Guardian: Και γιατί να μην αναβιώσουμε την παιδική εργασία;
Με ειρωνικό τρόπο στηλιτεύεται η εργασιακή πολιτική των συμβάσεων μηδενικών ωρών 1911. Ανθρακωρυχείο στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Μία ομάδα από «breaker boys» ποζάρει στο φακό. Η δουλειά αυτών των ανήλικων αγοριών ήταν να διαχωρίζουν με τα χεράκια τους το κάρβουνο από τ’ άλλα υλικά που έφταναν στην επιφάνεια. Εργάζονταν από 14 έως 16 ώρες κάθε μέρα.
Σε ένα καταφανώς ειρωνικό της άρθρο, η βρετανική εφημερίδα Guardian στηλιτεύει την εργασιακή πολιτική των συμβάσεων μηδενικών ωρών (zero-hours contracts) – ένα καθεστώς που έχει επικριθεί επειδή δεν προσφέρει ούτε κανονική εργασία, αλλά ούτε και σταθερό εισόδημα, ενώ είναι σαφώς προς όφελος κι εργοδότη κι όχι του εργαζομένου. Με τον τίτλο «Γιατί να σταματήσουμε τις συμβάσεις μηδενικών ωρών; Ας αναβιώσουμε και την παιδική εργασία», ο τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας Λάρι Έλιοτ σημειώνει πως«είναι κρίμα που ο Καρλ Μαρξ δεν ζει για να σχολιάσει το γεγονός πως το 90% των εργαζομένων της επιχείρησης Sports Direct δουλεύουν υπό καθεστώς εργασιακής σύμβασης μηδενικών ωρών».
Τη περασμένη εβδομάδα η εθνική στατιστική υπηρεσία της Βρετανίας με δημοσίευμα της ανακοίνωσε ότι ο αριθμός των εργαζομένων με zero-hours contracts έχει αυξηθεί κατά 25%, φτάνοντας τα 250.000 άτομα. Οι εργοδότες που απασχολούν υπαλλήλους με τις ευέλικτες «συμβάσεις μηδενικών ωρών» ξεπερνούν πλέον τους 1.000, μεταξύ των οποίων καταστήματα και μεγάλες αλυσίδες λιανικής, ξενοδοχεία, αλλά και δεκάδες ακόμη επιχειρήσεις, κυρίως στο κλάδο της ψυχαγωγίας, της υγείας και της παιδείας. Στη λίστα βρίσκεται ακόμη και το Ανάκτορο του Μπάκιγχαμ!
Αντίστοιχη έρευνα που έδωσε στη δημοσιότητα το βρετανικό Chartered Institute of Personnel and Development (Ινστιτούτο Προσωπικού κι Ανάπτυξης) έδειξε ότι ο πραγματικός αριθμός των εργαζομένων ξεπερνάει το ένα εκατομμύριο, αριθμός που αναλογεί στο 4% του εργατικού δυναμικού της χώρας.
Στις συμβάσεις αυτές ο εργαζόμενος δεν έχει καμία απολύτως γνώση για το πόσες ώρες και ημέρες θα δουλέψει, δεν καλύπτεται από το νόμιμο κατώτερο μισθό και δεν έχει δικαίωμα επιδόματος ασθενείας ή, πολύ περισσότερο, αδείας. Πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάζεται, και το χειρότερο είναι ότι για το υπόλοιπο διάστημα της εβδομάδας είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται σε καθεστώς αναμονής για την περίπτωση που θα επικοινωνήσουν μαζί του (αν δεήσουν να επικοινωνήσουν, ακόμη και τη τελευταία στιγμή ), ζητώντας του να προσέλθει για εργασία.
Όμως, όσο βρίσκεται σε αναμονή δεν έχει δικαίωμα να αναζητήσει άλλη δουλειά, εκτός και αν πάρει το πράσινο φως και την σχετική άδεια από τον εργοδότη του.
«Ο συγγραφέας του Κομμουνιστικού Μανιφέστου θα ειχε επίσης πολλά να πει όσον αφορά στο ότι ένας στους τέσσερις ανθρώπους δουλεύουν υπό καθεστώς τυχαίας εργασίας [χωρίς να ξέρουν πόσο θα εργάζονται για πόσες ώρες την ημέρα]», επισημαίνει ο Ελιοτ, συμπληρώνοντας με περίσσια βιτριολική ειρωνεία πως «ο [υπουργός Επιχειρήσεων] Βινς Κέιμπλ θα μπορούσε να μηχανευτεί κι άλλους τρόπους ώστε να κάνει την εργασιακή αγορά ακόμη πιο «ευέλικτη»: για παράδειγμα, να επαναφέρει το Νόμο για τα Εργοστάσια του 1874, ο οποίος απαγόρευε σε παιδιά κάτω των δέκα ετών να εργάζονται σε αυτά ή τον προηγηθέντα Νόμο του Δεκαώρου του 1847, ο οποίος επέβαλε πως κανένα παιδί δεν θα εργάζεται για παραπάνω από δέκα ώρες την ημέρα. Ή να είναι ακόμη πιο τολμηρός και να ανακοινώσει πως το βρετανικό κοινοβούλιο έκανε λάθος όταν το 1841 ψήφισε να σταματήσει η εργασία σε υπόγειο χώρο για παιδιά κάτω των δέκα ετών».
