Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΑ ΕΥΡΩ ΤΟΥ ΝΤΡΑΓΚΙ
Ο Ντράγκι ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης της Ευρωζώνης περίπου 1,140 τρις ευρώ, τα οποία θα διατεθούν σε κάθε χώρα σε βάθος 20 μηνών με βάση τη συμμετοχή της κάθε χώρας στην ΕΚΤ. Για την Ελλάδα αναλογούν περίπου 28 δις. Η χρηματοδότηση θα γίνει με την αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά και όχι απευθείας από τις χώρες, δηλαδή με την ευχή ότι όσοι κατέχουν ομόλογα (μάλλον οι κεντρικές τράπεζες) από κάθε χώρα θα τα πωλήσουν για να αγοράσουν νέα ομόλογα. Η ΕΚΤ θα αγοράσει παλιά ομόλογα και όχι νέα από τις κεντρικές τράπεζες.
Ο Ντράγκι έθεσε τρεις όρους για χώρες που έχουν επιτόκια αξιολόγησης στη βαθμίδα σκουπίδια φωτογραφίζοντας την Ελλάδα λόγω εκλογών ώστε να βοηθήσει τον ομογάλακτο της Μέρκελ, τον Σαμαρά :
1) να πραγματοποιηθεί η τελευταία αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος λιτότητας
2) να αποπληρώνονται τα υπάρχοντα χρέη
3) να αποφασιστεί νέο πρόγραμμα
Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα προγράμματα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες στόχευαν στην αποπληρωμή δημόσιου χρέους, στην οποία πλέον περιλαμβάνεται η διάσωση των τραπεζών καθώς και ότι η κρίση δεν έχει φύγει, αλλά οι τράπεζες ίσως χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση, καταλαβαίνουμε ότι τα χρήματα για τη χώρα μας προορίζονται στην ουσία για τους πιστωτές και τις μαύρες τρύπες των τραπεζών. Σημειώνοντας ότι οι μαύρες τρύπες των τραπεζών δεν έχουν καλυφθεί, αλλά ίσως διευρύνονται καθώς όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να αποπληρώσουν λόγω της κρίσης τα χρέη τους στις τράπεζες. Καταλαβαίνουμε ότι με αυτούς τους όρους και σε αυτήν την κατάσταση ο Ντράγκι και οι ευρωενωσιακοί αξιωματούχοι δηλώνουν αδιάστικτα ότι χρηματοδοτούν την Ελλάδα μόνο για την αποπληρωμή του χρέους και όχι για παραγωγικούς λόγους, όπως άλλωστε έκαναν μέχρι σήμερα με τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε για την οικονομία και την κοινωνία. Η ρευστότητα του Ντράγκι με αυτούς τους όρους είναι η πρόταση για το νέο πρόγραμμα της Ελλάδας.
Έτσι οι χώρες της ευρωζώνης σταματούν να χρηματοδοτούν (πρώτο μνημόνιο) ή να εγγυώνται (δεύτερο μνημόνιο) για τα χρέη της Ελλάδας και τη διάσωση των τραπεζών της. Τη σκυτάλη παίρνει η ΕΚΤ.
Συνεπώς η Ελλάδα δε χρειάζεται τα λεφτά από την ΕΚΤ, παρά μόνο αν συνεχίσει να πληρώνει τα τοκογλυφικά δάνεια και τη διάσωση των τραπεζών, για κανένα άλλο λόγο.
23.01.2015
Γιώργος Πάσογλου
ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
Η έρευνα της ΑΤΤΑC Aυστρίας δείχνει τον σκοπό των δανειακών συμβάσεων. Οι δόσεις που εκταμιεύθηκαν σε βάρος των φορολογούμενων κατευθύνθηκαν υπέρ του χρηματοπιστωτικού τομέα είτε προς τους δανειστές είτε προς τις τράπεζες. Το ποσό που φαίνεται να εκταμιεύθηκε υπέρ του Δημοσίου κατευθύνθηκε και αυτό υπέρ των τραπεζών για τη συνέχιση της λειτουργίας τους, διότι οι τράπεζες επιβαρύνουν το Δημόσιο από το 2008 με πακέτα διάσωσης. Εδώ μπορείτε να δείτε την έρευνα της ATTAC.
NEA MΕΤΡΑ- ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 3ου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Τις τελευταίες ημέρες ακούμε τους αρχηγούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης να δηλώνουν, ότι δεν θα ψηφίσουν άλλα μέτρα. Και όμως πρόσφατα μόλις πριν από δύο εβδομάδες ψήφισαν στην βουλή μια επικαιροποίηση – συμπλήρωση του μνημονίου 3 ή μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2013-2016. Αυτή η συμπλήρωση ήταν προϋπόθεση για να εκταμιευθεί και η τελευταία δόση. Φυσικά και αποσιωπωπήθηκε από όλα τα ΜΜΕ η ψήφιση των νέων μέτρων με επιπλέον παρεμβάσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνίκες παροχές, στις δημόσιες υπηρεσίες κτλ. Αυτά τα νέα μέτρα ήταν γνωστά από τον Νοέμβριο, ενώ δηλαδή το πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο μέσω των ΜΜΕ διαφήμιζε την επιτυχία των Στουρνάρα και Σαμαρά για την εκταμίευση της δόσης, η ευρωπαϊκή επιτροπή αποφάσιζε τα νέα μέτρα για την χώρα μας. Για αυτό το λόγο άλλωστε άνοιξε η στρόφιγγα για τις χρεοκοπημένες τράπεζες που πλέον κλείνουν η μία μετά από την άλλη.
Νόμος επικαιροποίησης 3ου μνημονίου ή μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2013-2016.
Διαβάστε για το ιστορικό των νέων μέτρων εδώ.
09.03.2013
Γιώργος Πάσογλου
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Σχετικά με την καταγγελία ή την κατάργηση των μνημονίων έχουν ακουστεί διάφορα. Με το παρόν κείμενο επιδιώκεται να αποσαφηνιστούν αυτά τα ζητήματα προς ενημέρωση.
Ειπώθηκε, ότι τα μνημόνια μπορούν να καταγγελθούν νομικά ή πολιτικά. Η πολιτική καταγγελία των μνημονίων έχει συμβολικό χαρακτήρα. Θα γίνει με νόμο, αλλά οι υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους και των πολιτών θα παραμένουν εκκρεμείς. Ίσως τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβάλουν κυρώσεις.
Η Ελλάδα ως κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής Ε.Ε.) και οι πολίτες της υπόκεινται σε υποχρεώσεις και απολαμβάνουν δικαιώματα.
Οι υποχρεώσεις επιβάλλονται στην Ελλάδα ως κράτος με νομικές πράξεις των αρμόδιων οργάνων της Ε.Ε., δηλαδή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κτλ. Οι πιο γνωστές πράξεις είναι οι αποφάσεις, οι κανονισμοί και οι οδηγίες.
Τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι τους εισάγουν ευρωπαϊκό δίκαιο και συγκεκριμένα αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Δ.Ν.Τ. και Ε.Κ.Τ.) επιβάλλουν τα μέτρα στην χώρα μέσω του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Έτσι η απόφαση 734/2011[1] έχει επιβάλλει το 2ο Μνημόνιο που ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο του 2012. Η παραπάνω απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι αναφέρεται και σε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι οποίες στη συνέχεια ενσωματώθηκαν και έγιναν νόμοι του ελληνικού κράτους με το Μνημόνιο 1 και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2012 – 2015 που ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 2011. Στην απόφαση 734/2011 του Συμβουλίου υπάρχει όλη η προϊστορία των ευρωπαϊκών αποφάσεων που επέβαλαν τα επαχθή μέτρα στο λαό και στη χώρα μας.
Επίσης το μνημόνιο 3 ή σωστότερα Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2013-2016 (αντίστοιχο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος του 2012-2015 – Ιούνιος 2011) βασίζεται στην απόφαση 734/2011 του ευρωπαϊκού συμβουλίου. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η απόφαση αυτή για μέτρα που επιβάλλονται μέχρι σήμερα εκδόθηκε τρεις εβδομάδες μετά από το μεσοπρόθεσμο του Ιουνίου του 2011.
Σε αυτήν την απόφαση μπορείτε να δείτε υποχρεώσεις που έπρεπε να εκπληρώσει το ελληνικό κράτος που αφορούσαν από τη μείωση των συντάξεων μέχρι την ίδρυση εταιρείας με κεφάλαιο (και άρα φερεγγυότητα) ποσού 1 ευρώ.
Με βάση τα παραπάνω οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι για την ακύρωση των μνημονίων από την πλευρά της κυβέρνησης πρέπει να τεθεί σε αμφισβήτηση η ευρωπαϊκή νομοθεσία των οργάνων της Ε.Ε.
Για να ακυρωθούν αυτές οι πράξεις νομικά θα πρέπει λοιπόν να εφαρμοστεί και το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για τη συστηματοποίηση της μελέτης διακρίνουμε τη δυνατότητα νομικής καταγγελίας των μνημονίων σε δύο περιπτώσεις :
Α. Πρωτοβουλία του Κράτους: σε περίπτωση που εκλεγεί μια κυβέρνηση και θέλει να ακυρώσει τα μνημόνια, αλλά να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να προσφύγει στο Δικαστήριο της Ε.Ε. [2].
Β. Πρωτοβουλία πολίτη: σε περίπτωση που ένας πολίτης θέλει να ακυρώσει κάποιο φορολογικό μέτρο ή την μείωση μισθών και συντάξεων μπορεί είτε να προσφύγει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο είτε σε ελληνικό. Στην τελευταία περίπτωση εφαρμόζεται και η ελληνική νομοθεσία και προσβάλλονται και πράξεις των ελληνικών αρχών.
Α. Προσφυγή του Κράτους άρθρο 263 ΣΛΕΕ[3]
1. Πράξεις των οργάνων της Ε.Ε. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 263 της ΣΛΕΕ το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ελέγχει τη νομιμότητα των πράξεων των οργάνων της Ε.Ε που δημιουργούν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Έτσι λοιπόν στην περίπτωση των μνημονίων έχουμε πράξεις του ευρωπαϊκού συμβουλίου που προκάλεσαν υποχρεώσεις και δικαιώματα στην ελληνική επικράτεια τόσο προς το κράτος όσο και προς τους πολίτες. Υποχρέωση είναι η μείωση μισθών καθώς και η αύξηση του ΦΠΑ. Δικαίωμα είναι η Κόσκο να χρησιμοποιεί εργαζόμενους στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης χωρίς τις διατυπώσεις που απαιτούνται για τα υπόλοιπα λιμάνια.
2. Οι λόγοι για να ακυρωθούν οι αποφάσεις της Ε.Ε. είναι οι εξής:
α) παράβαση των Συνθηκών και της νομοθεσίας της Ε.Ε. λ.χ. το άρθρο 2 της ΣΕΕ[4]: Η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, … του κράτους δικαίου… και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επίσης παραβίαση διεθνών συνθηκών όπως το Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα (ΦΕΚ Α΄25/1997): άρθρο 1: Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Σύμφωνα με το δικαίωμα αυτό, καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό καθεστώς τους και εξασφαλίζουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και μορφωτική ανάπτυξή τους. Για να επιτύχουν τους σκοπούς αυτούς, όλοι οι λαοί μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα τον πλούτο και τους φυσικούς τους πόρους τους…. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ένας λαός να στερηθεί τα μέσα επιβίωσής του.
β) αναρμοδιότητα: Είναι ένα ζήτημα, εάν το Συμβούλιο των 27 της Ε.Ε. έχει την εξουσία να εκδώσει αυτές τις πράξεις. Καθηγητές νομικής θεωρούν ότι δεν είχε την αρμοδιότητα. Βέβαια όπως κρίνεται από το παρόν άρθρο η αναρμοδιότητα είναι ένας λόγος ακύρωσης των μνημονίων και δεν αποτελεί συμπέρασμα, ότι τα μνημόνια δεν πηγάζουν από πράξεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπως ισχυρίζονται άλλοι νομικοί.
γ) κατάχρηση εξουσίας: Είναι η άσκηση εξουσίας για διαφορετικό σκοπό από εκείνον που παρασχέθηκε στο όργανο. Εδώ θα υπήρχε ένα ενδιαφέρον σχετικά με τη λήψη μέτρων βάσει της διαδικασίας για την αντιμετώπιση υπερβολικού δημόσιου ελλείμματος και ταυτόχρονα την υποκρυπτόμενη διάσωση των τραπεζών. Ποιος σκοπός τελικά εξυπηρετείται;
δ) παράβαση ουσιώδους τύπου: Εννοείται η τήρηση της διαδικασίας έκδοσης νομικών πράξεων σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
ε) αιτιολογία: Το Συμβούλιο θα πρέπει να αναφέρει στην πράξη του τις περιστάσεις και τις αιτίες, για τις οποίες προέβησαν στην έκδοσή της. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν σκοτεινά σημεία για τα κίνητρα της απόφασης. Εδώ γεννώνται πολλά ερωτήματα σχετικά με τη συνέχιση της λιτότητας, ενώ αποτυχαίνουν, για τις τράπεζες; για τις ιδιωτικοποιήσεις;
3. Υπάρχει προθεσμία δύο μηνών από τη δημοσίευση ή την γνωστοποίηση των πράξεων, αλλά μπορεί να παρακαμφθεί.
4. Αποτέλεσμα: Ακύρωση της πράξης.
Β. Πρωτοβουλία πολίτη ή πολιτών άρθρο 263 ή 267 ΣΛΕΕ
1. Κάθε πολίτης μπορεί σύμφωνα με τα παραπάνω που ισχύουν για το κράτος να ασκήσει προσφυγή απ’ ευθείας στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
2. Αν πολίτης προσφύγει σε ελληνικό δικαστήριο κατά ελληνικών νομοθετικών πράξεων που προέρχονται όμως από πράξεις των οργάνων της Ε.Ε. μπορεί να ζητήσει την προδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου της Ε.Ε. σχετικά με την εγκυρότητα και τη νομιμότητα των πράξεων των οργάνων της Ε.Ε.. Το ελληνικό δικαστήριο αποφασίζει με βάση όσα κρίνει το Δικαστήριο της Ε.Ε. και παράλληλα εφαρμόζει και ελληνικό δίκαιο.
