Το ΥΠΕΚΑ δίνει εντολή να κοπεί ΟΛΟ το δάσος των Σκουριών!
Η απόφαση αυτή αφορά 3.273 στρέμματα δάσους, αρχέγονου δάσους, στις Σκουριές και 857 στρέμματα στον Κοκκινόλακκα για την κατασκευή χώρου απόθεσης επικινδύνων αποβλήτων.
Υπενθυμίζουμε ότι ο όρος 14 της εν λόγω Απόφασης προϋποθέτει την ύπαρξη Ειδικής Έγκρισης Επέμβασης του νόμου 998/79 (δασικού νόμου) και Έγκρισης Τεχνικής Μελέτης για όλα τα σχεδιαζόμενα υποέργα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει. Η Έγκριση Τεχνικής Μελέτης για το “υποέργο Σκουριές” (Απόφαση Δ8-Α/Φ.7,49,13/2809/349/10. Φεβρ.2012) που έχει δοθεί από την αρμόδια Διεύθυνση Μεταλλευτικών Βιομηχανικών Ορυκτών του ΥΠΕΚΑ επιτρέπει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τις κάτωθι εργασίες:
- Διαμόρφωση της κύριας οδού πρόσβασης μεταλλείου Σκουριών (από το Χοντρό Δέντρο μέχρι τις Σκουριές)
- Κατασκευή ράμπας και φρέατος υπόγειου μεταλλείου Σκουριές.
Καμία άλλη εργασία κατασκευής / εγκατάστασης / λειτουργίας δεν επιτρέπεται να γίνει στις Σκουριές. Επιπλέον για να εγκριθούν αυτές οι Τεχνικές Μελέτες προϋποτίθεται η ύπαρξη εγκεκριμένου Επενδυτικού Σχεδίου που επίσης δεν υπάρχει.
Από τα τέλη Μαρτίου η εταιρεία ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, αυθαίρετα και χωρίς να διαθέτει τις απαιτούμενες άδειες, έχει καταλάβει την περιοχή των Σκουριών στο όρος Κάκαβος, με σκοπό να ξεκινήσει τις εργασίες κατασκευής του επιφανειακού μεταλλείου, του εργοστασίου χρυσού και των χώρων απόθεσης αποβλήτων. Όλο αυτό το διάστημα, έχοντας την κάλυψη της Ελληνικής Αστυνομίας, έχει έρθει πολλές φορές αντιμέτωπη με τους κατοίκους της περιοχής που αγωνίζονται για την προστασία του δάσους.
Με το σημερινό ΕΠΕΙΓΟΝ έγγραφο προς το Δασαρχείο παρακάμπτεται η νομιμότητα, παρακάμπτονται οι Εγκρίσεις Τεχνικών Μελετών και η έγκριση Επενδυτικού Σχεδίου και το ΥΠΕΚΑ διατάζει ΝΑ ΚΟΠΟΥΝ ΟΛΑ. Το προηγούμενο διάστημα είχαμε πληροφορίες ότι η εταιρεία πίεζε το Δασαρχείο να επιτέψει την υλοτόμηση όλου του δάσους και το δασαρχείο αρνούνταν.
Εχθές ήρθε στην Ελλάδα η Μέρκελ.
Σήμερα έχουμε αυτή την απόφαση.
Όλες οι μάσκες έχουν πια πέσει.
Σήμερα το απόγευμα συνεδριάζει εκτάκτως η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα στην Ιερισσό για να αποφασίσει τις επόμενες ενέργειες.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΗΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΟΤΙ ΣΥΜΒΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ.
Τι άραγε προστατεύει το ελληνικό κράτος στις Σκουριές;
ούτε την περιουσία του… Κατ’ αρχήν το ελληνικό κράτος δεν έχει περιουσία για να την προστατέψει στις Σκουριές αφού την παραχώρησε (χάρισε) όλη -έδαφος και υπέδαφος- σκανδαλωδώς αντί μηδενικού τιμήματος σε κρατικοδίαιτους «εθνικούς» επενδυτές και εργολάβους. Ούτε έσοδα αναμένεται να έχει στο μέλλον το ελληνικό κράτος από τις «χρυσές» μεταλλευτικές δραστηριότητες στις Σκουριές γιατί παραιτήθηκε -πάλι σκανδαλωδώς και οικειοθελώς- από τέτοια έσοδα για να έχουν περισσότερα κέρδη τα κρατικοδίαιτα μυζητικά παράσιτα που πήραν τη δωρεά. Αλλά και αν ακόμα είχε έσοδα (τόπε ο κατεργάρης των μνημονίων Παπακωνσταντίνου) αυτά θα πήγαιναν για να αποπληρώσουν τους τοκογλύφους, για τα λεφτά που οι τοκογλύφοι έδωσαν στο ελληνικό κράτος, για να αποπληρωθούν τα «μαζι-φαγωμένα» που «μαζι-φαγώθηκαν» με τα στραβά μάτια του ελληνικού κράτους και των ίδιων των τοκογλύφων, για να είναι σήμερα στημένη στον τοίχο όλη η Ελλάδα (καθόλου στημένο παιγνίδι…). Τα παράσιτα αυτά μυρίστηκαν εύκολο άρμεγμα της περιουσίας του ελληνικού κράτους, με τις ευλογίες του ίδιου του ελληνικού κράτους, από μια δραστηριότητα που είναι από τις πιο καταστροφικές δραστηριότητες στο κόσμο. Και έτρεξαν να προλάβουν…
ούτε τους πολίτες του… Το ελληνικό κράτος φρόντισε με τις ενέργειές του να κάνει τη δραστηριότητα από -ούτως ή άλλως- καταστροφική για το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους, επιπλέον και πρόβλημα υπαρξιακό για τους ίδιους τους κατοίκους και τις άλλες δραστηριότητες της Χαλκιδικής (π.χ. αγροτοκτηνοτροφία και κυρίως τουρισμός). Στο καταστροφικό αυτό πλιάτσικο δεν μπορούσε παρά να τρέξει και η καναδική Eldorado που αυτοδιαφημίζεται σαν η πιο χαμηλού κόστους εταιρεία εξόρυξης χρυσού στον κόσμο (διάβαζε τριτοκοσμική, για το δέλεαρ των μετόχων της φυσικά). Τι είδε δηλαδή η Eldorado στις Σκουριές που την έκανε να νιώσει σαν στο σπίτι της και να τρέξει χαρούμενη; Πρώτα είδε ότι το ελληνικό κράτος είχε απαξιώσει πλήρως την περιουσία του και σκόπευε εξίσου εύκολα να απαξιώσει και τις περιουσίες των κατοίκων της περιοχής. Μετά είδε ότι το ελληνικό κράτος έστησε -ομολογουμένως γρήγορα και επιτυχημένα με τους ντόπιους χρυσοθήρες και τους εξωνημένους πολιτικούς παράγοντες της περιοχής- μια πλεκτάνη ώστε να περάσει στα κρυφά μια έγκριση επίπλαστων και ψεύτικων (δήθεν) περιβαλλοντικών όρων. Οι όροι αυτοί όταν εφαρμοστούν -υποτίθεται, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν στην έγκριση εφαρμόσιμοι περιβαλλοντικοί όροι – αντί να προστατέψουν το περιβάλλον θα δημιουργήσουν ολοκαύτωμα στους φυσικούς πόρους και στις δραστηριότητες των κατοίκων αντίστοιχο με αυτό που δημιούργησαν η Eldorado και άλλες συναφείς εταιρείες από τη δραστηριότητά τους στον τρίτο κόσμο αλλά και αλλού.