Το συγκεκριμένο καθεστώς εργασίας πρωτοθεσπίστηκε τη δεκαετία του ’90 για να εξυπηρετήσει κυρίως το λιανεμπόριο και τα εποχικά επαγγέλματα.
10.08.2013
Διονύσης Αλεξόπουλος
ΧΡΕΟΣ, ΕΥΡΩ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Η ιστορία του ΔΝΤ με τη χώρα μας είναι αρκετά παλιά. Ο νόμος Σιούφα του 1992 για το ασφαλιστικό στηρίχτηκε μεταξύ άλλων και σε μια έκθεση του Δ.Ν.Τ.
Οι υπόλοιποι συνήθεις ύποπτοι που αναμείχθηκαν ήταν η τότε ΕΟΚ καθώς φυσικά και οι μισθοφορικές επιτροπές «σοφών» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όπως καταλαβαίνουμε όλοι είκοσι χρόνια μετά οι ίδιοι εγκληματίες με τα ίδια ψέματα και την ίδια κερδοσκοπική βούληση σε όφελος των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών και κάθε κερδοσκόπου επιβάλλουν συρρίκνωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας για να σώσουν δήθεν το ασφαλιστικό σύστημα.
Το ασφαλιστικό της τελευταίας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ δεν διαφέρει σε τίποτα. Αν διαβάσει κάποιος τις εισηγητικές εκθέσεις των δύο νόμων θα καταλάβει, ότι μάλλον πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση. Αυτό όμως μπορεί να εξηγηθεί γιατί πρόκειται για το ίδιο οικονομικό σύστημα, τον μονεταρισμό.
Επί σειρά ετών σε κάθε οικονομική κρίση της χώρας με ελλείμματα και διόγκωση του δημόσιου χρέους οι γύπες ορμάνε στα ασφαλιστικά ταμεία με ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, διαγραφή των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων και απώλεια της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας των ταμείων. Έτσι από τη δεκαετία του 1980, όταν ο Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης ορίστηκε αρμόδιος για τον καθορισμό των συντάξεων όλων των ταμείων, φθάσαμε στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα που κάποιος σύμβουλος επενδύσεων καθορίζει την τύχη της περιουσίας των ταμείων.
Με νόμο του 2007 (κυβέρνηση Καραμανλή) και ένα μήνα πριν δούμε στις τηλεοράσεις μας ουρές κόσμου έξω από αγγλικές και αμερικάνικες τράπεζες να αναζητάει τις καταθέσεις του θεσπίστηκε η υποχρεωτική τοποθέτηση των πλεοναζόντων και η δυνητική των διαθέσιμων κεφαλαίων των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης σε ομόλογα του δημοσίου ακόμα και δομημένα (αυτά που αξιολογούνται κάθε μέρα σαν σκουπίδια). Με το ασφαλιστικό του Παπανδρέου οι ΦΚΑ μπορούν να ιδρύουν ανώνυμες επενδυτικές εταιρίες και εταιρίες διαχείρισης ακινήτων. Μήπως μπαίνουν ιδιώτες στα ακίνητα των ταμείων από την πόρτα του χρηματιστηρίου;
Η κερδοσκοπική αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων υπάρχει απ’ το 1950, όταν με νόμο πρωτοδόθηκε η εξουσία στην Κεντρική Τράπεζα να επενδύει τα αποθεματικά ταμείων στα ομόλογα του δημοσίου με προμήθεια.
Γι’ αυτό το λόγο συνδέεται η κοινωνική ασφάλιση με τα δημοσιονομικά. Όταν τα δημοσιονομικά γκρεμίζονται τότε διαλύεται και η κοινωνική ασφάλιση. Το δημόσιο δεν πληρώνει τα ομόλογα των ταμείων τα οποία αποκτήθηκαν αναγκαστικά με νόμο χωρίς τη σύμπραξη των ταμείων από τα μετρητά των ταμείων. Συνεπώς τα ταμεία δεν έχουν να πληρώσουν τις παροχές υγείας και συντάξεων στους ασφαλισμένους που τις προκαταβάλλουν. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, το σάπιο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο έχει μετατρέψει τα ασφαλιστικά ταμεία σε ταμεία εξυπηρέτησης του χρέους. Μην ξεχνάμε ότι στις μέρες μας το χρέος διογκώθηκε λόγω της απόπειρας διάσωσης των τραπεζών, οι οποίες πλέον δεν έχουν τα 2/5 των καταθέσεων.