3. Η μοναδική προϋπόθεση για τον πολίτη είναι η πράξη ή μέρος της πράξης να τον αφορά άμεσα και προσωπικά. Δηλαδή ένας εργαζόμενος δεν μπορεί να ζητήσει την ακύρωση μείωσης των συντάξεων.
“Κερασάκια”:
Το καλύτερο είναι, ότι σύμφωνα με τη ΣΛΕΕ είναι δυνατή και η επιδίωξη αποζημίωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση για όσα έχουν συμβεί λόγω της εφαρμογής των πράξεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η κυβέρνηση που θα θέλει να ακυρώσει τα μνημόνια με νόμο θα πρέπει να αναμένει, ότι στην καλύτερη περίπτωση τα όργανα της Ε.Ε. θα επιβάλλουν κυρώσεις. Τότε θα πρέπει να προβάλλει όλα τα επιχειρήματά της από την πλευρά του αμυνόμενου.
Στο δίκαιο γίνεται μια διάκριση σε Law in action και σε Law in books. Στην χώρα μας έχει απαντηθεί τι επικρατεί. Το ζήτημα είναι να δοκιμαστούν και τα ευρωπαϊκά παλάτια της δικαιοσύνης.
Έστω να διαταραχθεί η θαλπωρή των αυθεντιών, των τεχνοκρατών και όσων έχουν την ψευδαίσθηση, ότι μπορούν να παίζουν με τις ζωές και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων.
Παρακολούθησα ένα διήμερο συνέδριο που διοργάνωσαν συνταγματολόγοι για τη δημοκρατία. Ήταν απογοητευτικό. Με αυτό το δεδομένο – δεν υπάρχουν υποψήφιοι εξουσίας με το μέρος μας – μπορείτε να θεωρήσετε τις πιθανότητες για να ακολουθήσει την παραπάνω διαδικασία μια κυβέρνηση μηδαμινές. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτή θα ήταν η διαδικασία. Ο ρόλος των πολιτών θα είναι καταλυτικός.
Απλά να μην φοβόμαστε και να μην κομπλεξάρουμε.
Ερωτήσεις και τεκμηριωμένες αμφισβητήσεις είναι καλοδεχούμενες.
08.12.2012
COSCO, HP & MNHMONIO 3 ή
ΕΟΖ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται τεράστια προπαγάνδα από την κυβέρνηση σχετικά με την ανάπτυξη.Τα ΜΜΕ έτρεξαν να διαφημίσουν την πρώτη μεγάλη επένδυση της COSCO και της Hewlett Packard που έκατσαν στην τραπεζαρία του Μαξίμου με τον Σαμαρά. Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο προσπαθεί να διατηρήσει την ανοχή της κοινωνίας με τα ίδια ψέμματα των Παπανδρέου, Παπαδήμου και των κυβερνήσεων τους. Ταυτόχρονα εκείνες τις ημέρες εκδόθηκε και η απόφαση του ΣτΕ για το νόμο της ιθάγένειας τον οποίο και έκρινε ως αντισυνταγματικό. Ο Σαμαράς και τα εν γένει φασιστοειδή της χώρας έτρεξαν να πανηγυρίσουν και να δηλώσουν, ότι η διοίκηση και το κοινοβούλιο θα προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα.
Το μνημόνιο 3 (ή μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2013-2016) λειτουργεί ως προς αυτά τα δύο θέματα αποκαλυπτικά : από τη μιά φανερώνει τι σημαίνει ανάπτυξη και ποιος την καρπώνεται και από την άλλη ότι ο ρατσιστές – φασίστες (και όχι η νομιμιοποίηση των μεταναστών) μειώνουν το εργασιακό κόστος επιδιώκοντας τεράστια κέρδη για τους επιχειρηματίες.
Σύμφωνα με την υποπαράγραφο ΙΑ.7. του τελευταίου μνημονίου οι φωρτοεκφορτωτικές εργασίες διενεργούνται από εργαζόμενους που είναι εφοδιασμένοι με τη βεβαίωση της παραγράφου 4 * , εκτός από τις λιμενικές ζώνες του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή στον Πειραιά και στην Θεσσαλονίκη δεν χρειάζονται οι παρακάτω προϋποθέσεις για όσους εργάζονται στην φόρτωση, εκφόρτωση, στοιβασία και μεταφορά των εμπορευμάτων :
α) Να είναι Έλληνας πολίτης ή ομογενής ή πολίτης κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή υπήκοος τρίτης χώρας με μακροχρόνια διαμονή
β) Να έχει συμπληρώσει το 18ο έτος της ηλικίας του
γ) Να είναι υγιής και γενικά ικανός και κατάλληλος με βάσει τις γνωματεύσεις της επιτροπής του ΕΟΠΠΥ. Η σημασία της κατάστασης υγείας του εργαζόμενου στα σημεία εισόδου και εξόδου της χώρας έχει ιδιαίτερη σημασία για τη μετάδοση νοσημάτων από και προς άλλες περιοχές της υφηλίου π.χ. γρίπη των πτηνών ή των χοίρων με θανατηφόρες καταλήξεις όπως στην Κίνα και λόγω φυσικά της σωματικής καταπόνησης από την ίδια τη φύση της εργασίας του φορτοεκφορτωτή. Οπότε και με αυτήν την εξαίρεση καταστρατηγείται το δημόσιο συμφέρον θέτοντας τη δημόσια υγεία σε κίνδυνο.
δ) Δεν έχει καταδικαστεί ή δεν διώκεται ποινικά για εγκλήματα κατά της ασφάλειας των μεταφορών, σωματεμπορία, λαθρεμπόριο και εγκλήματα κατα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας
ε) Να έχουν παρακολουθήσει προγράμματα και να είναι καταρτισμένοι σε θέματα υγιεινής και ασφάλειας
Αυτές οι διευκολύνσεις αφορούν κυρίως την COSCO που εκμεταλλεύται τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Η κινέζικη πολυεθνική εταιρεία με άγνωστους μετόχους μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί εργαζόμενους που δεν έχουν ταυτότητα ή άδεια παραμονής, είναι κάτω από 18 ετών, η υγεία τους είναι σε αμφίβολη κατάσταση, έχει καταδικαστεί κατά των μεταφορών, για μαστροπία, λαθρεμπόριο, κλοπή, ληστεία, απιστία κτλ, καθώς και δεν έχει καμία κατάρτιση σχετικά με ζητήματα ασφάλειας στον εργασιακό χώρο με αποτέλεσμα να είναι έκθετος σε εργατικά ατυχήματα. Πολλοί δεξιοί κήρυκες του αντιμνημονιακού αγώνα φωνάζουν και συνωμοσιολογούν σχετικά με μια ελεύθερη οικονομική ζώνη στη Θράκη για να ξυπνήσουν εθνικές συνειδήσεις. Είναι ένα ερωτηματικό, γιατί δεν μιλάνε για τις Ταϊβάν στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη.
Η ΗΡ πήρε το ευεργήτημα το μισθολογικό κόστος για τη μεταφορά των προϊόντων της να καθορίζεται από τους εκάστοτε υπουργούς Εργασίας και Ναυτιλίας και να αποφεύγει με αυτόν τον τρόπο τα αιτήματα των εργαζόμενων.