ούτε την ανάπτυξη… Δηλαδή το ελληνικό κράτος έκανε δεκτή στα τυφλά μια φτηνή και αίωλη «προσφορά» χωρίς υποχρεώσεις και ευθύνες παρά μόνο με εύκολο κέρδος -και αυτό αποκλειστικά μόνο για τους δήθεν «επενδυτές». Πως το κατάφερε αυτό; Μα μη ακούγοντας κανένα άλλο παρά μόνο την εταιρεία και τους πληρωμένους της «επιστήμονες», αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι τη δημόσια διαβούλευση για το θέμα και εκτελώντας (υπογράφοντας) χωρίς ενδοιασμούς αποφάσεις τις οποίες είχε υποδείξει μόνο η εταιρεία και κανένας άλλος (σαν το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» αφού η απόφαση της εκποίησης ήταν προαποφασισμένη από καιρό, όπως και άλλες, από το βαθύ ελληνικό κράτος). Κώφευσε το ελληνικό κράτος επιδεικτικά στις ατέλειωτες προειδοποιήσεις όλης της υπόλοιπης -πλην της εταιρείας- επιστημονικής κοινότητας ότι υπογράφει την ολοκληρωτική απαξίωση και καταστροφή της Χαλκιδικής από πολλές πλευρές: ανάπτυξης, υγείας, εργασίας, περιβάλλοντος κλπ.
ούτε το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους… Προς επίρρωση των παραπάνω, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στη σύσταση από το ελληνικό κράτος- κράτος που κώφευσε συστηματικά μέχρι τώρα σε πλήθος αποδεδειγμένες καταγγελίες περιβαλλοντικής ασυδοσίας- της λεγόμενης «επιτροπής παρακολούθησης», μιας επιτροπής παρωδίας έως φαρσοκωμωδίας που θα έλέγχει υποτίθεται την εταιρεία για την τήρηση των δήθεν όρων. Αυτό που πραγματικά θα κάνει η επιτροπή αυτή θα είναι η συγκάλυψη, φυσικά με τη βοήθεια των ΜΜΕξαπάτησης και των προπαγανδιστικών μηχανισμών του κράτους, αφού θα βεβαιώνει ότι τηρούνται οι όροι αλλά χωρίς να λέει ότι οι ψεύτικοι αυτοί όροι οδηγούν με την εφαρμογή τους σταδιακά και μονόδρομα σε καταστροφή. Με δυο λόγια, γη, νερό, δάση, θάλασσα, αέρας όπως και οι υπόλοιπες, πλην της μεταλλίας, δραστηριότητες γίνονται ολοκαύτωμα στο βωμό ενός τεράστιου κλοπιμαίου κέρδους μιας τριτοκοσμικής εταιρείας, με πρόσχημα μερικές πρόσκαιρες, κακοαμοιβόμενες και υποκείμενες σε τεράστους κινδύνους υγείας θέσεις εργασίας και με το ελληνικό κράτος να μένει στο τέλος με ένα παθητικό…μνημονιακών διαστάσεων.
ούτε το μέλλον της Χαλκιδικής… Η Eldorado των φτηνών εξορύξεων είναι λοιπόν μέσα στην τρελή χαρά γιατί οι (δήθεν) περιβαλλοντικοί όροι την επιβάλλουν να προστατέψει μόνο…τον εαυτό της και τα τρελά κέρδη της (μαζί με τα αντίστοιχα του εθνικού εργολάβου, εννοείται). Με τους όρους λοιπόν που επιχειρείται να γίνει η εκμετάλλευση, η Χαλκιδική -όταν μετά από μερικά χρόνια θα έχουν φύγει οι χρυσοθήρες- θα είναι ο κρανίου τόπος και ο προορισμός προς αποφυγή, χωρίς δάση και νερά αλλά με πολλά τοξικά χημικά στα εδάφη της και στις θάλασσές της. Θα είναι η περιοχή των χαμένων ευκαιριών, της ανεργίας και της μεγάλης φυγής αφού το ρημαγμένο περιβάλλον και η έλλειψη φυσικών πόρων δεν θα επιτρέπουν την ανάπτυξη δραστηριοτήτων, παρά μόνο ίσως αυτής της -μάλλον μάταιης- αποκατάστασης της περιβαλλοντικής καταστροφής.