Το ευρώ λόγω του σχεδιασμού του συντελεί σε αυτήν την καταστροφή των ταμείων. Ο μονεταρισμός του ευρώ απαγορεύει την έκδοση χρήματος για την κάλυψη ελλειμμάτων. Σε περίπτωση λοιπόν δημοσιονομικής κρίσης το κράτος πρέπει να αναζητήσει χρηματοδοτικές πηγές από το εσωτερικό του και όχι από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που ψάχνουν να βρουν οι μονεταριστές είναι να κόψουν υποχρεώσεις του δημοσίου και να εισπράξουν όσα γίνεται περισσότερα. Έτσι λοιπόν μειώνονται οι παροχές των ταμείων και αυξάνονται οι εισφορές των ασφαλισμένων. Αυτό είναι ευκολότερο να γίνει όταν τα ταμεία έχουν χάσει την διοικητική τους αυτοτέλεια και η διοίκησή τους ασκείται από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Η τελευταία ισοπεδωτική πολιτική για την καταστροφή των ταμείων ήταν το PSIπου εφαρμόστηκε από τους αδίστακτους Βενιζέλο και Προβόπουλο με την συγκατάθεση της ΝΔ. Οι φασίστες δεν έλειπαν από αυτόν το χορό : ρίχνουν τις ευθύνες στους μετανάστες τους οποίους καταδιώκουν με δολοφονική βία, αν και οι μετανάστες παράγουν πλούτο και εισφέρουν στα ασφαλιστικά ταμεία.
Τα νέα ομόλογα που πήραν τα ταμεία με το PSI λήγουν το 2023. Μέχρι τότε θα πρέπει να βρίσκουν χρήματα από τις εισφορές των εργαζόμενων ή να πουλάνε τα ήδη κουρεμένα ομόλογα ενός χρεοκοπημένου κράτους σε ακόμη χαμηλότερες τιμές.
Οι δήθεν τεχνοκράτες και καθηγητές πανεπιστημίου πιστεύουν και προπαγανδίζουν, ότι το πρόβλημα των ταμείων είναι ότι «δεν γεννάμε και δεν πεθαίνουμε». Εμείς ας ξαναδούμε το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης χωρίς χρέος, χωρίς μονεταρισμό και χωρίς ευρώ.
Το άρθρο βασίστηκε σε παλιότερο άρθρο του συντάκτη που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην προεκλογική εφημερίδα της συνδικαλιστικής παράταξης «Εναλλακτική Πρωτοβουλία Δικηγόρων». Αναθεωρήθηκε και επικαιροποιήθηκε λόγω της χρεοκοπίας του Ντιτρόιτ και των ίδιων πολιτικών που εφαρμόζονται εκεί.
Ενημέρωση – συμπλήρωση της 31.08.2013: Τη δεκαετία του 1980 με τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στον Υπουργό για τον καθορισμό των συντάξεων σύμφωνα με την εισοδηματική πολιτική το δημόσιο ανέλαβε και τη διάσωση τραπεζών (Εμπορική, Ιωνική – Λαϊκή, και Κρήτης) με υνέπεια τη μεταφορά βαρών στα δημοσιονομικά. Δηλαδή συνέβησαν ίδια γεγονότα με σήμερα.
05.08.2013
Γιώργος Πάσογλου
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ : δε λες κουβέντα;
κρυμμένα μυστικά σε ντοκουμέντα ;
Τι είναι, λοιπόν, τα δικαιώματα; Χάρες που σου κάνουν; Τίτλοι, που άλλοτε τους αποδίδουν κι άλλοτε τους ανακαλούν; Προνόμια που απονέμουν ή αναιρούν; Που ενισχύουν ή αποδυναμώνουν; Που τα κρύβουν ή τα φανερώνουν; Και ποιος είναι αυτός που μπορεί να έχει αυτή την εξουσία; Είναι ένα ανώτερο ον που έχει αυτή τη δυνατότητα λόγω φύσης;
Εδώ λοιπόν, διαβάζουμε για τα Θεμελιώδηδικαιώματα στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εδώ είναι ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να τα διαβάσετε, μήπως η ανάγνωση επαναφέρει τουλάχιστον μνήμες.
Στο προοίμιο του Χάρτη αναγράφεται το εξής:
«Οι λαοί της Ευρώπης, εγκαθιδρύοντας μεταξύ τους μία διαρκώς στενότερη ένωση, αποφάσισαν να μοιραστούν ένα ειρηνικό μέλλον θεμελιωμένο σε κοινές αξίες.»
Συνοπτικά :
Τί παρατηρούμε; Σχεδόν όλα «εξαφανίστηκαν» . Και μάλιστα, εξαφανίστηκαν με επίκλησή τους. Σχεδόν τίποτα δεν προστατεύεται, κι όλα προσβάλλονται με επίκληση την υπεράσπισή τους.