Νέα δημοσίευση 14.01.2013
Γιώργος Πάσογλου
Η κ. Μέρκελ ξεκαθάρισε τα πράγματα
του Κώστα Λαπαβίτσα
Η επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Αθήνα αποσαφήνισε τρία πράγματα. Πρώτον, ότι το κέντρο της ευρωζώνης δεν πρόκειται να αποπέμψει την Ελλάδα όσο αυτή θα συμμορφώνεται με τα Μνημόνια, έστω και με καθυστερήσεις, ή με μικρούς συμβιβασμούς. Δεύτερον, ότι οι ελληνικοί ιθύνοντες κύκλοι δεν έχουν άλλη στρατηγική εκτός από την παραμονή στην ευρωζώνη, όποιο κι αν είναι το κόστος. Τρίτον, ότι η διαδικασία κοινωνικής αποσάθρωσης λόγω των Μνημονίων είναι πολύ προχωρημένη, με έντονα φαινόμενα δυσπιστίας, θυμού και απόγνωσης.
Η κύρια αιτία αποσάθρωσης είναι η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, η οποία μεταβαίνει ταχέως σε νέο επίπεδο χαμηλής ισορροπίας. Οι επενδύσεις έχουν συντριβεί, η κατανάλωση υποχωρεί, οι εξαγωγές εντός ΕΕ μειώνονται από καιρό, ενώ πρόσφατα υποχώρησαν και οι εξαγωγές εκτός ΕΕ, πιθανόν λόγω έλλειψης πιστώσεων. Η ανεργία, ήδη τεράστια, θα κινηθεί ανοδικά και το επόμενο διάστημα. Η συρρίκνωση του ΑΕΠ για το 2010-2 θα είναι υπερτετραπλάσια αυτής που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο. Η λεγόμενη σταθεροποίηση μετατρέπει την Ελλάδα από χώρα μεσαίου σε χώρα χαμηλού εισοδήματος.
Στο πλαίσιο αυτό η δημοσιονομική προσαρμογή αποδεικνύεται εξαιρετικά επισφαλής. Το δημοσιονομικό έλλειμμα θα κυμανθεί στό 6-9% το επόμενο διάστημα, ενώ το πρωτογενές έλλειμμα δύσκολα θα μηδενιστεί το 2013, ότι κι αν λέει η κυβέρνηση. Το Δημόσιο έχει στην ουσία κηρύξει εσωτερική παύση πληρωμών προς επαγγελματίες και μικρομεσαίους, επέβαλε καταιγίδα φόρων και απορροφά μεγάλο μέρος από τη λιγοστή ρευστότητα που δημιουργούν οι τράπεζες. Ταυτόχρονα, το δημόσιο χρέος είναι εκτός ελέγχου λόγω της ύφεσης, ενώ ο στόχος του 120% για το 2020 είναι απολύτως ανέφικτος. Η Ελλάδα θα χρειαστεί οπωσδήποτε νέα αναδιάρθρωση, μόνο που, μετά το αποτυχημένο PSI, οι οφειλές είναι κυρίως προς επίσημους δανειστές και δεν υπόκεινται στην ελληνική νομοθεσία. Αυτοκτονικότερη διαχείριση χρέους από αναπτυγμένη χώρα είναι δύσκολο να βρει κανείς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση αυτή οφείλεται την πολιτική της σταθεροποίησης μέσω λιτότητας και εντός της ΟΝΕ. Η αδυναμία υποτίμησης του νομίσματος και η έλλειψη εθνικού ελέγχου επί της νομισματικής πολιτικής διοχέτευσε όλη την πίεση της λιτότητας στο εσωτερικό συνθλίβοντας την πραγματική οικονομία. Παράλληλα η εισροή ιδιωτικού δανειστικού κεφαλαίου απο το εξωτερικό, που σταμάτησε απότομα το 2010, έχει υποκατασταθεί από εισροή επίσημου δανεισμού. Μόνο η ‘έκτακτη ρευστότητα’ που δημιουργεί η Τράπεζα της Ελλάδας, με έγκριση της Μπούντεσμπανκ, έχει ξεπεράσει τα 100δις. Χωρίς αυτά τα κεφάλαια οι ελληνικές τράπεζες θα είχαν καταρρεύσει από καιρό, παρασύροντας την χώρα εκτός ΟΝΕ. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα αυξάνει τον δανεισμό της για να παραμείνει στο ευρώ, παρατείνοντας το μαρτύριο της ύφεση.
Το ‘φως στο τούνελ’ υποτίθεται ότι θα φανεί μόλις επιτευχθεί η σταθεροποίηση, αρκεί η χώρα να εφαρμόσει τις λεγόμενες ‘διαρθρωτικές αλλαγές’. Πρόκειται για έωλο επιχείρημα. Οι μεταρρυθμίσεις στην ουσία περιλαμβάνουν την απομείωση του εργατικού κόστους, την απελευθέρωση των αγορών, την γενικευμένη ιδιωτικοποίηση και, υποτίθεται, τον εκσυγχρονισμό των φορολογικών και άλλων μηχανισμών του Δημοσίου. Είναι αφελές να πιστεύεται ότι τέτοια μέτρα μπορεί να αποτελέσουν αντίδοτο στις υφεσιακές πιέσεις της σταθεροποίησης. Η παγκόσμια εμπειρία επίσης δείχνει ότι τα αναπτυξιακά τους αποτελέσματα είναι εξαιρετικά αμφίβολα και στην καλύτερη περίπτωση απαιτούν πολλά χρόνια.
Στην πράξη βέβαια η ελληνική οικονομία ήδη μεταρρυθμίζεται. Στον ιδιωτικό τομέα μισθοί και εργασιακές σχέσεις πλέον θυμίζουν Άγρια Δύση. Οι μικρομεσαίοι συντρίβονται, ενώ βαθμιαία χάνεται η μικρή περιουσία, είτε ακίνητη, είτε επιχειρηματική, γιατί το εισόδημα πέφτει και πρέπει να πληρωθούν υπέρογκοι φόροι. Οι ολιγοπωλιακές δομές και οι μηχανισμοί που κυρίως ευθύνονται για την παρούσα κατάσταση γίνονται ακόμη ισχυρότεροι. Δεν εχει κανείς παρά να δει μερικά από τα πρόσωπα που παρουσιάζονται ως δυναμικοί σύγχρονοι ‘επιχειρηματίες’, κυρίως στις αναδιαρθρωμένες τράπεζες. Η εξασθένιση του κράτους, τέλος, οδηγεί στην εμφάνιση παράπλευρων δομών, συχνά με χαρακτήρα Μαφίας, που υποκαθιστούν τις δημόσιες υπηρεσίες. Η Ελλάδα όντως μεταρρυθμίζεται, μόνο που αυτό που εμφανίζεται είναι κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρο, ή αναπτυξιακό.
Στις συνθήκες αυτές η τρικομματική κυβέρνηση υποχωρεί στις πιέσεις της τρόικας και επιβάλει νέα λιτότητα, προσβλέποντας στη δόση των 31.5δις που θα επιτρέψει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το κόστος θα είναι περαιτέρω ύφεση, βαρύτερο χρέος και κοινωνική αποδιοργάνωση. Οι κυβερνώντες το αποδέχονται εν αναμονή της περίφημης συνολικής λύσης που θα προσφέρει ίσως κάποιους πιο ευνοϊκούς όρους στην χώρα. Η στάση αυτή, εκτός του ότι είναι μυωπική, δείχνει ότι η ελληνική ελίτ έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης ανεξάρτητης στρατηγικής και προσαρμόζεται στον ρόλο του ευρωπαϊκού παρία.