ούτε το νόμο και την τάξη… Είναι χαρακτηριστικό και άκρως σκανδαλιστικό το γεγονός ότι για όλες τις μελλοντικές δραστηριότητες* στην έκταση των εκχωρηθέντων 320.000 (!) στρεμμάτων το ελληνικό κράτος -εκτός από μηδενικά έσοδα- δεν θα έχει και κανένα ουσιαστικό, ούτε καν αδειοδοτικό ρόλο, δηλαδή στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος εκχώρησε στα τυφλά κάθε δικαίωμά του σε ένα ιδιωτικό κράτος εν κράτει. * (Άλλες τρεις τουλάχιστον ανοιχτού τύπου εξορύξεις 100 φορές μεγαλύτερες των Σκουριών προβλέπεται να γίνουν στο μέλλον χωρίς νέα μελέτη για αδειοδότηση). Το ιδιωτικό αυτό κράτος σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία αλλά και με την αρχή που έκανε στους δημόσιους χώρους γύρω από τις Σκουριές -π.χ. με τους κουκουλοφόρους σεκιουριτάδες και τα συρματοπλέγματα- έχει πρόθεση να εξελιχτεί σε παρακράτος της Χαλκιδικής -μέσα στο ίδιο το ελληνικό κράτος- όπου θα ασκεί πραγματική διοίκηση και θα ενεργεί ετσιθελικά και κατά το δοκούν αποκλειστικά για το δικό του και μόνο άνομο συμφέρον – και προσοχή, όχι μόνο στα εργοτάξιά του αλλά και σε όλο τον περιβάλλοντα δημόσιο χώρο. Πρώτο παράδειγμα η παράνομη αποψίλωση δάσους από τους χρυσοθήρες, χωρίς άδεια και έξω από τα όρια που προέβλεπε η έγκριση, με παράνομη διακίνηση της ξυλείας και όλα αυτά χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός κρατικού λειτουργού ή εισαγγελέα. Άρα ο νόμος και η τάξη διασαλεύτηκαν ήδη στις Σκουριές από μεριάς όμως των χρυσοθήρων/καταπατητών που επιπλέον, παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους απαγορεύουν ετσιθελικά την πρόσβαση πολιτών σε δημόσιο χώρο κάτι που -θέλοντας και μη- θυμίζει πρακτική χρυσής αυγής, σημείο των καιρών. Οι ένστολες δυνάμεις του ελληνικού κράτους συνεπικουρούν τους λαθραίους χρυσοθήρες σε αυτή τους την προσπάθεια χωρίς να επικαλούνται κανένα νόμο του ελληνικού κράτους που να απαγορεύει τη είσοδο πολιτών σε δημόσιο δασικό χώρο ή έστω μια εισαγγελική εντολή για κάποιον άλλο λόγο. Άρα και το ελληνικό κράτος παρανομεί παίρνοντας ή δίνοντας παράδειγμα -δεν έχει σημασία- σε παράνομους και λαθραίους χρυσοθήρες, αποδεικνύοντας όμως ότι οι δυο τους έχουν γίνει κοινώς «κώλος και βρακί». Και όλα αυτά για αρχή, γιατί τα σημαντικά δεν άρχισαν ακόμα, δηλαδή ούτε καν η εξόρυξη χρυσού.
ούτε την εργασία… Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τεράστια πλειοψηφία του κινήματος ενάντια στα νέα μεταλλεία χρυσού ποτέ δεν έβαλε θέμα διακοπής των σημερινών θέσεων εργασίας. Το κίνημα αντίθετα βάζει θέμα παράλληλων εργασιών προστασίας του περιβάλλοντος που -αν χρειαστεί- να συνεχίσουν για όσο χρόνο απαιτηθεί απασχολώντας τους ήδη ή και άλλους εργαζόμενους. Αντίθετα θέμα διακοπής των εργασιών συνολικά έβαλε πρώτη η εταιρεία σαν «μηδενική λύση» για να εκβιάσει όλο το πακέτο σύμφωνα με τους όρους της -και που το πήρε (σιγά να μη δεν τόπαιρνε!) από το ελληνικό κράτος. Να επισημάνουμε ότι η σχέση κερδών προς μισθολογικό κόστος που προβλέπει η εταιρεία είναι υπερ-τριτοκοσμική. Αν το ελληνικό κράτος ήθελε πραγματικά να δημιουργήσει και να προστατέψει θέσεις εργασίας τότε θάπρεπε πολύ απλά να έχει κάνει κάποιες ενέργειες. Πρώτον να μην απαξίωνε όλες τις άλλες δραστηριότητες στην περιοχή στο παρελθόν προς χάριν της σύγχρονης φαραωνικής και καταστρεπτικής μεταλλίας χρυσού που λαθραία τη συσχέτισε με την…αρχαία μεταλλία της σκαπάνης. Όλο και κάποιες παραπάνω δουλιές θα υπήρχαν σήμερα στη περιοχή. Δεύτερον θα μπορούσε να απαιτήσει δικαίωμα συμμετοχής στη δραστηριότητα με όρους άμεσου δημόσιου οφέλους και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας, π.χ. πιο ήπια δραστηριότητα και σε μεγαλύτερο βαθος χρόνου. Αυτό θα επέτρεπε αφενός πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας -και για λόγους περιβαλλοντικής αποκατάστασης που σήμερα είναι αμελητέες- και αφετέρου -και σημαντικότερο- συμβατότητα με άλλες δραστηριότητες που απαιτούν υγιές περιβάλλον και που ο αφανισμός τους θα αποδεκατίσει πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας από όσες θα δημιουργήσει η μεταλλία. Δεν έκανε λοιπόν τίποτα από όλα αυτά το ελληνικό κράτος, αντίθετα προτίμησε να παράσχει το μέγιστο λαθραίο κέρδος στους χρυσοθήρες. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι διαφημιζόμενες μελλοντικές θέσεις εργασίας είναι το μοναδικό λαμπερό περιτύλιγμα μιας χρυσής κόλασης που περιμένει τη Χαλκιδική. Οι εργαζόμενοι και οι υποψήφιοι εργαζόμενοι στην εταιρεία έχουν κάθε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να σταθμίσουν την κατάσταση και να αποφασίσουν αν είναι με τη μεριά της εργασίας ή της εργοδοσίας.
Συμπέρασμα: Με την οικονομική και περιβαλλοντική λαθροχειρία που «στήθηκε» από ελληνικό κράτος και εταιρεία, η δραστηριότητα εξόρυξης και μεταλλουργίας χρυσού είναι μια δραστηριότητα καθολικά ζημιογόνα για τη Χαλκιδική και για όλη τη χώρα και για το λόγο αυτό ΔΕΝ είναι επένδυση.