Θέλεις να σου πω και κάτι άλλο; Εδώ λέει ότι : «Τον Ιούνιο του 1999 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολωνίας έκρινε σκόπιμο να συγκεντρώσει τα θεμελιώδη δικαιώματα που ίσχυαν σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) σε έναν χάρτη ώστε να τα καταστήσει περισσότερο εμφανή στους πολίτες.»
Θέλω να δώσεις σημασία στις λέξεις που χρησιμοποιεί για τα δικαιώματά σου. Συγκεντρώθηκαν για να καταστούν εμφανή. Και αυτό κρίθηκε και σκόπιμο. Τα θεμελιώδη δικαιώματά σου, κάποιος τα διασκορπά και κάποιος τα συγκεντρώνει; Κάποιος τα κρύβει και κάποιος τα εμφανίζει; Και όλα αυτά προκύπτουν από σκοπιμότητες;
ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΠΙΜΟ. ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙΣ ΣΑΦΕΣ.
05.06.2013
Αγγελική Χάψα / πηγή : Νομικά Ανάλατα
ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
ΤΟΥ ΝΕΟΥ (ΔΕΥΤΕΡΟΥ) ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ, Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης
Οι ελάχιστοι εναπομείναντες απολογητές του νέου μνημονίου ισχυρίζονται ότι αποτελεί τη μόνη ελπίδα της χώρας απέναντι στην άτακτη χρεοκοπία. Η αλήθεια είναι ότι το φάρμακο τους είναι πιο θανατηφόρο από την αρρώστια. Τα νέα μέτρα συνεχίζουν τις ίδιες πολιτικές του πρώτου μνημονίου, που δεν είναι μόνο άδικες και αντικοινωνικές, αλλά και βαθύτατα αναποτελεσματικές. Θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε άτακτη χρεοκοπία, στην οποία θα οδηγηθούμε άκοντες, χωρίς να την έχουμε εμείς οι ίδιοι επιλέξει, χωρίς προετοιμασία, με την οικονομία διαλυμένη και κατεδαφισμένο το κοινωνικό κράτος.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: το δημόσιο χρέος που ήταν στα 299 δις ευρώ το 2009, ή 129.3% του ΑΕΠ, αυξήθηκε στα 329 δις ευρώ το 2010, ή 144,9% του ΑΕΠ, ενώ το 2011, σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία, έφτασε τα 368 δις υπερβαίνοντας το 169% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου, υποτίθεται ότι η εφαρμογή των μέτρων, εάν υπάρχει ανάκαμψη της οικονομίας, θα οδηγούσαν το χρέος το 2020 στα επίπεδα του 2010. Ήδη όμως οι εκτιμήσεις της γερμανικής κυβέρνησης θεωρούν ότι το χρέος τότε θα φτάσει στο 160% του ΑΕΠ, ενώ αναλυτές περάνω πάσης αντιμνημονιακής υποψίας θεωρούν ότι μπορεί να ξεπεράσει το 200% !
Από την άλλη μεριά, το νέο μνημόνιο καθιστά σαφές σε τι συνίστανται οι διαρθρωτικές αλλαγές που ευαγγελίζονται οι υποστηρικτές του, η μη εφαρμογή των οποίων υποτίθεται ότι οδήγησε στην καταστροφή που βιώνει η χώρα. Πρόκειται για τη γνωστή συνταγή της διαβόητης «συναίνεσης της Ουάσιγκτον», που συνοψίζεται στο εξής τρίπτυχο:
• Μεγιστοποίηση της κερδοφορίας μέσω της συμπίεσης του μισθολογικού κόστους και της αποδιάρθρωσης της εργατικής νομοθεσίας, υπό το ψευδώνυμο της «απελευθέρωσης»
• Μαζική μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα (ιδιωτικοποιήσεις)
• Μονεταριστική πολιτική με έμφαση στη δραματική μείωση των δημοσίων δαπανών, ιδίως των κοινωνικών.