Η επιλογή της προϋποθέτει ότι ο ελληνικός λαός θα δεχθεί να ζήσει για δεκαετίες με χαμηλούς μισθούς, υψηλή ανεργία, τεράστιο χρέος, μεγάλες ανισότητες, εξασθένιση του κράτους και όλα τα αρνητικά παρεπόμενα για την εθνική κυριαρχία και υπόσταση. Δεν πείθει η προοπτική αυτή. Το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει έντονη κοινωνική και πολιτική αστάθεια που θα οδηγήσει σε αναζήτηση άλλης στρατηγικής. Η οποία δεν μπορεί να έχει ως βάση παρά μόνο την αποφασιστική διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΟΝΕ. Οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες τρέμουν και στην ιδέα. Μένει να δούμε αν το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία.
ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΥΛΙΑ
Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΙΑΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Γίνεται πολύς λόγος σχετικά με την παραίτηση της χώρας από την ασυλία για διάφορα περιουσιακά στοιχεία, ιδιοκτησίες, στρατιωτικό ή ιστορικό υλικό κτλ.
Κυρίως αυτή η ρητορική αναπτύσσεται από όσους θέλουν να «ξυπνήσουν» εθνικά αντανακλαστικά και να μην δείξουν την πραγματική αιτία του προβλήματος που είναι τα δώρα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στο τραπεζικό και επιχειρηματικό κατεστημένο της Ελλάδας σε βάρος των συντάξεων, των μισθών, της υγείας, της παιδείας, των οικογενειακών περιουσιών και του εν γένει βιοτικού επιπέδου, το οποίο θα έπρεπε να αντιστοιχεί σε μια κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη για το όφελος του συνόλου του πληθυσμού θεμελιώνοντας παράλληλα ένα μέλλον αντάξιο των κόπων και των θυσιών των εργαζόμενων.
Στην υπουργική απόφαση σχετικά με την ανταλλαγή των ομολόγων γίνεται εξειδίκευση του όρου «ασυλία».
Συγκεκριμένα στο ΦΕΚ Β΄ 682/2012 αναφέρεται, ότι η παραίτηση από την ασυλία δεν αφορά κατάσχεση ή εκτέλεση για τα παρακάτω :
α) περιουσιακά στοιχεία και ιδιοκτησία της Δημοκρατίας που βρίσκονται στην Ελλάδα,
β) τις εγκαταστάσεις και την ιδιοκτησία των διπλωματικών και προξενικών αποστολών της Ελληνικής Δημοκρατίας,
γ) περιουσιακά στοιχεία και ιδιοκτησία της Δημοκρατίας εκτός Ελλάδας που δε χρησιμοποιούνται ή δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για εμπορική χρήση
δ) περιουσιακά στοιχεία και ιδιοκτησία της Ελληνικής Δημοκρατίας ή της νομισματικής αρχής της Ελληνικής Δημοκρατίας
ε) περιουσιακά στοιχεία και ιδιοκτησία στρατιωτικού χαρακτήρα ή υπό τον έλεγχο μιας στρατιωτικής αρχής ή αμυντικής αρχής της Δημοκρατίας
στ) περιουσιακά στοιχεία και ιδιοκτησία που αποτελεί μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελληνικής Δημοκρατίας
Επίσης στην παραπάνω υπουργική απόφαση γίνεται αναφορά, ότι η παραίτηση από την ασυλία θα προσδιορίζεται σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπει την κατάργηση της ανεξαρτησίας για τα κέρδη των δανειστών μιας χώρας.
Από τα παραπάνω πηγάζει, ότι οι δανειστές, αν θέλουν να κατασχέσουν περιουσία του Δημοσίου, θα στοχοποιήσουν περιουσιακά στοιχεία που έχουν εμπορική σημασία, δηλαδή κυρίως οι πόροι και οι υπηρεσίες που παρέχουν οι ΔΕΚΟ ή ό,τι άλλο επινοήσουν οι οπαδοί της οικονομίας της αγοράς ως εμπόρευμα: από ορυκτό πλούτο, τον οποίο οι Έλληνες και οι μετανάστες που ζουν στη χώρα δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν, γιατί είναι μάλλον ηλίθιοι , τεμπέληδες και απατεώνες (!), μέχρι το ρεύμα, το σιδηρόδρομο και ό,τι άλλο προβλέπεται για ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή ό,τι μπορεί να είναι αντικείμενο εμπορίου. Χρειάζεται να γίνει υπενθύμιση, ποιοι θέλουν ή έχουν ήδη κάνει ιδιωτικοποιήσεις ;;
Η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και την ασυλία έχει επέλθει προ πολλού με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την υπαγωγή της χώρας στις οικονομικές εξουσίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, την επικύρωση των συνθηκών για το EFSF (EMS) ή άλλως ευρώ ΔΝΤ, την είσοδο στο ΔΝΤ ως μέλος και τα τελευταία χρόνια ως οφειλέτης κτλ.
Εξάλλου, λίγο πριν από την ψήφιση του Μνημονίου 1, το Δημόσιο είχε παραιτηθεί από την ασυλία του (πάντα με τα ίδια χαρακτηριστικά) για όσα ομόλογα εγγυάται την πληρωμή τους και αποσκοπούν στην χρηματοδότηση και τη συνέχιση της λειτουργίας των Τραπεζών. Ο νόμος και η υπουργική απόφαση ανήκουν στην κυβέρνηση της Ν.Δ. (Κώστα Καραμανλή) και ισχύουν μέχρι σήμερα.
Έτσι λοιπόν πολλοί «αντιμνημονιακοί», όλων των αποχρώσεων, έχουν ψηφίσει και έχουν στηρίξει παραιτήσεις από την ασυλία. Αυτοί οι δήθεν «αντιμνημονιακοί» συνεχίζουν να δημαγωγούν και να επιδιώκουν προσωπικά και πολιτικά οφέλη, χωρίς καμιά ουσιαστική κριτική επί των πραγματικών προβλημάτων και επομένως χωρίς καμιά αποτελεσματική πρόταση για τη διέξοδο από το σημερινό πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας.
Ας σταματήσουμε επιτέλους να δείχνουμε δύο, είκοσι ή εκατό πρόσωπα για τη σημερινή κατάσταση. Τα «μνημόνια» δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι ιστορικά ομολογημένοι πόθοι ενός ολόκληρου συστήματος που ζει μέσα στη χώρα μας και επί δεκαετίες πλουτίζει σε βάρος των πολλών με κόστος ακόμα και ανθρώπινες ζωές.
Άμεσα πρέπει να καταδειχθεί η πραγματική αιτία χωρίς αναστολές και δήθεν ρεαλισμούς για να βρει το κίνημα τους στόχους και τα μέσα που θα τους πετύχουν.
Ενημέρωση άρθρου 23.05.2012 : Από τη συζήτηση που ξεκίνησε από την Επιτροπή για τα ομόλογα σταθερότητας (ευρωομόλογα) προκύπτει, ότι όποιο κράτος μέλος συμμετέχει στην έκδοση ευρωομολόγων θα εγγυάται το χρέος της με τις μετοχές των ΔΕΚΟ που κατέχει. Έτσι συνάγεται και από εδώ, ότι οι ΔΕΚΟ και οι πόροι των χωρών είναι ο απώτερος στόχος των κερδοσκόπων.