Άρα: το ελληνικό κράτος προστατεύει στις Σκουριές ό,τι ακριβώς προστατεύει και σε όλη τη χώρα: την αρπαχτή, τη διαπλοκή, την απάτη, τη φαυλότητα, τα σκάνδαλα, το λαθραίο κέρδος, τα «μαζι-φαγωμένα», την εξαθλίωση των πολλών – τη χλιδή των λίγων, την εκποίηση της περιουσίας του, την υποανάπτυξη της χώρας, το περιβαλλοντικό έγκλημα, συμφέροντα ξένα προς το ίδιο και τους πολίτες του, τελικά την παραβατικότητα αν και μερικές φορές το ίδιο την καμουφλάρει με μανδύα νομιμότητας. Το ελληνικό κράτος προστατεύει στις Σκουριές την αποκλειστική ιδιωτικοποίηση του κέρδους με την ταυτόχρονη αποκλειστική κοινωνικοποίηση της ζημίας σαν το κατ’ εξοχήν εργαλείο για να αλλάζει χέρια ο παραγόμενος πλούτος, ώστε οι ΛΙΓΟΙ -οι διαπλεκόμενοι και εκλεκτοί του- να γίνονται (από πλούσιοι) πλουσιότεροι και οι ΠΟΛΛΟΙ -τα υποζύγια του καθημερινού μόχθου- να γινόμαστε (από φτωχοί) φτωχότεροι. Ποτέ δεν πέρασε από το «μυαλό» αυτού του κράτους-απατεώνα ότι το κέρδος θα μπορούσε να είναι περισσότερο κοινωνικό και η ζημία λιγότερη. ΑΥΤΟΙ οι ΛΙΓΟΙ τελικά αμφισβητούν ακόμα και το δικαίωμα που έχουμε ΕΜΕΙΣ οι ΠΟΛΛΟΙ να υπάρχουμε, όχι μόνο ανθρωπιστικά αλλά και βιολογικά. Και ακόμα χειρότερα, το ελληνικό κράτος και οι αυλικοί του γίνονται σήμερα ηθικοί αυτουργοί στο βιασμό και τον αφανισμό ενός τόπου και ενός λαού όχι μόνο από τις δυο ανάλγητες τρόικες (εξωτερικού και εσωτερικού) αλλά, στη Χαλκιδική, και από τους αδίστακτους χρυσοθήρες. Η διαφορά είναι ότι οι δυο τρόικες βιάζουν για να ολοκληρώσουν στο πειραματόζωο το πείραμα εξαθλίωσης που το οδηγεί στον τρίτο κόσμο, ενώ οι χρυσοθήρες βιάζουν γιατί αυτό έμαθαν να κάνουν τόσα χρόνια στον εξαθλιωμένο τρίτο κόσμο. Γι’ αυτό και το δίλημμα των Σκουριών ταυτίζεται με το δίλημμα όλης της χώρας: ΕΜΕΙΣ ή ΑΥΤΟΙ;
Κράτος απορριπτέο
Και επειδή αυτή η διαστροφή του ελληνικού κράτους να υπερασπίζεται αλλότρια συμφέροντα που στρέφονται εναντίον του ίδιου και εναντίον των πολιτών του είναι σχιζοφρενική, καταστροφική και αποκρουστική, αυτό το κράτος είναι ξένο προς τους πολίτες του και γι’ αυτό πρέπει να αλλάξει σε ορθολογικό, δημιουργικό και αλληλέγγυο κράτος των πολιτών. Πρέπει από κράτος της μιας τάξης των λίγων -που οι προσαυξήσεις τους εν μέσω κρίσης προέρχονται από τις περικοπές στους πολλούς- να αλλάξει σε κράτος κοινωνικά δίκαιης κατανομής των βαρών. Πρέπει από κράτος της περιβαλλοντικής ασυδοσίας και της αλόγιστης εκχώρησης φυσικών πόρων να αλλάξει σε κράτος αειφορίας και πρόνοιας για τις επερχόμενες γενιές του. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με ευχές από τον καναπέ και με αποδοχή της κοινωνικής καταβαράθρωσης όπως προτείνουν οι σημερινοί μνημονιακοί διαχειριστές του κράτους, αλλά μόνο με Αντίσταση, Ανατροπή και Αναδημιουργία από τους ίδιους τους πολίτες. Και φυσικά τις τωρινές επιλογές του φαύλου αυτού κράτους δεν μπορεί να τις υπερασπιστεί για κανένα λόγο, κανένας δικαστής, όσο ψηλά και να βρίσκεται, για τον επιπλέον λόγο ότι και ο ίδιος είναι θύμα του ίδιου κράτους. Ίδωμεν…
Υ.Γ.1: Η ανάπτυξη της περιοχής. Πέρα από τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς για την εν λόγω δραστηριότητα δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι η περιοχή όπως και όλη η χώρα χρειάζονται ανόρθωση και ανάπτυξη, όχι όμως την οποιαδήποτε σαν την επιχειρούμενη εδώ ή στις σχεδιαζόμενες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες κλπ. Η ακύρωση της εν λόγω δήθεν «επένδυσης» -που είναι εθνικά επιτακτική για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω- δεν ανοίγει αυτόματα τους κρουνούς της ανάπτυξης, απλά βάζει φρένο σε μια διαδικασία υπο-ανάπτυξης. Το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον όπως και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας (τεχνητές και φυσικές) θα παίξουν τον καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια ανόρθωσης, του ορυκτού πλούτου μη εξαιρουμένου. Το εάν και πως η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου θα μπορέσει να γίνει με όρους αειφορίας, δημοσίου οφέλους, κοινωνικής αξιοπρέπειας και σε αγαστή σύμπλευση με άλλες αναπτυξιακές δραστηριότητες, ή αλλιώς να μη γίνει καθόλου, είναι ένα μεγάλο θέμα που πρέπει να αποτελέσει άμεσα αντικείμενο έρευνας και συζήτησης στην περιοχή αλλά και γενικότερα. Την πρωτοβουλία δεν μπορεί παρά να την έχουν οι δυνάμεις εκείνες που συμφωνούν ως ένα βαθμό με το πνεύμα που διατυπώθηκε εδώ και που προσβλέπουν σε ρόλο ευθύνης για τη χώρα.