Συνεπώς, το PSI, δεν αποτελεί μια αναδιάρθρωση του χρέους που απλώς ήρθε πολύ αργά, και επειδή δεν καλύπτει το σύνολο του δεν επαρκεί για να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. Αυτά, προφανώς ισχύουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι εντάσσεται σε μια στρατηγική πλήρους αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων, που θα θέσει τη χώρα μας οριστικά στο περιθώριο της νέας γερμανικής Ευρώπης. Η εμμονή της τρόικας να θεωρεί άμεσα συγκρίσιμες με εμάς χώρες αυτές των Βαλκανίων είναι αποκαλυπτική: το ότι το 27% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας μοιάζει τρομακτικό ποσοστό, ωχριά όμως μπροστά στο 41% των φτωχών της Ρουμανίας, που είναι η χώρα υπόδειγμα για εμάς, κατά τους σοφούς σχεδιασμούς των επικυριάρχων μας. Και όλα αυτά συνδυάζονται με περαιτέρω αμφισβήτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Από νομική άποψη, ο υπό κατάθεση νόμος ενσωματώνει ως παραρτήματα, όπως είχε ήδη πράξει ο νόμος 3845/2010 για τα πρώτα μνημόνια, τρία νέα μνημόνια:
• το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής (Memorandum of Economic and Financial Policies),
• το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής (Memorandum of Understanding on Specific Economic Policy conditionality) και
• το Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης (Technical Memorandum of Understanding)
Η ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
Τα μνημόνια αυτά δεν αποτελούν κανόνες δικαίου, αλλά πολιτικά προγράμματα και, για το λόγο αυτό, για να γίνουν δεσμευτικά απαιτούν εφαρμοστική νομοθεσία. Η πρώτη αντισυνταγματικότητα –και κουτοπονηριά- είναι η πρόβλεψη του νόμου να τους προσδώσει άμεση ισχύ. Με την παράγραφο 6 του άρθρου 1, ορίζεται ότι ειδικά οι ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Ε «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις» παραγράφου 28 και 29 του Μνημονίου Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής και στο Κεφάλαιο 4 «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις για την Ενίσχυση της Ανάπτυξης» παράγραφος 4.1: Διασφάλιση της ταχείας προσαρμογής της αγοράς εργασίας και ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας» του Μνημονίου Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής (οτιδήποτε, δηλαδή, σχετίζεται με την αποδιάρθρωση της εργατικής νομοθεσίας), συνιστούν, επί λέξει «πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής δεδομένου ότι σύμφωνα με τις προβλέψεις του Μνημονίου συνιστούν μέτρα που πρέπει να υιοθετηθούν πριν την εκταμίευση των ενισχύσεων και συνεπώς επιβάλλεται η άμεση ενσωμάτωση των προβλέψεών τους ως κανόνων δικαίου στην εσωτερική έννομη τάξη.» Με αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου προβλέπεται να ρυθμίζεται κάθε ειδικότερο θέμα αναγκαίο για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής.
Ο σκοπός της απίστευτης αυτής ρύθμισης είναι αφενός να καθησυχαστούν οι ξένοι επικυρίαρχοι ότι τα μέτρα αυτά έχουν ήδη εγκριθεί, αφετέρου να αποφύγει η Κυβέρνηση να φέρει εφαρμοστικό νομοσχέδιο στη Βουλή και να διακινδυνεύσει ακόμη μια φορά τη συνοχή των κοινοβουλευτικών ομάδων που το απαρτίζουν. Είναι, όμως, συνταγματικά και πρακτικά αδύνατο να θεωρηθούν οι προβλέψεις των μνημονίων κανόνες άμεσης εφαρμογής, στο βαθμό που η διατύπωση τους δεν είναι μόνον γενική και αφηρημένη, αλλά και εξαγγελτική. (Υπενθυμίζεται ότι κατά τις διατάξεις του άρθρου δεύτερου του ν. 3845/2010 τα Μνημόνια αποτελούσαν νόµο πλαίσιο για την εφαρµογή του «προγράµµατος στήριξης», που θα εξειδικεύονταν με Προεδρικά Διατάγματα, τα οποία ποτέ δεν εκδόθηκαν.)
Περαιτέρω, με το νομοσχέδιο, προτείνεται η έγκριση των Σχεδίων Σύμβασης Συγχρηματοδότησης «Σύμβαση Συγχρηματοδότησης» του PSI) και της νέας Δανειακής Σύμβασης. Στην παράγραφο 5 του άρθρου 1 ορίζεται ότι οι Συμβάσεις αυτές θα ισχύουν από την ημερομηνία υπογραφής τους από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που ειδικότερα καθορίζονται σε αυτές και ότι ο Υπουργός Οικονομικών μεριμνά ώστε οι Συμβάσεις της παραγράφου 1 και 4, το Μνημόνιο Συνεννόησης, οι ανά τρίμηνο αναθεωρήσεις του Μνημονίου Συνεννόησης και οι Επιστολές Πρόθεσης, μετά την υπογραφή τους από όλα τα προβλεπόμενα μέρη, να διαβιβάζονται στη Βουλή για ενημέρωση.
Και αυτό όμως είναι ευθέως αντίθετο στο άρθρο 36 παρ. 2 Σ, που προβλέπει ότι οι συνθήκες για οικονομική συνεργασία και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος πρέπει να κυρωθούν με νόμο . Η απλή έγκριση του σχεδίου ανυπόγραφης σύμβασης δεν αρκεί, ούτε η εξουσιοδότηση προς τον Υπουργό Οικονομικών είναι συνταγματικά έγκυρη.