Ενημέρωση άρθρου 05.10.2012 : Στη φωτογραφία απεικονίζεται απόσπασμα από το ΦΕΚ Β΄ 140/2009 σχετικά με τη χρηματοδότηση των τραπεζών. Σύμφωνα με αυτήν το κράτος έχει χορηγήσει εγγυήσεις στις Τράπεζες με παραίτηση από την ασυλία, για την οποία δεν ακούσαμε τίποτα πριν από την υπογραφή του μνημονίου.
Γιώργος Πάσογλου
Δικηγόρος
ιδρ. μέλος Χωρίς Χρέος Χωρίς Ευρώ
ΧΡΕΟΣ – ΕΥΡΩ :
ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ
(Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ).
Ο Κ. Λαπαβίτσας με αφορμή και το μνημόνιο 2 αναλύει τις συνέπειες και τις προοπτικές για το χρέος και το ευρώ.
ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ, Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης
Οι ελάχιστοι εναπομείναντες απολογητές του νέου μνημονίου ισχυρίζονται ότι αποτελεί τη μόνη ελπίδα της χώρας απέναντι στην άτακτη χρεοκοπία. Η αλήθεια είναι ότι το φάρμακο τους είναι πιο θανατηφόρο από την αρρώστια. Τα νέα μέτρα συνεχίζουν τις ίδιες πολιτικές του πρώτου μνημονίου, που δεν είναι μόνο άδικες και αντικοινωνικές, αλλά και βαθύτατα αναποτελεσματικές. Θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε άτακτη χρεοκοπία, στην οποία θα οδηγηθούμε άκοντες, χωρίς να την έχουμε εμείς οι ίδιοι επιλέξει, χωρίς προετοιμασία, με την οικονομία διαλυμένη και κατεδαφισμένο το κοινωνικό κράτος.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: το δημόσιο χρέος που ήταν στα 299 δις ευρώ το 2009, ή 129.3% του ΑΕΠ, αυξήθηκε στα 329 δις ευρώ το 2010, ή 144,9% του ΑΕΠ, ενώ το 2011, σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία, έφτασε τα 368 δις υπερβαίνοντας το 169% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου, υποτίθεται ότι η εφαρμογή των μέτρων, εάν υπάρχει ανάκαμψη της οικονομίας, θα οδηγούσαν το χρέος το 2020 στα επίπεδα του 2010. Ήδη όμως οι εκτιμήσεις της γερμανικής κυβέρνησης θεωρούν ότι το χρέος τότε θα φτάσει στο 160% του ΑΕΠ, ενώ αναλυτές περάνω πάσης αντιμνημονιακής υποψίας θεωρούν ότι μπορεί να ξεπεράσει το 200% !
Από την άλλη μεριά, το νέο μνημόνιο καθιστά σαφές σε τι συνίστανται οι διαρθρωτικές αλλαγές που ευαγγελίζονται οι υποστηρικτές του, η μη εφαρμογή των οποίων υποτίθεται ότι οδήγησε στην καταστροφή που βιώνει η χώρα. Πρόκειται για τη γνωστή συνταγή της διαβόητης «συναίνεσης της Ουάσιγκτον», που συνοψίζεται στο εξής τρίπτυχο:
• Μεγιστοποίηση της κερδοφορίας μέσω της συμπίεσης του μισθολογικού κόστους και της αποδιάρθρωσης της εργατικής νομοθεσίας, υπό το ψευδώνυμο της «απελευθέρωσης»
• Μαζική μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα (ιδιωτικοποιήσεις)
• Μονεταριστική πολιτική με έμφαση στη δραματική μείωση των δημοσίων δαπανών, ιδίως των κοινωνικών.
Συνεπώς, το PSI, δεν αποτελεί μια αναδιάρθρωση του χρέους που απλώς ήρθε πολύ αργά, και επειδή δεν καλύπτει το σύνολο του δεν επαρκεί για να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. Αυτά, προφανώς ισχύουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι εντάσσεται σε μια στρατηγική πλήρους αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων, που θα θέσει τη χώρα μας οριστικά στο περιθώριο της νέας γερμανικής Ευρώπης. Η εμμονή της τρόικας να θεωρεί άμεσα συγκρίσιμες με εμάς χώρες αυτές των Βαλκανίων είναι αποκαλυπτική: το ότι το 27% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας μοιάζει τρομακτικό ποσοστό, ωχριά όμως μπροστά στο 41% των φτωχών της Ρουμανίας, που είναι η χώρα υπόδειγμα για εμάς, κατά τους σοφούς σχεδιασμούς των επικυριάρχων μας. Και όλα αυτά συνδυάζονται με περαιτέρω αμφισβήτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Από νομική άποψη, ο υπό κατάθεση νόμος ενσωματώνει ως παραρτήματα, όπως είχε ήδη πράξει ο νόμος 3845/2010 για τα πρώτα μνημόνια, τρία νέα μνημόνια:
• το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής (Memorandum of Economic and Financial Policies),
• το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής (Memorandum of Understanding on Specific Economic Policy conditionality) και
• το Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης (Technical Memorandum of Understanding)
Η ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Τα μνημόνια αυτά δεν αποτελούν κανόνες δικαίου, αλλά πολιτικά προγράμματα και, για το λόγο αυτό, για να γίνουν δεσμευτικά απαιτούν εφαρμοστική νομοθεσία. Η πρώτη αντισυνταγματικότητα –και κουτοπονηριά- είναι η πρόβλεψη του νόμου να τους προσδώσει άμεση ισχύ. Με την παράγραφο 6 του άρθρου 1, ορίζεται ότι ειδικά οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Ε «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις» παραγράφου 28 και 29 του Μνημονίου Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής και στο Κεφάλαιο 4 «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις για την Ενίσχυση της Ανάπτυξης» παράγραφος 4.1: Διασφάλιση της ταχείας προσαρμογής της αγοράς εργασίας και ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας» του Μνημονίου Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής (οτιδήποτε, δηλαδή, σχετίζεται με την αποδιάρθρωση της εργατικής νομοθεσίας), συνιστούν, επί λέξει «πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής δεδομένου ότι σύμφωνα με τις προβλέψεις του Μνημονίου συνιστούν μέτρα που πρέπει να υιοθετηθούν πριν την εκταμίευση των ενισχύσεων και συνεπώς επιβάλλεται η άμεση ενσωμάτωση των προβλέψεών τους ως κανόνων δικαίου στην εσωτερική έννομη τάξη.» Με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου προβλέπεται να ρυθμίζεται κάθε ειδικότερο θέμα αναγκαίο για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής.
Ο σκοπός της απίστευτης αυτής ρύθμισης είναι αφενός να καθησυχαστούν οι ξένοι επικυρίαρχοι ότι τα μέτρα αυτά έχουν ήδη εγκριθεί, αφετέρου να αποφύγει η Κυβέρνηση να φέρει εφαρμοστικό νομοσχέδιο στη Βουλή και να διακινδυνεύσει ακόμη μια φορά τη συνοχή των κοινοβουλευτικών ομάδων που το απαρτίζουν. Είναι, όμως, συνταγματικά και πρακτικά αδύνατο να θεωρηθούν οι προβλέψεις των μνημονίων κανόνες άμεσης εφαρμογής, στο βαθμό που η διατύπωση τους δεν είναι μόνον γενική και αφηρημένη, αλλά και εξαγγελτική. (Υπενθυμίζεται ότι κατά τις διατάξεις του άρθρου δεύτερου του ν. 3845/2010 τα Μνημόνια αποτελούσαν νόµο πλαίσιο για την εφαρµογή του «προγράµµατος στήριξης», που θα εξειδικεύονταν με Προεδρικά Διατάγματα, τα οποία ποτέ δεν εκδόθηκαν.)