Υ.Γ.2: Οι δορυφόροι του παρακράτους. Το πολυδιάστατο αυτό σκάνδαλο -όπως και το οποιοδήποτε άλλο σκάνδαλο- δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί με όρους πολιτικούς -και μόνο- και για την απονομή δικαιοσύνης αλλά και για να μην ξεχνιόμαστε πως φτάσαμε στο σημερινό χάλι. Όμως ο βούρκος, η δυσωδία και το πολύ χρήμα που τριγυρίζουν την υπόθεση, δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για να τσαλαβουτούν «γουρουνάκια» που θέλουν να μεγαλώσουν και να παχύνουν με όρους ασφαλίτικους και χαφιεδίστικους, ακόμα και μέσα στις τοπικές κοινωνίες, κάνοντάς τα πλακάκια με το ελληνικό κράτος της συμφοράς και το εκκολαπτόμενο παρακράτος Eldorado/Μπόμπολα/Πάχτα. Βλέπε «Πολίτες Αριστοτέλη» και λοιποί δορυφόροι. Γι’ αυτό οι τύποι αυτοί πρέπει να προσέχουν όταν ζητούν «προστασία» από το ελληνικό κράτος γιατί μπορεί αύριο το σάπιο αυτό κράτος να έχει αλλάξει σε υγιές και το παρακράτος των Σκουριών (μαζί με τον πλούτο του) να έχουν εθνικοποιηθεί…
Υ.Γ.3: Οι ένστολοι των Σκουριών. Το πιο πιθανό είναι την επόμενη φορά που θα καταφθάσουν στις Σκουριές οι ένστολες δυνάμεις καταστολής του ελληνικού κράτους, να αναγκαστούν να πιάσουν δουλειά με ακόμα παραπάνω πετσοκομμένους μισθούς, ελπίζουμε πως όχι, όπως και για κάθε εργαζόμενο. Με τη διαφορά όμως ότι η εργασία τους -όπως και να το κάνουμε- είναι ιδιόρρυθμη. Στρέφονται εναντίον των φυσικών τους συμμάχων και εναντίον των ίδιων τους των εαυτών. Ελπίζουμε κάποιοι από αυτούς να έχουν ρίξει μια ματιά στην περέμβασή μας αυτή και να είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό που τους βάζει το ελληνικό κράτος να «υπερασπίζονται» αναίτια είναι μια από τις αιτίες που τους πετσοκόπηκαν ξανά οι πετσοκομμένοι μισθοί τους…
Αναρτήθηκε από Ενεργοί Πολίτες Δημοτικής Ενότητας Αρναίας
Μια καινούρια έννοια : το «οικολογικό χρέος»
Ολοι γνωρίζουμε τι είναι το χρέος των χωρών του τρίτου κόσμου, πρόκειται για ένα οικονομικό χρέος. Δεν γνωρίζουμε όμως όλοι τι είναι το «οικολογικό χρέος», μια καινούρια έννοια, που δημιουργήθηκε από μη κυβερνητικούς οργανισμούς της Λατινικής Αμερικής, στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Στην τρέχουσα έννοια του, όπως χρησιμοποιείται από τους νοτιοαμερικάνους ακτιβιστές, το οικολογικό χρέος είναι ένα χρέος που οφείλουν οι βιομηχανικές χώρες του Βορά στις χώρες του τρίτου κόσμου, παλιές αποικίες των βιομηχανικών χωρών. Οφείλεται στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προκάλεσε (και προκαλεί ακόμη) η εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων από τις χώρες του Βορά, καθώς και η «εισαγωγή» περιβαλλοντικών επιπτώσεων (απόβλητα που εναποτίθενται στο έδαφος τους, κλπ.). Η οργάνωση «Acciòn Ecològica» ορίζει το οικολογικό χρέος ως «την ευθύνη των βιομηχανικών χωρών για τη σταδιακή καταστροφή του πλανήτη που προκαλείται από τα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης που ακολουθούν».
Σύμφωνα με μια ευρείας αποδοχής άποψη, μπορεί να πρόκειται για το οικολογικό χρέος που έχει προκληθεί από οποιαδήποτε χώρα «Α», μέσα από τον τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης της, σε άλλες χώρες ή σε άλλους χώρους εκτός της δικής της επικράτειας.
Μπορεί ακόμη να πρόκειται για την εκμετάλλευση ή τη χρήση των οικοσυστημάτων, που γίνεται από μια χώρα «Α», εις βάρος των ισότιμων δικαιωμάτων άλλων χωρών ή άλλων ατόμων πάνω σε αυτά τα ίδια οικοσυστήματα. Με την έννοια αυτή, η «αιτία» του χρέους είναι η χώρα «Α» (συνήθως πρόκειται για μια βιομηχανική χώρα) και το «θύμα» (ο «πιστωτής») είναι ό ίδιος ο πλανήτης. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, το οικολογικό χρέος μπορεί να πάρει τη μορφή ενός χρέους του πληθυσμού ολόκληρης της γης, απέναντί στις μελλοντικές γενιές, εξ αιτίας της υπέρμετρης εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, που οδηγεί στην εμφάνιση πλανητικών περιβαλλοντικών κινδύνων.
Παραδείγματα οικολογικού χρέους που έχει δημιουργηθεί από τις βιομηχανικές χώρες
Το πρόβλημα των κλιματικών αλλαγών μπορεί να θεωρηθεί ένα οικολογικό χρέος όλων των προαναφερόμενων μορφών. Αυτό το πρόβλημα, στην πράξη, οφείλεται κυρίως στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, που προκαλούν περιβαλλοντική υποβάθμιση και εκμεταλλεύονται στο έπακρο την ικανότητα απορρόφησης του CO2 από την ατμόσφαιρα. Προκύπτει ένα «ιστορικό χρέος άνθρακα», ανάμεσα στις διάφορες χώρες, που οφείλεται στις εκπομπές που έχουν συσσωρευτεί στο παρελθόν και ένα «χρέος άνθρακα» που οφείλεται από όλους εμάς στις μελλοντικές γενιές. Μελέτες που έχουν γίνει από το Κέντρο Βιώσιμης Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Ghent, στο Βέλγιο, υπολογίζουν σε 58 δισεκατομμύρια € το χρέος άνθρακα που έχει συσσωρεύσει και οφείλει το Βέλγιο, ανάμεσα στα 1900 και το 2003. Ακολουθώντας την ίδια μεθοδολογία, μπορεί κανείς να υπολογίσει το χρέος άλλων βιομηχανικών χωρών. Οι ερευνητές του Κέντρου αυτού έφτασαν στο συμπέρασμα ότι ορισμένες χώρες δεν έχουν συσσωρεύσει χρέος άνθρακα, αλλά, αντίθετα, διαθέτουν μια «πίστωση άνθρακα», δηλαδή ένα περιθώριο εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Η «πίστωση» αυτή υπολογίστηκε για την περίοδο 1950-2000, για διάφορες χώρες και σύμφωνα με τους υπολογισμούς, η Ινδία διαθέτει μια πίστωση 726 δισεκατομμύρια €, ενώ το Κονγκό 38 δισεκατομμύρια.