Οι ίδιες οι συμβάσεις είναι συνταγματικά απαράδεκτες και πολιτικά εξαμβλωματικές. Προβλέπουν και οι δύο ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό και αρμόδια δικαστήρια αυτά του Λουξεμβούργου. Η υπαγωγή αποσκοπεί στο να θωρακίσει τους δανειστές μας απέναντι στο μοναδικό νομικό όπλο που έχει απομείνει στη χώρα, να επανακαθορίσει τους όρους αποπληρωμής του χρέους με μονομερή, κυριαρχική της πράξη με τους όρους που θα συμφέρουν εμάς και όχι τους δανειστές μας .
Και οι δύο περιλαμβάνουν τον απαράδεκτο όρο παραίτησης «από ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας», η οποία είναι απολύτως πρωτοφανής και ταπεινωτική για ανεξάρτητο κράτος. Η πρώτη από αυτές περιλαμβάνει, επίσης, δρακόντειους λόγους καταγγελίας σε βάρος της χώρας μας. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις της Ελλάδας από τη Σύμβαση κηρυχθούν από δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή μη εκτελεστές, ή κηρυχθούν από το παράνομες, ή σύμβαση θα καταγγελθεί. Με τον όρο αυτό επιχειρούν οι δανειστές μας να προστατευθούν από την διαπίστωση καταχρηστικότητας όρων ή διαπίστωσης ότι τμήμα του χρέους αυτού είναι επονείδιστο (odious).
Ακόμη αποκαλυπτικότερο είναι ότι αποτελεί λόγο καταγγελίας εάν «δηλώσεις και εγγυήσεις που δόθηκαν, συμπεριλαμβανομένων και υποσχέσεων και εγγυήσεων που δόθηκαν σε σχέση με την παρασχεθείσα νομική γνωμοδότηση είναι ανακριβή, αναληθή ή παραπλανητικά». Ο όρος αυτός δείχνει καθαρά ότι οι δανειστές αντιλαμβάνονται ότι η γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης που απαίτησαν και πήραν αποτελεί ανεπαρκές φύλλο συκής για τη συνταγματικότητα της διαδικασίας.
Και άλλοι όροι είναι λεόντειοι υπέρ των εταίρων, όπως, ενδεικτικά, ότι λόγο καταγγελίας θα αποτελεί οποιαδήποτε απόφαση για στάση πληρωμών ή αναδιάρθρωση του χρέους ή η καταγγελία οποιασδήποτε δανειακής σύμβασης μεταξύ της χώρας μας και οποιουδήποτε Ευρωπαϊκού οργανισμού ή οργάνου, του ΔΝΤ ή ενός άλλου παρόχου χρηματοδοτικής Ενίσχυσης, ανεξαρτήτως ποσού, είναι αντικείμενο καταγγελίας. Επίσης, προβλέπεται ότι η Ελλάδα θα καλύψει όλες τις δαπάνες, τα έξοδα, τις αμοιβές και την απώλεια τόκων ως συνέπεια της καταγγελίας. Ο πιο ατιμωτικός, όμως, για τη χώρα όρος είναι αυτός που προβλέπει την υποχρέωση της χώρας μας να δέχεται επιθεωρήσεις για πρόληψη «απάτης» (sic!) εκ μέρους της.
Και, εννοείται, και από πλευράς ουσίας τα μέτρα είναι προδήλως αντισυνταγματικά. Επιχειρούν μια βίαιη αναπροσαρμογή του οικονομικού συντάγματος της χώρας σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, σε αντίθεση με βασικές θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος. Η ευθεία επέμβαση στη ΕΓΣΣΕ και η de facto κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων προσκρούει στη θεμελιώδη ρύθμιση της παρ. 2 του άρθρ. 22, κατά την οποία η συλλογική διαπραγµάτευση αποτελεί τον κύριο ρυθµιστικό παράγοντα των εργασιακών σχέσεων, κατά περιορισμό της παντοδυναμίας του νομοθέτη.
Η μείωση του ελάχιστου νόμιμου μισθού, όπως κατοχυρώνεται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας προσκρούει στο άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος. Με τις προβλέψεις αυτές ο ελάχιστος μισθός παύει να επιτελεί την προστατευτική λειτουργία του, σε ευθεία αντίθεση με τις σχετικές προβλέψεις της δσε 98 και 154 , όπως ερμηνεύονται από τα αρμόδια όργανα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Αυτή επιμένει ιδιαίτερα στη σημασία που έχει ο ελάχιστος μισθός «ως σταθερό σημείο αγκυροβόλησης, που θα υποστηρίξει την ζήτηση και αμβλύνει τις οικονομικές πιέσεις».
Συνεπώς, το νέο μνημόνιο και η νέα δανειακή σύμβαση μόνο δεινά συσσωρεύουν για τη χώρα. Ήρθε η στιγμή να τεθεί υπόψη του λαού με δημοψήφισμα εάν επιθυμεί η όχι τη συνέχιση της αδιέξοδης τούτης πολιτικής και όσα αυτή συνεπάγεται.