Περαιτέρω, με το νομοσχέδιο, προτείνεται η έγκριση των Σχεδίων Σύμβασης Συγχρηματοδότησης «Σύμβαση Συγχρηματοδότησης» του PSI) και της νέας Δανειακής Σύμβασης. Στην παράγραφο 5 του άρθρου 1 ορίζεται ότι οι Συμβάσεις αυτές θα ισχύουν από την ημερομηνία υπογραφής τους από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που ειδικότερα καθορίζονται σε αυτές και ότι ο Υπουργός Οικονομικών μεριμνά ώστε οι Συμβάσεις της παραγράφου 1 και 4, το Μνημόνιο Συνεννόησης, οι ανά τρίμηνο αναθεωρήσεις του Μνημονίου Συνεννόησης και οι Επιστολές Πρόθεσης, μετά την υπογραφή τους από όλα τα προβλεπόμενα μέρη, να διαβιβάζονται στη Βουλή για ενημέρωση.
Και αυτό όμως είναι ευθέως αντίθετο στο άρθρο 36 παρ. 2 Σ, που προβλέπει ότι οι συνθήκες για οικονομική συνεργασία και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος πρέπει να κυρωθούν με νόμο . Η απλή έγκριση του σχεδίου ανυπόγραφης σύμβασης δεν αρκεί, ούτε η εξουσιοδότηση προς τον Υπουργό Οικονομικών είναι συνταγματικά έγκυρη.
Οι ίδιες οι συμβάσεις είναι συνταγματικά απαράδεκτες και πολιτικά εξαμβλωματικές. Προβλέπουν και οι δύο ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό και αρμόδια δικαστήρια αυτά του Λουξεμβούργου. Η υπαγωγή αποσκοπεί στο να θωρακίσει τους δανειστές μας απέναντι στο μοναδικό νομικό όπλο που έχει απομείνει στη χώρα, να επανακαθορίσει τους όρους αποπληρωμής του χρέους με μονομερή, κυριαρχική της πράξη με τους όρους που θα συμφέρουν εμάς και όχι τους δανειστές μας .
Και οι δύο περιλαμβάνουν τον απαράδεκτο όρο παραίτησης «από ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας», η οποία είναι απολύτως πρωτοφανής και ταπεινωτική για ανεξάρτητο κράτος. Η πρώτη από αυτές περιλαμβάνει, επίσης, δρακόντειους λόγους καταγγελίας σε βάρος της χώρας μας. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις της Ελλάδας από τη Σύμβαση κηρυχθούν από δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή μη εκτελεστές, ή κηρυχθούν από το παράνομες, ή σύμβαση θα καταγγελθεί. Με τον όρο αυτό επιχειρούν οι δανειστές μας να προστατευθούν από την διαπίστωση καταχρηστικότητας όρων ή διαπίστωσης ότι τμήμα του χρέους αυτού είναι επονείδιστο (odious).
Ακόμη αποκαλυπτικότερο είναι ότι αποτελεί λόγο καταγγελίας εάν «δηλώσεις και εγγυήσεις που δόθηκαν, συμπεριλαμβανομένων και υποσχέσεων και εγγυήσεων που δόθηκαν σε σχέση με την παρασχεθείσα νομική γνωμοδότηση είναι ανακριβή, αναληθή ή παραπλανητικά». Ο όρος αυτός δείχνει καθαρά ότι οι δανειστές αντιλαμβάνονται ότι η γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης που απαίτησαν και πήραν αποτελεί ανεπαρκές φύλλο συκής για τη συνταγματικότητα της διαδικασίας.
Και άλλοι όροι είναι λεόντειοι υπέρ των εταίρων, όπως, ενδεικτικά, ότι λόγο καταγγελίας θα αποτελεί οποιαδήποτε απόφαση για στάση πληρωμών ή αναδιάρθρωση του χρέους ή η καταγγελία οποιασδήποτε δανειακής σύμβασης μεταξύ της χώρας μας και οποιουδήποτε Ευρωπαϊκού οργανισμού ή οργάνου, του ΔΝΤ ή ενός άλλου παρόχου χρηματοδοτικής Ενίσχυσης, ανεξαρτήτως ποσού, είναι αντικείμενο καταγγελίας. Επίσης, προβλέπεται ότι η Ελλάδα θα καλύψει όλες τις δαπάνες, τα έξοδα, τις αμοιβές και την απώλεια τόκων ως συνέπεια της καταγγελίας. Ο πιο ατιμωτικός, όμως, για τη χώρα όρος είναι αυτός που προβλέπει την υποχρέωση της χώρας μας να δέχεται επιθεωρήσεις για πρόληψη «απάτης» (sic!) εκ μέρους της.
Και, εννοείται, και από πλευράς ουσίας τα μέτρα είναι προδήλως αντισυνταγματικά. Επιχειρούν μια βίαιη αναπροσαρμογή του οικονομικού συντάγματος της χώρας σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, σε αντίθεση με βασικές θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος. Η ευθεία επέμβαση στη ΕΓΣΣΕ και η de facto κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων προσκρούει στη θεμελιώδη ρύθμιση της παρ. 2 του άρθρ. 22, κατά την οποία η συλλογική διαπραγµάτευση αποτελεί τον κύριο ρυθµιστικό παράγοντα των εργασιακών σχέσεων, κατά περιορισμό της παντοδυναμίας του νομοθέτη.
Η μείωση του ελάχιστου νόμιμου μισθού, όπως κατοχυρώνεται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας προσκρούει στο άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος. Με τις προβλέψεις αυτές ο ελάχιστος μισθός παύει να επιτελεί την προστατευτική λειτουργία του, σε ευθεία αντίθεση με τις σχετικές προβλέψεις της δσε 98 και 154 , όπως ερμηνεύονται από τα αρμόδια όργανα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Αυτή επιμένει ιδιαίτερα στη σημασία που έχει ο ελάχιστος μισθός «ως σταθερό σημείο αγκυροβόλησης, που θα υποστηρίξει την ζήτηση και αμβλύνει τις οικονομικές πιέσεις».
Συνεπώς, το νέο μνημόνιο και η νέα δανειακή σύμβαση μόνο δεινά συσσωρεύουν για τη χώρα. Ήρθε η στιγμή να τεθεί υπόψη του λαού με δημοψήφισμα εάν επιθυμεί η όχι τη συνέχιση της αδιέξοδης τούτης πολιτικής και όσα αυτή συνεπάγεται.
