ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – ΕΛΛΑΔΑ)

O Λάλο από την Αργεντινή και ο Μάκης από την ΒΙΟΜΕ συζητούν σε εκδήλωση της «Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης για τη ΒΙΟ.ΜΕ» σχετικά με την αυτοδιαχείριση : την ανάγκη που   οδηγεί τους εργαζόμενους να αναλάβουν τα εργοστάσια και την ελπίδα που γεννιέται, όταν το παρασιτικό κέρδος παύει να είναι ο γνώμονας της παραγωγής. (Γ.Π.).

Οι Εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία επιστρέφουν με τη δική τους εφημερίδα

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*

Είναι γεγονός! Οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, μία από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία και εγκυρότερες ελληνικές εφημερίδες, προχωρούν στο μεγάλο εγχείρημα έκδοσης της δικής τους εφημερίδας: «Οι Εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία».

Από την Τετάρτη 15/02 στα περίπτερα όλης της χώρας πλάι στις συνηθισμένες εφημερίδες, κρέμεται πλέον και μία εφημερίδα, γραμμένη από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Ένα φύλλο το οποίο δεν αποσκοπεί μόνο στο να προβάλλει τον αγώνα των εργαζομένων στην Ελευθεροτυπία, αλλά να είναι μία εφημερίδα πλήρους ενημέρωσης ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο που διανύει η Ελλάδα. Τα ρεπορτάζ στο απεργιακό φύλλο είναι ανυπόγραφα, καθώς η εργοδοσία έχει κλιμακώσει τις επιθέσεις της και πολλοί από τους απεργούς-δημοσιογράφους φοβούνται ότι αν έβαζαν την υπογραφή στα κείμενα τους, θα ρίσκαραν την αποζημίωσή τους σε περίπτωση απόλυσης. Οι 800 εργαζόμενοι στην εταιρία Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ, που εκδίδει την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, δημοσιογράφοι, διοικητικοί, τεχνικοί, κλητήρες και καθαρίστριες, βρίσκονται σε απεργία διαρκείας από τις 22 Δεκεμβρίου του 2011, καθώς η επιχείρηση τους κρατά απλήρωτους από τον περασμένο Αύγουστο! Οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία, βλέποντας την εργοδοσία να προσφεύγει στο άρθρο 99 του ελληνικού πτωχευτικού κώδικα, ζητώντας προστασία από τους πιστωτές, στην ουσία τους εργαζόμενους στους οποίους οφείλει συνολικά σε μισθούς περί τα 7 εκατ. ευρώ(!), αποφάσισαν παράλληλα με τις κινητοποιήσεις και τις νομικές προσφυγές να βγάλουν τη δική τους εφημερίδα. Μία εφημερίδα που διακινείται από τα πρακτορεία εφημερίδων σε όλη τη χώρα, με αντίτιμο 1 ευρώ(αντί 1,30 ευρώ που είναι η συνήθης τιμή για τις άλλες εφημερίδες), με στόχο να ενισχυθεί το απεργιακό ταμείο. Έχοντας να πληρωθούν επτά μήνες οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία δέχονται πλέον στα πλαίσια της αλληλεγγύης που εκφράζουν μεμονωμένα άτομα και συλλογικότητες, τρόφιμα και οικονομικές ενισχύσεις. Με την έκδοση της δικής τους εφημερίδας θα μπορέσουν να ενισχύσουν οικονομικά τον απεργιακό τους αγώνα, έχοντας έσοδα από την εργασία τους, χωρίς κανενός είδους διαμεσολάβηση: προχωρούν δηλαδή σε ένα είδος αυτοδιαχείρισης. Η εφημερίδα συντάχθηκε σε φιλικό ατελιέ, σε ατμόσφαιρα που θύμιζε έκδοση παράνομου φύλλου, αφού η διεύθυνση μόλις έμαθε το ότι οι δημοσιογράφοι προχωρούν στο εγχείρημα αυτό, κατέβασε το σύστημα στο οποίο έγραφαν και έκλεισε το ατελιέ, παρόλο που η πρόσβαση στα γραφεία της εφημερίδας είναι προς το παρόν ελεύθερη.