Ένα ακόμη παράδειγμα οικολογικού χρέους ανάμεσα σε δύο χώρες είναι αυτό που δημιουργήθηκε από την χρήση φυσικών πόρων (όπως το πετρέλαιο, τα ορυκτά, οι δασικοί, θαλάσσιοι και γενετικοί πόροι, κλπ), με στόχο την εξαγωγή τους, πρακτική που θέτει σε κίνδυνο τις αναπτυξιακές δυνατότητες των ντόπιων πληθυσμών. Οι ανταλλαγές αυτές είναι άνισες από οικολογική σκοπιά, με δεδομένο ότι τα αγαθά αυτά εξάγονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις που προκαλεί η εκμετάλλευση τους, θέτοντας σε κίνδυνο την διατροφική ασφάλεια και πολιτιστική κυριαρχία των τοπικών και εθνικών κοινοτήτων.2 Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα παρατίθεται από την οργάνωση «Accion Ecologica»: στον Ισημερινό, η επιχείρηση Texaco έχει αντλήσει, εδώ και 20 χρόνια, περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο βαρέλια πετρελαίου. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, με τις δραστηριότητες της, προκάλεσε την αποδάσωση ενός εκατομμυρίου εκταρίων του υγρού τροπικού δάσους, προκάλεσε διαρροές αργού πετρελαίου και ρυπογόνων πετρελαϊκών καταλοίπων στους ποταμούς του Αμαζονίου, έκαψε εξαιρετικά μεγάλες ποσότητες αερίων και κατασκεύασε περισσότερα από 600 κέντρα ταφής τοξικών αποβλήτων.
Σύντομη ιστορική αναφορά στην έννοια του οικολογικού χρέους
Το Ινστιτούτο πολιτικής οικολογίας της Χιλής, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, περιγράφοντας τους καρκίνους του δέρματος που προκαλούνται από την «τρύπα του όζοντος», κατηγόρησε τις πλούσιες χώρες για την παραγωγή των CFC, των αερίων που είναι υπεύθυνα για την «τρύπα του όζοντος». Η έννοια χρησιμοποιήθηκε, κατά κύριο λόγο, κατά τη διάρκεια δράσεων ευαισθητοποίησης για το πλατύ κοινό.
Το 1992, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, κατά τη διάρκεια της Συνδιάσκεψης για τη Γη, ομάδες οικολόγων υιοθέτησαν ένα κείμενο αναφοράς, όπου συνδέουν το εξωτερικό χρέος των χωρών του Νότου προς τις χώρες του Βορά, με το οικολογικό χρέος, το οποίο οφείλεται από τους πολίτες και τις επιχειρήσεις των πλούσιων χωρών προς τους κατοίκους των φτωχών χωρών. Το 1999, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στην Νότια Αφρική, ξεκίνησε η διεθνής καμπάνια για την αναγνώριση και διεκδίκηση του οικολογικού χρέους. Ένα χρόνο αργότερα, το 2000, μη κυβερνητικές οργανώσεις από τις χώρες του Νότου, συγκεντρώθηκαν και σχημάτισαν τη «Συμμαχία των λαών του Νότου πιστωτών του οικολογικού χρέους» (SPEDCA – Southern People Ecological Debt Creditors Alliance). Οι στόχοι του SPEDCA είναι τριών ειδών: στοχεύει κατ’αρχήν να επιτύχει τη διεθνή αναγνώριση του οικολογικού χρέους, τόσο ιστορικού όσο και σύγχρονου. Συγχρόνως, ζητάει να αναγνωριστεί ότι το εξωτερικό χρέος είναι παράνομο, όπως «αποδεικνύει η έννοια του οικολογικού χρέους». Τέλος, προωθεί μια σειρά διεκδικήσεων που στόχο έχουν την επανόρθωση του ιστορικού οικολογικού χρέους και τη διακοπή συσσώρευσης νέου οικολογικού χρέους στο μέλλον.
Σε θεσμικό επίπεδο, η έννοια του οικολογικού χρέους εμφανίζεται πλέον στα επίσημα κείμενα. Στο πρώτο Ομοσπονδιακό Σχέδιο για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη του Βελγίου, γίνεται ξεκάθαρη αναφορά, με τη δήλωση ότι το Βέλγιο έχει σκοπό να μελετήσει την έννοια του οικολογικού χρέους και τις πρακτικές προοπτικές εφαρμογής του στις πολιτικές της διεθνούς συνεργασίας.
Έως σήμερα, μόνο ένας μικρός αριθμός επιστημονικών άρθρων έχει δημοσιευτεί πάνω σ’αυτό το θέμα. Φαίνεται ότι είναι γενικά κατανοητό το τι είναι το οικολογικό χρέος, αλλά δεν υπάρχει ένας ορισμός που να γίνεται αποδεκτός από όλους. Επί πλέον, δεν υπάρχει μια καθορισμένη μεθοδολογία για τον υπολογισμό του οικολογικού χρέους, είτε σε φυσικούς, είτε σε οικονομικούς όρους. Μια ακόμη απόδειξη για το γεγονός ότι η έννοια αυτή βρίσκεται ακόμη σε φάση ανάπτυξης είναι το ότι η συζήτηση γύρω από το σε τι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί η έννοια αυτή είναι πολύ περιορισμένη. Ζητείται κατ’αρχήν, η «αναγνώριση της ύπαρξης του οικολογικού χρέους», η «αποζημίωση των θυμάτων και η επανόρθωση των επιπτώσεων του οικολογικού χρέους που έχει συσσωρευτεί στο παρελθόν», η «πρόληψη νέας συσσώρευσης οικολογικού χρέους στο μέλλον», όλα αυτά, μέσα από την αναδιάρθρωση και αλλαγή των τρόπων παραγωγής και κατανάλωσης στις βιομηχανικές χώρες.