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ 12 .2.2012
Η νέα δανειακή σύμβαση και το νέο μνημόνιο που συνοδεύουν το κούρεμα του δημοσίου χρέους σπρώχνουν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση. Φέρνουν δραματική επιδείνωση των όρων ζωής και εργασίας, κι εξευτελιστική υποδούλωση της χώρας στα δεσμά των δανειστών. Μαζική πείνα και μισθοί των 300 ή 400 ευρώ θ’ ακολουθήσουν τη μείωση αμοιβών και συντάξεων, την κατάργηση στην πράξη των κλαδικών συμβάσεων (κατά παράβαση των συνταγματικών προβλέψεων, Άρθρο 22), και τις 150.000 απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων. Η ανεργία, που ήδη καλπάζει ανεξέλεγκτη, θα φτάσει στο 30%. Η νέα μείωση των κοινωνικών δαπανών, ειδικά αυτών για την υγεία, θα ρίξει το προσδόκιμο ζωής και θ’ αυξήσει τη θνησιμότητα σε επίπεδα Αφρικής. Το νέο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα δώσει βορά σε αρπακτικά την περιουσία του ελληνικού λαού, στερώντας το δημόσιο από μελλοντικά έσοδα. Η υπαγωγή των νέων ομολόγων στο δίκαιο της Αγγλίας και του δουκάτου του Λουξεμβούργου (Άρθρο 13) δεν είναι μόνο βαθειά εξευτελιστική για ένα κυρίαρχο κράτος, άλλα και στερεί το δημόσιο από το πιο προφανές μέσο αναδιαπραγμάτευσης του χρέους του. Επίσης θωρακίζει τους πιστωτές από το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Για όλους αυτούς τους λόγους η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, ενώνοντας τη φωνή της με το λαό, απαιτεί να μην ψηφιστούν το νέο μνημόνιο, η νέα δανειακή σύμβαση και η σύμβαση χρηματοδότησης που θ’ ανοίξουν το δρόμο για την ανταλλαγή των ομολόγων. Ζητάμε επίσης άμεση και χωρίς όρους στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους, καθώς και άνοιγμα των βιβλίων του, μέσα από διαδικασίες λογιστικού και κοινωνικού έλεγχου που θα τεκμηριώσουν το πάνδημο αίτημα να μην πληρωθεί αυτό το χρέος.
Η άμεση στάση πληρωμών, ώστε να μην προχωρήσει η ανταλλαγή των ομολόγων, αποτρέπει πολλά νέα δεινά. Πρώτα πρώτα τη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, που θ’ ακολουθήσει το κούρεμα των αποθεματικών τους κατά 12 περίπου δις. Έπειτα, τη σκανδαλώδη αποπληρωμή του πρώτου δανείου της τρόικας, ύψους 110 δις, που αποτελεί ολότελα παράνομο χρέος και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να εξοφληθεί, καθώς δεν έχει ψηφιστεί καν από τη Βουλή, αλλά σήμερα αποπληρώνεται κανονικά, χωρίς να υποστεί κανένα κούρεμα. Ενώ μάλιστα η Γερμανία κωφεύει στο απαράγραπτό μας αίτημα, να πληρώσει όσα μας οφείλει από την καταστροφική Ναζιστική κατοχή.
Η στάση πληρωμών συνιστά συνταγματική υποχρέωση του κράτους, καθώς υφίσταται κατάσταση ανάγκης που εμποδίζει την ταυτόχρονη ικανοποίηση των δανειστών και την εκπλήρωση βασικών λειτουργιών της πολιτείας (παιδεία, υγεία, ασφάλιση). Η κατάσταση ανάγκης ως λόγος υπαναχώρησης από διεθνείς υποχρεώσεις, και ειδικότερα κήρυξης στάσης πληρωμών, αναγνωρίζεται τόσο από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών όσο και από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Την ίδια αρχή επιβεβαίωσε πρόσφατα, σε σχέση με το χρέος της Ρωσίας, και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που έκρινε ότι αποτελεί προστατευόμενο σκοπό δημόσιου συμφέροντος η ικανοποίηση βασικών κοινωνικών αναγκών έναντι των οικονομικών απαιτήσεων των δανειστών του κράτους.
Η πολιτική που εφαρμόζουν κυβέρνηση και Τρόικα δεν είναι λοιπόν απλώς καταστροφική και απάνθρωπη, αλλά και παράνομη και αντισυνταγματική, και γι’ αυτό θα κληθούν σύντομα να λογοδοτήσουν όλοι οι συνυπεύθυνοί της. Mόνο με δημοψήφισμα μπορεί ν’ αποκτήσουν νομιμοποίηση τέτοιες δανειακές συμβάσεις, που αλλάζουν ριζικά τους όρους επιβίωσης του ελληνικού λαού. Όσο δεν τις έχει κυρώσει με δημοψήφισμα, ο ελληνικός λαός τις θεωρεί άκυρες, μαζί με όλα τα μνημόνια και τις συμβάσεις που τις συνοδεύουν, και δεν δεσμεύεται από τις απαράδεκτες υποχρεώσεις που τού επιβάλλουν.
Ο κοινωνικός Αρμαγεδώνας που φέρνει η κυβέρνηση Παπαδήμου, εφαρμόζοντας αποφάσεις των συνόδων κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και καταστροφικές συνταγές του ΔΝΤ, δεν μας σώζει από τη χρεοκοπία, αλλά την φέρνει πιο κοντά. Ακόμη και γερμανοί ιθύνοντες ομολογούν πλέον ότι αργά η γρήγορα έρχονται, με το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, νέο κούρεμα του χρέους και νέα δανειακή σύμβαση, που θα φέρουν πλήρη καταστροφή του κράτους και απίστευτη φτώχεια.
Κυβέρνηση και Τρόικα εφαρμόζουν μια στρατηγική βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος σε βάρος των αδύνατων, πλήρους κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, ΔΕΚΟ), και μετατροπής της Ελλάδας σε νεοαποικία με κυβερνήτες γερμανούς γκαουλάιτερ. Η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, μαζί με άλλες κοινωνικές οργανώσεις, είχε έγκαιρα προβλέψει πως τούτη η ωμή ταξική επιλογή θα βύθιζε την κοινωνία στη δυστυχία, ισοπεδώνοντας κατακτήσεις ολόκληρων δεκαετιών.
Στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής εμείς προτείνουμε άμεση στάση πληρωμών, λογιστικό έλεγχο του χρέους, άμεση στήριξη των εισοδημάτων με αυξήσεις σε μισθούς, ημερομίσθια, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, εθνικοποίηση των τραπεζών, και γενναία ενίσχυση των κοινωνικών υποδομών και του κράτους πρόνοιας. Αυτή είναι για το λαό η μόνη λύση, ακριβώς η αντίθετη από εκείνη που προωθούν Τρόικα και κυβέρνηση. Φέρνει αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου προς όφελος των ασθενέστερων, μείωση των ανισοτήτων, κι εκδημοκρατισμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Όλα αυτά είναι εφικτά, και θα βάλουν την οικονομία σε πορεία ανάκαμψης. Αλλά για να τα πετύχει η κοινωνία πρέπει να βγει στους δρόμους, και να πάρει από τους τραπεζίτες την κυβέρνηση.
Ακόμη και που ψηφιστεί το αντισυνταγματικό τερατούργημα Παπαδήμου, ΕΕ και ΔΝΤ, τίποτε δεν έχει τελειώσει. Οι νόμοι τους θ’ ανατραπούν από την πάλη του λαού.
Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, Αθήνα, 12 Φεβρουαρίου 2012.
ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ 