards in terms of their income levels. But during the 1990s 54 countries went backwards in terms of per capita income and the number of extreme poverty increased by 100 million – not because of war or natural disaster but debt and structural adjustment.

Human welfare was sacrificed to the diktats of the financial system. The increased rates of murder, suicide and HIV in Greece today paint a similar picture.

There are alternatives which Europe could learn from.

After the Second World War Germany received massive debt cancellation and its repayments on the remaining debt were explicitly linked to the country’s growth.

But the Greek people have to wait on European largesse. While there is no pain-free answer to a debt crisis, when governments stand up to the power of their creditors by defaulting, by auditing their debts or by insisting on their own terms for repayment – from Argentina to Ecuador to Iceland – they have fared markedly better.

Moreover, they have made some attempts at regaining their sovereignty from the whims of an unstable financial system.

These solutions seem beyond the vision or courage of European governments, but they are solutions increasingly being looked to by the people of Europe.

No wonder that Germany’s finance minister has put forward the idea both that a ‘Commissar’ is appointed to oversee the Euro protectorate of Greece or, failing that, that democracy be indefinitely suspended. This is the logical conclusion of viewing people primarily as an obstacle to the repayment of your banks.

We propose a different logic: when debt cannot be paid we need to stop punishing the people least responsible and start looking at changing the rules governing those who are responsible.

source:   http://www.leftfootforward.org/2012/02/greece-is-a-smokescreen-to-hide-the-mother-of-all-bank-bailouts/

See also:

• ‘What Hague had to say was absolute crap’: A masterclass in economic communication – Alex Hern, February 20th 2012

• Osborne’s austerity obsession is betraying a generation of young people – William Bain MP, February 16th 2012

• The UK isn’t Greece, it’s Iceland – Alex Hern, December 21st 2011

• What happens when Greece defaults? – George Irvin, November 25th 2011

• Time to move beyond the eurozone – Barry Gardiner MP, September 21st 2011