Προώθηση περιβαλλοντικά και κοινωνικά βιώσιμων πολιτικών
Την πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται η έννοια του οικολογικού χρέους δεν μπορεί κανείς να την αρνηθεί. Υπάρχουν ήδη άφθονες και καλά τεκμηριωμένες μελέτες σχετικά με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προκαλούνται από τις δραστηριότητες των βιομηχανικών χωρών σε άλλες χώρες ή στα πλανητικά οικοσυστήματα, επιπτώσεις είτε από παρελθούσες είτε από τωρινές δραστηριότητες. Πέρα από αυτό, αυτή η έννοια εμπεριέχει χαρακτηριστικά που μπορούν δυνητικά να την μετασχηματίσουν σε ένα ισχυρό εργαλείο για να τεθεί σε νέα βάση η συζήτηση για τις σχέσεις ανάμεσα στο Βορά και στο Νότο και για να γίνει κριτική ανάλυση των σύγχρονων πολιτικών για τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Τα αποτελέσματα της έρευνας της ομάδας του Πανεπιστημίου του Ghent καταδεικνύουν μια σειρά από συνέπειες για τις περιβαλλοντικές πολιτικές.1 Η αναφορά του οικολογικού χρέους στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις έργων και δραστηριοτήτων μπορεί να οδηγήσει στην εφαρμογή πολιτικών εκτίμησης της «ιστορικής» ευθύνης. Η αναφορά του στη «χρήση οικολογικών πόρων σε βάρος των ισότιμων δικαιωμάτων των άλλων» μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές πρόληψης μελλοντικής συσσώρευσης χρέους. Το θέμα του κλίματος και οι ενεργειακές πολιτικές είναι αντικείμενα όπου μπορεί εύκολα να υιοθετηθεί μια προσέγγιση σχετική με το «ιστορικό» οικολογικό χρέος. Το οικολογικό χρέος μπορεί ακόμη να γίνει ένα επιπλέον επιχείρημα κατά τις συζητήσεις σχετικά με την ακύρωση του εξωτερικού οικονομικού χρέους.
Μια πολιτική συνεργασίας για την ανάπτυξη μπορεί να προσδιορίσει περιπτώσεις συσσώρευσης ενός οικολογικού χρέους, στις συνεργαζόμενες χώρες και να προωθήσει την εφαρμογή προγραμμάτων που θα μπορούσαν να σταματήσουν αυτή τη συσσώρευση. Οι πολιτικές του διεθνούς εμπορίου θα μπορούσαν να αναμορφωθούν έτσι ώστε να αποφευχθούν οι άνισες, σε οικολογικούς όρους, ανταλλαγές ανάμεσα στις χώρες.
Ακόμη και στην περίπτωση όπου δεν είναι δυνατό, αυτή τη στιγμή, να υπολογιστεί επακριβώς το οικολογικό χρέος, θα ήταν σημαντικό να προσδιοριστούν οι επιπτώσεις των πολιτικών των βιομηχανικών χωρών έξω από τα σύνορα τους και να επιδιωχθεί ο περιορισμός των επιπτώσεων αυτών. Αυτή η οπτική θα έπρεπε να ενσωματωθεί σε κάθε πολιτική βιώσιμης ανάπτυξης, ακόμη και αν δεν γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στο οικολογικό χρέος. Το να αγνοεί κανείς αυτή τη διάσταση και να επικεντρώνεται αποκλειστικά σε ζητήματα βιώσιμης ανάπτυξης στο εσωτερικό της Ευρώπης, δίνει την εντύπωση ότι «όλα πάνε καλά», ενώ οι εξωτερικές επιπτώσεις του τρόπου που παράγουμε και καταναλώνουμε μεταφέρονται σε άλλες χώρες και στις μελλοντικές γενιές. Με την έννοια αυτή, η μεθοδολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από το οικολογικό χρέος μπορεί να γίνει ένα εργαλείο για να διευρυνθεί η συζήτηση γύρω από το τι πραγματικά σημαίνει η βιώσιμη ανάπτυξη.
Μια αποτίμηση του οικολογικού χρέους σε οικονομικούς όρους
Κάποιοι μη κυβερνητικοί οργανισμοί και ορισμένοι οικονομολόγοι θεωρούν το οικολογικό χρέος ως οικονομική έννοια και στοχεύουν στην αποτίμηση του με οικονομικούς όρους. Όσοι αντιδρούν στην προσέγγιση αυτή, από τον οικολογικό χώρο, αντιτείνουν ότι η προσέγγιση αυτή ισοδυναμεί με την απόδοση μιας τιμής στη φύση και στο δικαίωμα στη ρύπανση. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης απαντούν ότι οι υπολογισμοί σε οικονομικούς όρους εξασκούν μεγάλη επιρροή σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις και στην κοινή γνώμη. Πρόκειται για τη γλώσσα που καταλαβαίνουν καλύτερα οι χώρες του Βορά. Η οικονομική αποτίμηση του οικολογικού χρέους μπορεί λοιπόν να χρησιμοποιηθεί κατά τις διαπραγματεύσεις σχετικά με το οικονομικό χρέος του τρίτου κόσμου, ως επιχείρημα για την κατάργηση του. Μπορεί ακόμη να αξιοποιηθεί για να ληφθούν υπόψη «οι εξωτερικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις» κάθε είδους παραγωγής (βιομηχανικής, γεωργικής, κλπ.), με στόχο να προωθηθούν πολιτικές βιώσιμης ανάπτυξης για να προληφθεί μια αύξηση του οικολογικού χρέους στο μέλλον.
Παρόλο που η οικονομική προσέγγιση μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο, θεωρούμε ότι το οικολογικό χρέος δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στην οικονομική του διάσταση. Και αυτό γιατί αγγίζει ζητήματα πολιτικής και το να το λάβουμε υπόψη μας απαιτεί, πρωταρχικά, μια πραγματική αλλαγή στον τρόπο ανάπτυξης.
Η ευθύνη μας για το οικολογικό χρέος των ευρωπαϊκών χωρών – δίκτυο ENRED
Η έννοια του οικολογικού χρέους σχετίζεται με το πρόβλημα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης στο σύνολο του πλανήτη και, συγχρόνως, με το ζήτημα της φτώχειας σε διεθνές επίπεδο. Τα άτομα και οι μη κυβερνητικοί οργανισμοί, που προωθούν την έννοια αυτή, επισημαίνουν ότι το χάσμα
ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει δομηθεί πάνω στο οικολογικό χρέος των αποικιοκρατικών χωρών, χρέος που οι πιο φτωχοί πληθυσμοί καλούνται πλέον υποχρεωτικά να πληρώσουν. Εάν προωθείται η έννοια του οικολογικού χρέους, αυτό γίνεται κυρίως, για να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες των χωρών του βορά στην έννοια της υπευθυνότητας τους, αυτοί που είναι οι μεγαλύτεροι καταναλωτές φυσικών πόρων.
Ένα ευρωπαϊκό δίκτυο, που στοχεύει στην αναγνώριση του οικολογικού χρέους και συγκεντρώνει μη κυβερνητικούς οργανισμούς από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, το ENRED (European Network on Recongition of Ecological Debt), ιδρύθηκε κατά τη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, στο Παρίσι, τον Νοέμβριο 2003. Πρόκειται για ένα δίκτυο ανοιχτό, ανεξάρτητο από κόμματα και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Το δίκτυο αυτό στοχεύει να συνεισφέρει στην αναγνώριση του οικολογικού χρέους που εμείς, οι ευρωπαϊκές χώρες, έχουμε συνάψει με τις χώρες του Νότου. Στοχεύει ακόμη στο να προωθήσει στρατηγικές πρόληψης μιας μελλοντικής συσσώρευσης οικολογικού χρέους.
Η δράση του, συγκεκριμένα, στοχεύει, από τη μια στην ευαισθητοποίηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού, του οποίου ο τρόπος ζωής είναι ο κύριος υπεύθυνος του οικολογικού χρέους. Από την άλλη, το δίκτυο θέλει να πιέσει τους πολιτικούς υπεύθυνους και άλλους παράγοντες που κατέχουν θέσεις κλειδιά (διεθνείς οργανισμούς, πολυεθνικές επιχειρήσεις,…) έτσι ώστε να εφαρμόσουν πολιτικές μείωσης αυτού του χρέους. Για να γίνει αυτό, το ENRED οργανώνει και υποστηρίζει καμπάνιες και δράσεις σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Το ENRED οργάνωσε και συμμετείχε σε διάφορες συναντήσεις, που στόχο είχαν να γνωστοποιήσουν την έννοια του οικολογικού χρέους στην ευρωπαϊκή κοινωνία:
• τον Απρίλιο 2004, στην Ιταλία, σεμινάριο με θέμα «Να καταργηθεί το χρέος για μια δίκαιη οικονομία»
• τον Μάιο 2004, στο Βέλγιο, σεμινάριο με θέμα «Η έννοια του οικολογικού χρέους: η σημασία του και οι δυνατότητες εφαρμογής του στη διεθνή πολιτική»
• τον Οκτώβριο 2005, στο 3ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, στο Λονδίνο, σεμινάριο με θέμα «Περιβαλλοντική Δικαιοσύνη, Οικολογικό Χρέος και Βιώσιμη Ανάπτυξη».
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχουν πολλοί οργανισμοί και ομάδες που οργανώνουν προγράμματα διαλόγου και δράσης γύρω από το οικολογικό χρέος. Οι «Φίλοι της Γης» στη Σκωτία, οργάνωσαν, τον Σεπτέμβριο 2001, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για το οικολογικό χρέος, που χρηματοδοτήθηκε από την τοπική Διεύθυνση Διεθνούς Ανάπτυξης. Αυτό το πρόγραμμα στοχεύει να προωθήσει την δημόσια συζήτηση γύρω από την έννοια του οικολογικού χρέους στη Σκωτία, μέσα από εκπαιδευτικά σεμινάρια που απευθύνονται σε ομάδες της τοπικής κοινωνίας. Στοχεύει ακόμη να διερευνήσει στρατηγικές για την αποκατάσταση και επιστροφή του οικολογικού χρέους των ευρωπαϊκών χωρών. Οι Φίλοι της Γης δημιούργησαν εκπαιδευτικά εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από εκπαιδευτικούς για να ευαισθητοποιήσουν πάνω στην έννοια αυτή. Το υλικό αυτό είναι προσβάσιμο στην ιστοσελίδα της οργάνωσης.4
Συνειδητοποίηση από την κοινωνία των πολιτών
Για να εκπληρώσει το ρόλο του η έννοια του οικολογικού χρέους, σχετικά με την εφαρμογή πολιτικών βιώσιμων από περιβαλλοντική και κοινωνική σκοπιά, θα πρέπει να ενθαρρυνθεί η συνειδητοποίηση του κοινού για την κοινή μας ευθύνη για το πλανητικό περιβάλλον. Μας χρειάζεται η συνειδητοποίηση αυτή από τους πολιτικούς και την κοινωνία των πολιτών, στο σύνολο της. Χρειάζονται δράσεις πίεσης, σε διάφορα επίπεδα λήψης αποφάσεων, μια βαθύτερη επιστημονική έρευνα, η ανάπτυξη δικτύων της κοινωνίας των πολιτών ανάμεσα στο Βορά και το Νότο.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Paredis E. et al., 2004, Elaboration of the concept of ecological debt, VLIR-BVO project 2003, Final report, Centre for Sustainable Development (CDO) – Ghent University, Belgium (έρευνα διαθέσιμη στην ιστοσελίδα του Κέντρου για την Βιώσιμη Ανάπτυξη του Πανεπιστημίου του Gand): http://cdonet.rug.ac.be/onderzoek/ecological_debt/)
Bourinet S., 2004, « Faire reconnaître la dette écologique des pays du Nord envers les pays du Sud » (Κείμενο θερινού Πανεπιστημίου του CRID, Angers, Βέλγιο, 10 Ιουλίου 2004 – κείμενο διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του CADTM-France [Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του τρίτου κόσμου] – france@cadtm.org )
Περισσότερες πληροφορίες παρέχει η ιστοσελίδα του ENRED στη διεύθυνση : http://www.enredeurope.org
Περισσότερες πληροφορίες παρέχει η ιστοσελίδα των «Φίλων της Γης» στη Σκωτία : http://www.foe-scotland.org.uk/
Γιολάντα Ζιάκα
ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ 
Σχολιάστε