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012
Η ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ
ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ :
ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ – ΜΝΗΜΟΝΙΑ-ΜΕΤΡΑ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΣΟΓΛΟΥ)
Vodpod videos no longer available.ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΕΤΡΩΝ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ (ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΤΟΣ)
Vodpod videos no longer available.ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ (ΛΕΤΑ ΖΩΤΑΚΗ)
Vodpod videos no longer available.Ανθρωπιστική κρίση χωρίς προηγούμενο στην Ελλάδα
της Σόνιας Μητραλιά*
Σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της θεραπείας-σοκ που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο απολογισμός της είναι καταστροφικός, εξοργιστικός και απάνθρωπος.
Κατ’αρχήν, ακόμη και οι εμπνευστές αυτών των πολιτικών παραδέχονται τώρα ανοιχτά όχι μόνο την παταγώδη αποτυχία τους, αλλά και ότι οι συνταγές τους ήταν από την αρχή εντελώς λαθεμένες, εξωπραγματικές, αναποτελεσματικές ή ακόμα και αντιπαραγωγικές. Και ιδού ένα παράδειγμα που αφορά όχι σε ένα δευτερεύον ζήτημα, αλλά στην καρδιά του προβλήματος, δηλαδή στο ίδιο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με όλους τους υπεύθυνους της ελληνικής καταστροφής, αν οι πολιτικές τους (κάτι περισσότερο από δρακόντειας λιτότητας) αποδεικνύονταν 100% αποτελεσματικές, κάτι που είναι επίσης εντελώς ουτοπικό, το δημόσιο χρέος θα μειωνόταν το 2020 στο 120% του ΑΕΠ , δηλαδή στο ποσοστό που είχε… το 2009, όταν άρχισε όλο αυτό το μακελειό! Με λίγα λόγια, αυτό που μας λένε τώρα κυνικά είναι ότι κατέστρεψαν μια ολάκερη ευρωπαϊκή κοινωνία …για το τίποτα!
Αλλά, σαν όλα αυτά να μην ήταν αρκετά, συνεχίζουν να επιβάλλουν στους Έλληνες – αλλά στη πράξη, και σε όλο τον κόσμο – ακριβώς τις ίδιες πολιτικές που αυτοί οι ίδιοι παραδέχονται ότι έχουν αποτύχει. Έτσι, βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα στο έβδομο “Μνημόνιο” λιτότητας και καταστροφής των δημοσίων υπηρεσιών, αφού τα προηγούμενα έξι αποδείχτηκαν απολύτως αναποτελεσματικά! Γινόμαστε μάρτυρες στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ισπανία και σχεδόν παντού αλλού στην Ευρώπη, της εφαρμογής των ίδιων σχεδίων δρακόντειας λιτότητας που καταλήγουν παντού στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή να βυθίζουν τις οικονομίες και τους λαούς όλο και πιο βαθειά στην ύφεση και στο μαρασμό.
Στην πραγματικότητα, εκφράσεις όπως «δρακόντεια λιτότητα” είναι εντελώς ανεπαρκείς για να περιγράψουμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν περικοπεί κατά 50% ή σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και κατά 70%. Ο υποσιτισμός κάνει θραύση στα παιδιά του δημοτικού σχολείου, η πείνα κάνει την εμφάνισή της κυρίως στις μεγάλες πόλεις της χώρας, το κέντρο των οποίων καταλαμβάνεται εφεξής από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους εξαθλιωμένους, πεινασμένους και ρακένδυτους αστέγους. Η ανεργία ανέρχεται σήμερα στο 20% του πληθυσμού και στο 45% των νέων (στο 49,5% για τις νέες γυναίκες). Οι δημόσιες υπηρεσίες διαλύονται ή ιδιωτικοποιούνται με αποτέλεσμα, οι νοσοκομειακές κλίνες να μειώνονται (με απόφαση της κυβέρνησης) κατά 40%, να πρέπει να πληρώσεις ακριβά ακόμη και για να γεννήσεις, και να μην υπάρχουν συχνά στα δημόσια νοσοκομεία επίδεσμοι ή βασικά φάρμακα όπως ασπιρίνες. Το ελληνικό κράτος δεν είναι ακόμη σε θέση, τον Ιανουάριο του 2012 (!), να παράσχει στους μαθητές τα βιβλία της σχολικής χρονιάς που άρχισε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες με ειδικές ανάγκες, ανάπηροι ή πάσχοντες από σπάνιες ασθένειες, είναι καταδικασμένοι σε βέβαιο θάνατο και μάλιστα στο άμεσο μέλλον αφού το ελληνικό κράτος τους έκοψε τα επιδόματα και τα φάρμακα. Οι απόπειρες αυτοκτονίας αυξάνονται με τρομερή ταχύτητα, όπως και ο αριθμός των οροθετικών και των τοξικομανών που έχουν εγκαταλειφθεί πια στην τύχη τους από τις αρχές. Εκατομμύρια ελληνίδες γυναίκες φορτώνονται τώρα με καθήκοντα που κανονικά επωμιζόταν το κράτος μέσω των δημοσίων υπηρεσιών του, όταν αυτές δεν είχαν ακόμη διαλυθεί και ιδιωτικοποιηθεί μέσω της εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας. Το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικός Γολγοθάς για τις γυναίκες: όχι μόνο είναι οι πρώτες που απολύονται ενώ ταυτόχρονα υποχρεώνονται να επωμιστούν τα καθήκοντα των δημοσίων υπηρεσιών δουλεύοντας όλο και περισσότερο και μάλιστα χωρίς να πληρώνονται στο σπίτι, αλλά και είναι και στο στόχαστρο της επανεμφάνισης της πατριαρχικής καταπίεσης που χρησιμεύει ως ιδεολογικό άλλοθι για την υποχρεωτική επιστροφή των γυναικών στην οικογενειακή εστία.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε σχεδόν επ’άπειρον αυτή την περιγραφή της κατάπτωσης του ελληνικού πληθυσμού. Αλλά ακόμα και αν περιοριστούμε σε αυτά που μόλις είπαμε, διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνική κατάσταση που ταιριάζει απόλυτα στον ορισμό της κατάστασης έκτακτης ανάγκης ή κινδύνου που έχει από καιρό αναγνωριστεί από το διεθνές δίκαιο. Και αυτό το διεθνές δίκαιο υποχρεώνει ρητώς τα κράτη να δίνουν προτεραιότητα στην κάλυψη των βασικών αναγκών των πολιτών τους και όχι στην εξόφληση των χρεών τους .
Όπως τονίζεται από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης : «Δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα κράτος να κλείσει τα σχολεία του και τα πανεπιστήμιά του και τα δικαστήρια του, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες με τρόπο που να παραδίδει την κοινότητα του στο χάος και την αναρχία, μόνο και μόνο για να εξοικονομήσει τα χρήματα για την αποπληρωμή των ξένων και ντόπιων πιστωτών. Υπάρχουν όρια στο τι μπορεί εύλογα να περιμένεις από ένα κράτος, με τον ίδιο τρόπο όπως και από ένα άτομο. “
Η θέση μας, την οποία συμμερίζονται εκατομμύρια Έλληνες, είναι σαφής και ξεκάθαρη και συμπυκνώνεται στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Οι Έλληνες δεν οφείλουν να πληρώσουν ένα χρέος που δεν είναι δικό τους για πάρα πολλούς λόγους.
Πρώτον, επειδή τα Ηνωμένα Έθνη και οι διεθνείς συμβάσεις που έχουν υπογραφεί από τη χώρα τους -αλλά και από τις χώρες των πιστωτών τους- προστάζουν το ελληνικό κράτος να ικανοποιεί κατά απόλυτη προτεραιότητα όχι τους πιστωτές του, αλλά μάλλον τις υποχρεώσεις του προς τους Έλληνες και τους ξένους πολίτες που υπάγονται στη δικαιοδοσία του.
Δεύτερον, επειδή αυτό το δημόσιο χρέος, ή τουλάχιστον ένα πολύ σημαντικό μέρος του, φαίνεται να διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός απεχθούς χρέους, και σε κάθε περίπτωση ενός παράνομου χρέους, που το διεθνές δίκαιο προστάζει να μην πληρωθεί. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που θα έπρεπε να κάνει ένα κράτος (όπως καλή ώρα το ελληνικό σήμερα) όχι να εμποδίζει αλλά μάλλον να διευκολύνει το έργο της ελληνικής εκστρατείας για τον ανεξάρτητο λογιστικό έλεγχο αυτού του χρέους ώστε να ταυτοποιηθεί το άνομο τμήμα του.
Το συμπέρασμά μας είναι κατηγορηματικό: η ελληνική τραγωδία δεν είναι ούτε μοιραία ούτε άλυτη. Η λύση υπάρχει και η καταγγελία, η ακύρωση και μη πληρωμή του δημοσίου χρέους είναι μέρος αυτής της λύσης ως πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Δηλαδή, προς τη σωτηρία ενός ολάκερου ευρωπαϊκού λαού που απειλείται από μια ανθρωπιστική καταστροφή που δεν έχει προηγούμενο σε καιρό ειρήνης …
* Αυτή είναι η ομιλία που έκανε η Σόνια Μητραλιά, μέλος της Ελληνικής Επιτροπής ενάντια στο Χρέος και της διεθνούς CADTM, ενώπιον της Κοινωνικής Επιτροπής της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, που πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2012 στο Στρασβούργο, με θέμα “Τα μέτρα λιτότητας – ένας κίνδυνος για τη δημοκρατία και τα κοινωνικά δικαιώματα».
ΧΩΡΙΣ ΧΡΕΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΡΩ 
Σχολιάστε