Η Ελευθεροτυπία των Εργαζομένων τυπώθηκε σε ξένο τυπογραφείο με την ενίσχυση των συνδικάτων στον χώρο του τύπου, αφού οι εργαζόμενοι στο πιεστήριο ήταν επιφυλακτικοί στο να προχωρήσουν σε κατάληψη του εργασιακού τους χώρου. Η διεύθυνση απειλεί να προσφύγει στα δικαστήρια, εκφοβίζει έμμεσα με απολύσεις τη συντακτική επιτροπή η οποία εξελέγη μέσα από άψογες δημοκρατικές διαδικασίες, φοβούμενη τον αντίκτυπο της προσπάθειας αυτής, την οποία οι εργαζόμενοι φιλοδοξούν να συνεχίσουν όσο κρατά η απεργιακή τους κινητοποίηση. Ο κόσμος πάντως, όχι μόνο στενά το αναγνωστικό κοινό της Ελευθεροτυπίας, περιμένει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το φύλλο-δεκάδες εδώ και πολύ καιρό τα μηνύματα που προέτρεπαν τους δημοσιογράφους να βγάλουν την εφημερίδα μόνοι τους- καθώς η δικτατορία των αγορών συνοδεύεται από τη δικτατορία των μέσων ενημέρωσης που συσκοτίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Αν δεν υπήρχε το κλίμα συναίνεσης που καλλιέργησαν τα περισσότερα ΜΜΕ το 2010, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραφε το πρώτο Μνημόνιο το οποίο όλοι παραδέχονται πλέον ότι έχει αποτύχει, ίσως ο ελληνικός λαός να είχε εξεγερθεί νωρίτερα και να είχε ανατρέψει μία καταστροφική για όλη την Ευρώπη πολιτική.

Η περίπτωση της Ελευθεροτυπίας δεν είναι μοναδική, Δεκάδες επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα έχουν πάψει εδώ και καιρό να πληρώνουν τους εργαζόμενους, με τους μετόχους των επιχειρήσεων να τις έχουν ουσιαστικά εγκαταλείψει, περιμένοντας το πότε θα έλθουν καλύτερες ημέρες… Στον χώρο του τύπου τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Εξαιτίας της κρίσης οι τράπεζες έχουν πάψει πλέον να χρηματοδοτούν τις επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες εμφανίζονται απρόθυμοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη, προτιμώντας να προσφύγουν στο άρθρο 99-τουλάχιαστον 100 εισηγμένες ελληνικές εταιρίες έχουν κάνει χρήση του άρθρου-προκειμένου να κερδίσουν χρόνο ενόψει της επαπειλούμενης ελληνικής χρεοκοπίας και της πιθανής εξόδου από το ευρώ. Στην περίπτωση της Ελευθεροτυπίας, ο μύθος της πιο «ριζοσπαστικής» εμπορικής εφημερίδας, συνέτεινε στο να μετριαστούν αρχικά οι αντιδράσεις των εργαζομένων, ειδικά σε μία περίοδο μαζικής ανεργίας και ανασφάλειας. Το «αναρχικό» προφίλ της εργοδότριας και η αντισυμβατική πολλές φορές θέση της εφημερίδας στα ελληνικά τεκταινόμενα, λειτουργούσε ως άλλοθι για πολλούς, που πίστευαν ότι η νέα δανειοδότηση που υποσχόταν η εργοδοσία, ίσως σαν βελτίωνε την κατάσταση, ακόμη και με κόστος τις απολύσεις δεκάδων εργαζομένων. Η Ελευθεροτυπία ιδρύθηκε ως εφημερίδα των συντακτών το 1975, ως απότοκος του κλίματος ριζοσπαστισμού που ακολούθησε την πτώση της χούντας το 1974. Ήταν μάλιστα μέσω της Liberation, που δημοσίευσε την πρώτη προκήρυξη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, όταν αυτή δολοφόνησε πρώην βασανιστές της χούντας, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σήμερα, εποχή της νέας «χούντας» των διεθνών πιστωτών, οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας, φιλοδοξούν να γίνουν φωτεινό παράδειγμα, μιας διαφορετικού τύπου ενημέρωσης, αψηφώντας την «τρομοκρατία» τόσο της εργοδοσίας, όσο και των βαρόνων των ΜΜΕ, που κάθε άλλο παρά θα ήθελαν να δουν οι εργαζόμενοι να παίρνουν την τύχη της ενημέρωσης στα χέρια τους.

*Οικονομικός συντάκτης-μέλος της εργασιακής επιτροπής στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, αναπληρωματικός μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ.